Του Γεράσιμου Ιλινόιου-Τσουρούφλη

Οι γραμμές αυτές συντάσσονται λίγες εβδομάδες μετά την τραγική κατάληξη της υπόθεσης του νεαρού Βαγγέλη Γιακουμάκη. Η είδηση που συντάραξε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία,  ήταν η αφορμή να ξεκινήσει ένας κύκλος αναζήτησης ευθυνών με συζητήσεις επι συζητήσεων σε τηλεοπτικά studio, ραδιοφωνικές εκπομπές και ιδιωτικές συναντήσεις.

Είναι όμως η πρώτη φορά που ένα τέτοιο γεγονός προκαλεί σειρά εξελίξεων;  Είναι η πρώτη φορά που ειδικοί καλούνται να τοποθετηθούν επι του ζητήματος και οι αρμόδιοι να ενεργήσουν,  ώστε να αποφευχθεί η επανάληψη ενός δυσάρεστου συμβάντος;  Ας είμαστε ειλικρινείς: σίγουρα δεν είναι η πρώτη φορά –πρέπει  όμως να είναι η τελευταία.

Το δίχως άλλο, έχουμε το κακό συνήθειο (του γράφοντος συμπεριλαμβανομένου) μετά το ισχυρό ταρακούνημα ενός γεγονότος να εναποθέτουμε την ευθύνη της δράσης «στους άλλους».  Σε μεγάλο βαθμό, η ευαισθητοποίηση και το ενδιαφέρον μας αγγίζουν  όσο διαρκεί η επικαιρότητα της είδησης,  ενώ σε βάθος χρόνου ατονούμε οδηγούμενοι στην αδράνεια.  Έρχεται όμως η στιγμή που η αδράνεια αυτή ενεργοποιείται πάλι , με αφορμή ένα νέο δυσάρεστο γεγονός.

Η περίπτωση άσκησης βίας σε νεαρή ηλικία, όπως αναδείχθηκε μέσω του άτυχου Βαγγέλη δεν είναι η πρώτη. Ο εκφοβισμός από την πρώιμη κι΄ όλας σχολική ηλικία αποτελεί σκληρή πραγματικότητα, κάτι που όσο αρνούμαστε  να παραδεχτούμε τόσο θα εντείνεται ως κοινωνικό φαινόμενο.  Ξεκινώντας από «μικρογραφίες της κοινωνίας» όπως η οικογένεια, το σχολείο και οι παρέες, μπορούμε να περιορίσουμε το φαινόμενο αποτρέποντας τις αρνητικές συνέπειες που μπορεί να εκδηλωθούν στο μέλλον.

Είναι η στιγμή που οφείλουμε να πούμε «τελευταία φορά» και να το εννοούμε.  Το χρωστάμε στον Βαγγέλη.

*Το κείμενο προέκυψε μετά από συζήτηση στο πλαίσιο του μαθήματος «Δημοσιογραφία και Δημόσιος Λόγος». Ο δε τίτλος ανήκει ως έμπνευση της στιγμής στον καθηγητή εφαρμογών Άρη Κουμπαρέλη.