Λειτουργήθηκε και εφέτος τον Νοέμβριο, η Παναγιά στο Vadato έξω από τα Μαρκουλάτα-Τουλιάτα που είναι ιδιόκτητη εκκλησία των Αντυπαίων (Γάλων) που η παράδοση της γιορτής αυτής έρχεται από το βάθος του 18ου αιώνα, μέσα από τις διηγήσεις για τα θαύματα τσου γονείς, τσου νόνους και τσου προνόνους μας.
Ρουφήξαμε σαν το γάλα της μάνας μας την Κεφαλλονίτικη ψαλτική και τα συγκινητικά λόγια του παπά Μπάμπη (Πρωτοπρεσβυτέρου Χαράλαμπου Χαρίτου) και τη γλυκύτατη απόδοση των ύμνων του χαρισματικού ψάλτη Νικόλα Πολλάτου με τη συνοδεία, στο κατά δύναμιν, των απογόνων των Γάλων και των παρεπιδημούντων επισκεπτών. Άθελά μας καμιά βολά οι Αθηναίοι το χαλάγαμε και έμοιαζε το κόρο σε όσους νοσταλγούν τη Κεφαλονιά σαν μεταλλαγμένο προϊόν από τη… πρωτεύουσα. Αυτό το κακό έχει η ξενητειά…
Ακολούθησαν τα κεράσματα έξω από την εκκλησία και το καθιερωμένο τραπέζι της Μαρίας του Παναγή του Γάλου στο Αργοστόλι. Για τους νηστεύοντες το μενού ήταν μπακαλαόπιττα και αλιάδα και για τους λοιπούς γουρονόπουλο και αρνί στο φούρνο. Η νόνα μου χαριτολογώντας τσου ξεχώριζε: τσου καλούς και τσου πρόστυχους. Ο φούρνος είναι κατασκευής του Μάκη, του Βαγγέλη και του Νεόφυτου.
Ακολούθησε μια μουσική πανδαισία του Παναγή παίζοντας τη χτένα με τη κιθάρα, μετά το βιολί και μετά το σαξόφωνο… Τέλος μαζί με τα άλλα γλυκά προσφέρθηκε και η τούρτα από τον Καππάτο … παληά οικογενειακή παράδοση στη μνήμη της Ευαγγελίας Αντύπα (Γάλαινας), που ο θρύλος το θέλει πως την πήγαμε στο Δράπανο άψογα μακιγιαρισμένη, φορεμένη με τα άσπρα τση γάντια και το καπέλο τση.
