Του Ιλινόιου- Τσουρούφλη Γεράσιμου*
Παρακολουθώντας τις τελευταίες πολιτικές και διπλωματικές εξελίξεις γεννάται εντός μου ένας περίεργος παραλληλισμός. Γνωρίζω εκ των προτέρων πως πολλοί θα διαφωνήσουν, εξέλιξη που δεν θα μου προκαλέσει καμία έκπληξη. Σε κάθε περίπτωση όμως, δεν μπορώ παρά να παρουσιάσω τον απλό και γνήσιο συλλογισμό μου.
Τον τελευταίο καιρό γινόμαστε θεατές μιας έντονης κινητικότητας σε Ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο με την Πορτογαλία να ακολουθεί την Ελλάδα και την Ιρλανδία στο δρόμο της Τρόικας και των λοιπών συμπαρομαρτούντων. Είναι (ίσως) η πρώτη φορά που μια ευρωπαϊκή χώρα ακολουθεί το παράδειγμά μας με τρόπο μάλιστα που αγγίζει τον βαθμό της ιεροτελεστίας. Δεν θα μπορούσε φυσικά να γίνει και διαφορετικά μιας και οι θεσμικές διαδικασίες απαιτούν και θεσμικές πρακτικές.
Ωστόσο, θα ήμασταν ελλιπείς στα συμπεράσματά μας εάν δεν στεκόμασταν έστω και σε επίπεδο αναφοράς στις κινήσεις και διαδικασίες που έλαβαν χώρα πριν την ένταξη (ή ακόμα καλύτερα το αίτημα προς ένταξη) της Πορτογαλίας στους μηχανισμούς στήριξης της οικονομίας της. Εύκολα λοιπόν, μπορούμε να διαπιστώσουμε πως η υποβάθμιση της χώρας από διεθνείς οίκους αξιολόγησης ερχόταν η μία πίσω από την άλλη ενώ παράλληλα τα γνωστά σε όλους μας spreads ανέβαιναν συνεχώς την ώρα μάλιστα που η Κυβέρνηση είχε παραιτηθεί. Γίνεται συνεπώς προφανές πως η σύγκριση με το Ελληνικό μοντέλο είναι αναπόφευκτη. Με τρείς λέξεις: spreads, αγορές, υποβάθμιση. Παρ’ όλα αυτά υπάρχει ένα σημείο που υποχρεούμαστε να διακρίνουμε μια ποιοτική διαφορά και ακούει στο όνομα «Καστελόριζο». Στη μεν ελληνική περίπτωση η προσφυγή στον μηχανισμό συνοδεύτηκε από επικοινωνιακού τύπου προβολές όταν ο Πορτογάλος Πρωθυπουργός εν μέσω κρίσης νομιμοποίησης (θυμίζω το ζήτημα της Κυβέρνησης) αρκέστηκε σε λιτές πλην όμως βαρυσήμαντες δηλώσεις.
Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, στο σημείο αυτό προκύπτει μια εύλογη απορία: «Τι μέλλει γενέσθαι;». Ας απαντήσουμε παραθέτοντας γεγονότα και μόνο. Η ενεργοποίηση από μόνη της του μηχανισμού στήριξης οδηγεί σε de facto διαδικασίες. Συγκεκριμένα, ένα «μνημόνιο» αντίστοιχο με αυτό που η Ελληνική Βουλή επικύρωσε θα αναγκάσει την Πορτογαλία σε κινήσεις· προκειμένου και τις υποχρεώσεις της να αντιμετωπίσει και η οικονομία της να ορθοποδήσει. Σε κάθε περίπτωση πάντως δεν θα πρέπει να λησμονούμε το γεγονός πως τα της τρόικας θα κλιθεί να διαχειριστεί η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει από την προσεχή εκλογική διαδικασία.Συγκρίνοντας δε την λεπτομέρεια (;) αυτή με την ελληνική κατάσταση, προκύπτει ένας λανθάνων συσχετισμός. Η δε Πορτογαλία κάνει εκλογές με το διακύβευμα της αυστηρούς οικονομικής επιτήρησης, όταν η Ελληνική Κυβέρνηση οδηγήθηκε στην επιτήρηση με το πρόσχημα της εκλογικής νομιμοποίησης που προηγήθηκε λίγους μήνες πριν. Με άλλα λόγια οι εκλογές στη Πορτογαλία θα καθορίσουν την πολιτική στάση απέναντι στο μηχανισμό ενώ στην Ελλάδα, ο μηχανισμός προήλθε (αυθαίρετα) ως αποτέλεσμα των εκλογών!
Συνοψίζοντας, το μόνο που μπορούμε με σιγουριά να πούμε είναι πως δεν έχουμε παρά να αναμένουμε τις εξελίξεις ενώ η επαγρύπνηση της Ευρωπαϊκής οικογένειας είναι επιβεβλημένη. Διαφορετικά το «ντόμινο» σε παρόμοιες με τις αναφερθείσες περιπτώσεις βρίσκεται προ των πυλών. Και δεν αναφέρομαι στο προσφιλές σε όλους μας επιτραπέζιο παιχνίδι…
Ο Ιλινόιου Τσουρούφλης Γεράσιμος είναι Α/πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου Νέων Αργοστολίου και 4ετής φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων στο Παν/μιο Πελοποννήσου
