Του Άγη Βερούτη
Άραγε, όταν λέμε πως “Η Φοροδιαφυγή στην Ελλάδα είναι πολύ υψηλή”, συμπεριλαμβάνουμε και εκείνες από τις Πολυεθνικές Εταιρίες, οι οποίες εξάγουν το σύνολο των κερδών τους δια των ενδοομιλικών συναλλαγών (transfer pricing) σε φορολογικούς παραδείσους, πληρώνοντας στην Ελλάδα σχεδόν μηδενικούς φόρους;
Συμπεριλαμβάνουμε και τις πλασματικές εξαγωγές καυσίμων από τα βόρεια σύνορα που καταλήγουν να πωλούνται στα πρατήρια και στα βυτία χωρίς υποχρέωση των εμπλεκόμενων εμπόρων πετρελαιοειδών να αποδώσουν το φόρο ακόμη και αν τον εισπράττουν από τους καταναλωτές;
Ή εννοούμε μόνο τους αυτοαπασχολούμενους, οι οποίοι καλούνται να πληρώσουν κάθε χρόνο €5.400 σε ασφαληστρικές εισφορές και €650 σε νταβατζιλίκι επιτηδεύματος, τεκμαρτό φόρο επί €3.000 εικονικού εισοδήματος, ακόμα και όταν έχουν μηδενικό εισόδημα, και μετά 22% φόρο χωρίς αφορολόγητο;
Άραγε, γιατί λέγει το σύνταγμα ότι θα πρέπει να υπάρχει φορολογική ισονομία;
Δεν μπορεί το ελληνικό κράτος να συνθλίβει φορολογικά 800.000 αυτοαπασχολούμενους με την πρόφαση ότι κάποιοι εξ αυτών φοροδιαφεύγουν άρα τους χτυπάει όλους, και από την άλλη να κάνει τον ανήξερο σε τεράστιες ενδοομιλικές μεταφορές [αφορολόγητων] κερδών πολυεθνικών ομίλων επειδή προσφέρουν 50-60 θέσεις εργασίας στη χώρα.
Αυτή η ασυδοσία είναι προκλητική τόσο για τον μικρομεσαίο, όσο και για χώρες ισομεγέθεις με την Ελλάδα (πχ Βέλγιο) όπου οι ίδιες εταιρίες αυτές πληρώνουν κανονικά τους φόρους τους χωρίς “κολπάκια”.
Ειδικά δε μάλιστα, όταν στην Ελλάδα πολλά αγαθά που παρασκευάζονται από πολυεθνικούς κολοσσούς, πωλούνται διπλάσια ως δεκαπλάσια τιμή από αυτήν σε χώρες με οικονομίες ισομεγέθεις ή και μικρότερες από την Ελληνική, όπως η Κύπρος, η Δανία και το Βέλγιο.
Εξόφθαλμες διαφορές στις τελικές τιμές πώλησης από τις Ελληνικές θυγατρικές τους, σημαίνουν πως οι τιμές χονδρικής που παρουσιάζουν στην Ελλάδα εμπεριέχουν τεράστια κερδοφορία που εξάγεται αφορολόγητη, χωρίς να υπάρχει λογικό επιχείρημα όπως συναλλαγματικό ρίσκο, ή τεράστιο κόστος μεταφορικών, ή κάποιο τεράστιο λειτουργικό κόστος, ίδιον της Ελληνικής οικονομίας.
Όταν κάποια ελληνική θυγατρική πολυεθνικής εταιρίας πουλάει μια οδοντόκρεμα διπλάσια χονδρική τιμή από αυτή που την πωλεί στο Βέλγιο, έστω €1,50 τότε τουλάχιστον το 50% της χονδρικής ή €0,75 είναι κέρδος.
Όταν κάποια άλλη ελληνική θυγατρική πολυεθνικής εταιρίας πωλεί ένα ορθοπεδικό προϊόν στο Ελληνικό κράτος €1.500 ενώ το ίδιο ακριβώς πωλείται στο Κυπριακό κράτος €150, τότε τα €1.350 στην Ελλάδα είναι κέρδος προς φορολόγηση.
Αν στο τέλος οι δυο παραπάνω εταιρίες εμφανίζουν καθαρή κερδοφορία της τάξεως του 0,5%-1%, τότε κάτι πολύ λάθος συμβαίνει! Αν εμφανίζουν 1%-2% κερδοφορία από την δεκαετία του ‘90 ως σήμερα, η ζημιά στην Ελληνική οικονομία είναι ανυπολόγιστη.
Η επίλυση του θέματος είναι ζήτημα Ισονομίας και Κράτους Δικαίου, σε μια χώρα που μαστίζεται από κρίση στα τελευταία 8 χρόνια, ενώ οι φτωχοποιημένοι από την υπερφορολόγηση πολίτες είναι πιθανόν να καλούνται να πληρώσουν διπλάσιες τιμές για μπύρες, για πάνες μωρών, για γάλατα σε σκόνη, για οδοντόκρεμες, για ξυριστικές μηχανές, για διαγνωστικά αντιδραστήρια, για λάμπες απεικονιστικών διαγνωστικών μηχανημάτων, για λαμπτήρες σήμανσης οδικής κυκλοφορίας, και για χιλιάδες απλά μικρά καθημερινά παραδείγματα που εξευτελίζουν την έννοια του φιλελεύθερης επινόησης Κράτους Δικαίου.
Ειδικά καθώς κάποιοι από τους εν λόγω πολυεθνικούς ομίλους ασκούν πρακτικές χρηματισμού κρατικών λειτουργών, κατά παραδοχή τους, και σχηματισμού καρτέλ όταν δεν υπάρχει δυνατότητα χρηματισμού, όπως αποδεικνύουν καταδικαστικές αποφάσεις της επιτροπής ανταγωνισμού, πρακτικές αντίθετες σε κάθε έννοια υγιούς ανταγωνισμού και Δικαιοσύνης.
Αυτά που ζούμε ταιριάζουν σε αφρικανική Μπανανία…
Δεν υπάρχει κράτος χωρίς φόρους.
Είναι δυο όψεις ενός νομίσματος.
Η Ιρλανδία που αναφέρεται κατά καιρούς ως παράδειγμα προς μίμηση, εισπράττει μέρος από τους φόρους που θα έπρεπε να εισπράττουν κράτη στα οποία δημιουργούνται τα κέρδη, αλλά με το χαμηλό συντελεστή που δίνει στις πολυεθνικές παίρνουν τα κέρδη τους από αλλού και τα πάνε εκεί. Παρασιτεί.
Επίσης η Ιρλανδία με αυτές τις τακτικές έχει προκαλέσει την οργή των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών, των οποίων τους φόρους απορροφά.
Το θέμα της Ελλάδος όμως δεν είναι πώς θα διανεμηθεί ένα λογικό κέρδος 10%-20% πχ του ορθοπεδικού προϊόντος στην γενικευμένη ευρωπαϊκή τιμή των €150, αλλά η μη πληρωμή φόρου στα πρόσθετα €1.350 που κερδίζει ή κέρδιζε κατά παραδοχή της η θυγατρική στην Ελλάδα.
Οι φόροι είναι σίγουρα απαραίτητοι για την άμυνα, την δημόσια ασφάλεια, την δικαιοσύνη, την δημόσια παιδεία, την κοινωνική προστασία των αδύναμων και την συντήρηση ενός φοροεισπρακτικού μηχανισμού.
Τα υπόλοιπα είναι πρόσθετα βαρίδια [και συνήθως προβληματικά από φιλελεύθερης απόψεως] αλλά όπως και να το κάνουμε, πολλά ή λίγα είναι εκεί στο σημείο εκκίνησης που βρισκόμαστε.
Πέραν αυτού, όταν κάποιος ωφελείται για να πουλάει τα προϊόντα του σε μια χώρα η οποία με τους φόρους της διασφαλίζει την ύπαρξη μιας αγοράς-οικονομίας με την άμυνα της, την δημόσια ασφάλεια της, την δικαιοσύνη της και την παιδεία των καταναλωτών της, οι οποίοι μέρος από το διαθέσιμο εισόδημά τους ξοδεύουν στα προϊόντα του, τότε ένα μέρος των κερδών του από αυτή την αγορά, οφείλει ηθικά και νομικά και Συνταγματικά να το αποδίδει ως φόρους για το προνόμιο της πρόσβασης σε αυτή την αγορά-οικονομία.
Όταν με μεθοδεύσεις διοχετεύει τα κέρδη του σε άλλη χώρα χωρίς να πληρώσει το δίκαιο “ενοίκιο” της χρήσης αυτής της αγοράς από την ύπαρξη και χρήση της οποίας δημιουργεί κέρδη, τότε είναι παράσιτο και βλάπτει αυτή την κοινωνία.
Ναι, οι φόροι πρέπει να είναι χαμηλοί!
Προσωπικά είμαι υπέρ ενός flat tax 10%-15% και ίσως 5%-3% ή και 0% στα μερίσματα.
Αυτό όμως προϋποθέτει ότι κανείς δεν θα ξεγλιστράει από τις υποχρεώσεις του.
Ειδικά όταν το μέγεθος αυτής της κατηγορίας είναι αρκετό να αντισταθμίσει το μισό ΦΠΑ που εισπράττει το Ελληνικό κράτος, ή έστω και 1-2 ΕΝΦΙΑ το χρόνο.
