Του π. Σπυρίδωνα*
«Τι ποιήσας ζωήν αιώνιον κληρονομήσω;» Πολύ συμπαθής είναι η περίπτωσις του νεαρού πλουσίου που θέτει αυτό το ερώτημα. Ένας νέος άνθρωπος παλεύει, τον καίει η πείνα του Χριστού, τον δέρνει όμως και η δίψα του χρυσού. Καθώς δε φεύγει «περίλυπος» και διαγράφεται εμπρός μας η λύπη του για το δέσιμό του στην αμαρτία, η περίπτωσίς του μας ελκύει.
ΘΕΛΩ ΠΟΛΛΑ. Έτσι θα μπορούσε κανείς επιγραμματικά να χαρακτηρίση τον πλούσιο νεανίσκο. Τέτοιοι όμως είναι και πολλοί από εμάς. Τά θέλομε όλα, κορυφές και βάραθρα, ζουν μέσα μας σε μια μεγαλειώδη συνύπαρξι. Σάρκα και πνεύμα, καλό και κακό, Θεός και διάβολος, κάθε τόσο ακούνε προσκλήσεις από τον ταλαίπωρο εαυτόν μας. Και το φαινόμενο αυτό έχει πάρει τη μορφή αρρώστιας. Είναι μια ακατάσβεστη λαιμαργία, που όσο τρέφεται, τόσο πιο άπληστη γίνεται. Έτσι περνούν βιαστικά και μέσα μας οι καλές και οι κακές επιθυμίες, η λαχτάρα της κορυφογραμμής και ο ίλιγγος της πτώσεως. Οι καλές αποφάσεις κρατούν το πολύ μερικές ημέρες και η αβεβαιότητα, το κενό της ψυχής, μας σπρώχνει σε κάποιο εξωκκλήσι, στη μόνωσι, ίσως και σε κάποιο εξομολόγο κάποτε. Τότε στα ταλαίπωρα χείλη μας ανεβαίνει ο λόγος του αποστόλου Παύλου: «Ευχαριστούμαι και ευφραίνομαι στο νόμο του Θεού με όλη μου την ψυχή και την καρδία και τον νουν. Βλέπω όμως να κυριαρχή στα μέλη μου, άλλος νόμος, η δύναμις της αμαρτίας, που αντιστρατεύεται και μάχεται όσα ο νους μου και η συνείδησίς μου υποδεικνύουν ορθά (Ρωμ. ζ΄22-23). Όσοι δειλιούν στη μάχη, αφήνουν τα όπλα και εγκαταλείπουν τον Αρχηγό της πίστεώς μας. Ξεσπούν σε ολοφυρμούς ίσως, γίνονται «περίλυποι». Βεβαίως κάτι είναι και αυτό. Δίνει μια ελπίδα. Ο Κύριος όμως που ήλθε στη γη «διχάσαι άνθρωπον» και όσους έχουν διπλή ψυχή και περπατάνε στη γη μας «εν καρδία δισσή» (Σοφ. Σειρ. α΄28) θα τους «διχοτομήση και το μέρος αυτών μετά των υποκριτών θήσει» (Ματθ. κδ΄51), ζητεί το ολοκληρωτικό δόσιμό μας σ΄Αυτόν. Ο Ζηλωτής Θεός λέγει: ζήτει το εν.
Αυτό που σε άλλη περίπτωσι είπε με αυτά τα λόγια: «Κύριον τον Θεόν σου προσκυνήσεις και αυτώ μ ό ν ω λατρεύσεις», αυτό τονίζει και τώρα με την εντολή «πάντα όσα έχεις πώλησον και διάδος πτωχοίς, και έξεις θησαυρόν εν ουρανώ». Άφησε όλα τα παλαιά, κόψε όλα τα σχοινιά με το αμαρτωλό σου παρελθόν. με όλη σου την καρδιά και όλη σου την ψυχή και την διάνοια παραδώσου στη νέα κατάστασι που αναγνωρίζεις ως σωστή.
Γιατί τα κουρέλια της αμαρτωλής ζωής πώς είναι δυνατόν να ραφτούν επάνω στο φωτεινό χιτώνα της εν Χριστώ ζωής; Το Πνεύμα το Άγιον πώς να κάνη αυτή τη συγκόλησι καλού και κακού; Λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Σιναϊτης: «Ολοκληρωτικά μας θέλει ο Κύριος δικούς του. Είναι ένας κρυμμένος θησαυρός η ζωή του. Πολύτιμος μαργαρίτης η βασιλεία του». Όπως εκείνος ο έμπορος της παραβολής πάντα όσα έχει τα πωλεί και αγοράζει τον αγρό εκείνον με τον θησαυρόν, έτσι και ο χριστιανός. Όταν ανακαλύψη τον Χριστόν, όλα τα θυσιάζει για τη δόξα του Χριστού. Αυτό που δεν έκανε ο πλούσιος νεανίσκος και έφυγε «περίλυπος» το έκανε αργότερα κάποιος άλλος νέος της Αιγύπτου, ο Μέγας Αντώνιος. Έτσι έδωσε ένα μάθημα «υγείας και ανδρισμού αλλά και ουσίας» σε όλους μας. Τα έδωσε όλα και αγάπησε τον Χριστόν πάνω απ΄όλα. Όσοι τον πλησίαζαν εύρισκαν σ΄αυτόν μια πηγή χαράς και ευτυχίας.
Αδελφοί, πελαγοδρομούμε πολλές φορές. Νοιώθουμε κουρασμένοι από τον μόχθο τον καθημερινό, γιατί γυρεύουμε πολλά και δεν ζητάμε τον Ένα, τον Χριστόν. Ούτε πάλι η τακτική του «λίγ΄απ΄όλα» είναι τακτική συνεπής. Το αποτέλεσμα μένει πάντα το ίδιο.Ένα μεγάλο μηδέν. Οι « δίψυχοι» και οι «δίγλωσσοι» που κρύβονται μέσα μας ας ακούσουν λόγον Κυρίου: «Τα πάντα και εν πάσι Χριστός». Δεν είναι υπερβολή αυτό, ούτε είναι καλογερισμός. Είναι γνήσιος χριστιανικός ανθρωπισμός, είναι «οδός αρίστη» για όλους τους οδοιπόρους της ζωής.
Αιχμάλωτοι σε μια εγωϊστική αντίληψι της ζωής και στο μαμωνά της αδικίας μόνο λύπη θα φορτώνωμε τη ζωή μας. Αιχμάλωτοι όμως στην αγάπη του Κυρίου και στις ανάγκες των αδελφών μας θα βρίσκωμε το νόημα της ζωής μας και το μονοπάτι της αιωνίου ευτυχίας μας.
Αρχιμ. Σπυρίδων Πετεινάτος
Ιεροκήρυξ
Ιεράς Μητροπόλεως Κεφαλληνίας
