Του π. Σπυρίδωνα*

H Κατάστασις του παραλυτικού της σημερινής περικοπής ήταν περισσότερο από δραματική. Ήταν ένας άταφος νεκρός, ανίκανος να πλησιάσει τον Παντοδύναμο Ιησού που βρισκόταν σ΄ένα σπίτι της Καπερναούμ. Για να επιτευχθεί μια τέτοια μετακίνησις θα έπρεπε να βρεθούν μερικοί άνθρωποι, που θα είχαν μια αρετή, την αρετή της επιμονής για την επιτυχία ενός καλού. Και βρέθηκαν τέσσερις πονόψυχοι συμπατριώτες του, που τον μεταφέρουν πάνω σ΄ένα πρόχειρο κρεβάτι.

Όταν όμως φθάνουν στο σπίτι που δίδασκε ο Κύριος είναι αδύνατο να μπούν μέσα από τον μεγάλο συνωστισμό. Παρακαλούν να τους κάνουν τόπο αλλά κανείς δεν τους ανοίγει δίοδο να περάσουν.

Τι θα γίνει τώρα;  Θα πάρουν τον δρόμο της επιστροφής απελπισμένοι και κατάκοποι; ΟΧΙ. Στην ψυχή και των τεσσάρων είναι αναμμένη η φωτιά της επιμονής για το καλό. Και η φωτιά αυτή καίει κάθε εμπόδιο. Είναι αποφασισμένοι να φθάσουν στο τέρμα παρά τα εμπόδια. Και θα φθάσουν. Η επιμονή τους θα νικήσει.

Με πολύ κόπο ανεβάζουν στη στέγη το κρεββάτι με τον άρρωστο. Ανοίγουν ένα μέρος της και τον κατεβάζουν εμπρός στα πόδια του Κυρίου. Θαύμασε τότε ο Θεάνθρωπος την πίστη και επιμονή εκείνων των ανθρώπων και χάρισε στον παραλυτικό την υγεία του, που τόσο ποθούσε.

Υπέροχη η στάση των τεσσάρων εκείνων ανθρώπων, που υψώνουν μπροστά μας με την πράξη τους ένα σύνθημα : ΕΠΙΜΟΝΗ ΣΤΟ ΚΑΛΟ. Σύνθημα που πρέπει να μπεί βαθειά στην ψυχή μας, κι εκείνη να το κρατήσει σφικτά γιατί τής είναι απαραίτητο. Εντελώς απαραίτητο, μάλιστα στην τόσο ηθικά πεσμένη εποχή μας.

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ γιατί πολλές φορές πολλοί από εμάς, ενώ αρχίζουν ένα καλό έργο για τον πλησίον μας, το αφήκαμε στη μέση. Πόσες φορές όμοιοι με τους τέσσερις αχθοφόρους της αγάπης της σημερινής ευαγγελικής περικοπής δεν ξεκινήσαμε για να προσφέρουμε κάτι στον αδελφό μας που υποφέρει, γυρίσαμε όμως πίσω όταν μπροστά μας συναντήσαμε μικρά ή μεγάλα εμπόδια. Μια σκέψη μέσα μας ή η μεμψιμοιρία του συζύγου ή της συζύγου : μα όλο θα δίνεις, κοίταξε τον εαυτό σου, το σπίτι σου!, μας αναχαίτησε να βοηθήσουμε τον διπλανό μας, να συμπαρασταθούμε στη χήρα ή στα ορφανά.

Πόσες άλλες φορές, που έπρεπε να παρηγορήσουμε κάποιον, να συμπαρασταθούμε στον πόνο του άλλου, δεν καμφθήκαμε από την μια ή την άλλη δυσκολία. Πόσα οδοφράγματα συναντάει κανείς στη ζωή του. Πόσα εμπόδια από γνωστούς και φίλους. Και όταν δεν έχει την επιμονή της αγάπης, υποχωρεί.

Πόσες άλλες πάλι φορές δεν σταματήσαμε την ηθική συμπαράσταση που αρχίσαμε να προσφέρουμε στο νέο, που έμπλεκε με κακή παρέα, στον συγγενή μας, που συγκλονι- ζόταν το σπίτι του από διαφωνίες, γιατί συναντήσαμε τη σκληρή αντίστασή τους ή καμφθήκαμε από τα σχόλια που ακούσαμε από τον ένα ή τον άλλο. Υποχωρήσεις, πολλές υποχωρήσεις έχουν σημειωθεί και σημειώνονται κάθε μέρα και από ανθρώπους που γνώρισαν το θέλημα του Θεού και ξέρουν τί τους επιβάλει το καθήκον τους. Ο δρόμος της καταστροφής είναι στρωμένος με καλές αποφάσεις που δεν πραγματοποιή- θηκαν.

Άλλοτε πάλι ίσως έχουμε αρχίσει μαζί με άλλους μια καλή προσπάθεια, ένα κοινωνικό ή φιλανθρωπικό έργο, για την τόνωση και την υλική συμπαράσταση των γύρω μας. Αλλ΄ όπως σε κάθε καλό έργο παρουσιάζονται και εδώ δυσκολίες.

Εγωϊστές άνθρωποι μας λένε : « Χριστιανέ μου δεν κοιτάς την δουλειά σου. Τί θέλεις και μπλέκεις με συλλόγους και τα τέτοια! Σεις θα σώσετε τους φτωχούς! » Λόγια πικρά, που συχνά ακολουθούνται και από άλλα εμπόδια, που γρήγορα ή αργότερα, κάμπτουν μερικούς, που εγκαταλείπουν με διάφορες προφάσεις και δικαιολογίες τέτοιες συλλογικές προσπάθειες.

Πόσα, αλήθεια, μεγάλα κοινωνικά έργα δεν έχουν σταματήσει εξ΄ αιτίας της ελλείψεως της επιμονής για το καλό , την πνευματική αναγέννηση της πατρίδος μας.

ΕΡΧΕΤΑΙ όμως για άλλη μια φορά στο διάβα της ζωής μας το παράδειγμα των τεσσάρων αυτών αχθοφόρων της αγάπης και μας βροντοφωνεί : Αδελφοί μου, μην κάμπτεσθε εμπρός στα μεγάλα εμπόδια. Αλλά θρονιάστε στην ψυχή σας την ιερή απόφαση να επιμένετε στην εκτέλεση κάθε καλού έργου αγάπης, που αρχίζετε. Ο επιμένων νικά. Κατακτά τη νίκη του καλού! Τη νίκη της αγάπης!

*Αρχιμ. Σπυρίδων Πετεινάτος,

Ιεροκήρυξ

Ιεράς Μητροπόλεως Κεφαλληνίας