Του π. Σπυρίδωνα*

Μέσα στους δύσκολους αυτούς καιρούς που ζούμε οι κραυγές οι ικετήριες των δύο τυφλών προς τον Ιησούν, έρχονται να μας συγκλονίσουν και να μας τονώσουν …

Δύσκολες οι ημέρες που πέρναγαν οι δύο τυφλοί. Πόνος πολύς, θλίψις βαρειά, κανείς δεν μπορούσε να τους βοηθήση. Απελπισμένοι από κάθε άλλον, ακολουθούν τον Κύριο, κραυγάζοντας : « Ελέησον ημάς, Υιέ Δαβίδ ».

Μήπως, συχνά, και οι δικές μας ημέρες δεν είναι δύσκολες; Μήπως σαν άτομα, σαν οικογένεια, σαν σύνολο δεν περνάμε θλίψεις και στενοχώριες; Αρρώστιες και οικονομικές δυσκολίες και θάνατοι ταράζουν το είναι μας. Ο καθένας μας καλείται να σηκώση ένα ελαφρότερο η βαρύτερο σταυρό, μεγαλύτερο ή μικρότερο διάστημα της ζωής του.

Εμπρός σε μικρότερα ή μεγαλύτερα προβλήματα, πολλοί ζητούν μόνοι να βρούν κάποια λύσι. Και αγνοούν τον Κύριο του ουρανού και της γης. Επαναπαύονται στις δικές τους δυνάμεις, στη σύγχρονη επιστήμη, στο άφθονο χρήμα που διαθέτουν και παραμερίζουν τον Ουράνιο Πατέρα.

Γι΄ αυτούς τους ανθρώπους είναι σα να μην γεννήθηκε ποτέ ο Χριστός. Σα να μην δίδαξε, σα να μην σταυρώθηκε, σα να μην αναστήθηκε ποτέ.

Και οι άνθρωποι αυτοί είναι πολλοί μέσα στην κοινωνία μας. Ίσως αρκετοί από εμάς ανήκουμε σ΄ αυτούς. Το βάρος το ρίχνουμε στις προσπάθειές μας και παραμερίζουμε την επίκλησι της θείας βοηθείας. Έτσθ, συχνά, η ψυχή μας ταράζεται. Αγωνία και ανησυχία μας κυριεύει. Λείπει η πίστις στο Θεό. Λείπει η εμπιστοσύνη στην πρόνοιά του.

Για να υπερνικήσουμε μια τέτοια κατάστασι, θα πρέπη, πρώτα να ριζώση μέσα μας η πεποίθησις ότι « τα πάντα και εν πάσι Χριστός ». Αυτό σημαίνει να πλησιάσουμε τον Κύριο, να γνωρίσουμε τον Κύριο, να συνδεθούμε με τον Κύριό μας, μάλιστα στην περίοδο των θλίψεων. Να πιστεύσουμε, ότι όλα θέματά μας διά του Ιησού θα λυθούν :Τα ατομικά, τα οικογενειακά, τα επαγγελματικά, τα γενικώτερα.

Βέβαια η πίστις αυτή δεν θα μας δημιουργήση μια παθητική και μοιρολατρική στάσι. Θα μας δίδη την δύναμι και όλα τα ανθρώπινα στοιχεία να χρησιμοποιούμε, αλλά και στον Θεό να εμπιστευώμεθα.

Και συγχρόνως, δεύτερο, να μιμούμεθα τους δυο τυφλούς στην κραυγή, οι οποίοι έκραζον και παρεκάλουν τον Κύριον λέγοντες « Ελέησον ημάς, Υιέ Δαβίδ ». Με δυνατή φωνή να επικαλούμεθα την χάριν του Ουρανού. Όχι στον τόνο της φωνής δυνατή, αλλά στην πίστι φλογερή! Η κραυγή μας να είναι κραυγή της καρδιάς. Η δέησίς μας πύρινη, κάθε φορά που θα ζητούμε τη λύσι για θέματα που μας απασχολούν. Αυτή την θερμή Πίστι των δύο τυφλών εβράβευσε ο Κύριος, όταν « ήψατο των οφθαλμών αυτών λέγων : Κατά την πίστιν υμών γενηθήτω υμίν. Και ανεώχθησαν αυτών οι οφθαλμοί ». Και την δική μας πίστι βραβεύει, όταν την βρή θερμή, δυνατή. Τη βραυεύει όχι μόνο με τα εξωτερικά και υλικά δώρα της αγάπης του. Βραβείο είναι και η ειρήνη και η γαλήνη, που μας χαρίζει ο Ουρανός. Και ίσως, συχνά, το δεύτερο είναι πολύ πιο πολύτιμο από το πρώτο.

Κύριε, αρκετά συλλογισθήκαμε και προσπαθήσαμε να λύσουμε τα θέματά μας μόνοι μας. Αρκετά εμπιστευθήκαμε στις ανθρώπινες δυνάμεις μας, στα επιτεύγματά μας, στην επιστήμη μας. Ώρα, Πανάγαθε Κύριε, να παραμερίσωμε κάθε ενδοιασμό και ολιγοπιστία και ν΄ αναθέσουμε τα πάντα σε Σένα. Ναι, τα πάντα σε Σένα. Και να τα αναφέρουμε με θερμή καρδιά σε θερμή προσευχή!

*Αρχιμ. Σπυρίδων Πετεινάτος

Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Κεφαλληνίας