Το καρναβάλι έφτασε!
Όλοι το περιμέναμε με ανυπομονησία αλλά κυρίως οι μικροί μαθητές μας που το χαίρονται ιδιαίτερα.
Έτσι, στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Αργοστολίου μέρες τώρα επικρατεί άνεμος δημιουργίας. Οι δάσκαλοι και οι μαθητές επιστρατεύσαμε τη φαντασία μας το κέφι μας και με κεφαλονίτικη σπιρτάδα προετοιμάσαμε το θέμα μας. «Οι καμπινέδες του σχολειού και το γιοφύρι της Άρτας».
Η επιλογή του θέματος ήταν αυθόρμητη και αβίαστη, αφού η έλλειψη αξιοπρεπών τουαλετών είναι ένα «αγκάθι» για το σχολείο μας, που ταλαιπωρεί τους μαθητές. Παρά τις υποσχέσεις των αρμοδίων το θέμα εξακολουθεί να παραμένει άλυτο, δημιουργώντας ωστόσο σημαντικά προβλήματα.
Κάναμε λοιπόν το χρόνιο αίτημά μας σάτιρα, μήπως και επιτέλους ακουστούμε, μήπως βρεθεί τελικά λύση γιατί οι υποσχέσεις και οι συνεχείς αναβολές και τα εμπόδια έχουν καταντήσει τις τουαλέτες του σχολείου μας σαν το γεφύρι της Άρτας, π’ ολημερίς το χτίζανε και το βράδυ γκρεμιζόταν.
Σ’ όλη αυτή την προετοιμασία μας βοήθησαν πολύ πρόθυμα και οφείλουμε να τους ευχαριστήσουμε θερμά:
- Τον κ. Νίκο Τσιμάρα, που με την κόρη του και καλή μας συνάδελφο, Χριστίνα, έφτιαξαν το γιοφύρι μας.
- Την ΚΕΔΗΚΕ και ιδιαίτερα τον κ. Μάκη Βαγγελάτο που μας βοήθησε στην ανεύρεση και στην παραχώρηση απαραίτητων υλικών.
- Τον κ. Νίκο Κοσμάτο, που θα οδηγήσει το άρμα μας.
- Τον κ. Ηλία Σιδέρη για την βοήθειά του στη δημιουργία του άρματός μας.
- Τον κ. Σπύρο Λιγνό που βοήθησε στο στήσιμο του άρματος.
Οι καμπινέδες του σχολειού και το γιοφύρι της Άρτας
Είμαστ’ εμείς οι μαθητές που η ανάγκη η μεγάλη
μας έσπρωξε να έρθουμε σ’ αυτό το καρναβάλι.
Μεγάλη δόξα και τιμή στο πρώτο το σχολείο
που καμπινέδες έχουμε κι είναι για το μουσείο
σαν και αυτούς που βρήκανε στ’ ανάκτορα της Κνωσού
και στ’ αρχαία ερείπια της Αλικαρνασσού.
Μα καθώς οι αρχόντοι μας έχουν κλειστά τα’ αυτιά
εμάς δε μας χορτάσανε με τα πολλά τα «θα».
Για όλα τούτα φτιάξαμε μιαν όμορφη παρλάτα
Και για δεσπέτο θα την πω με λόγια τσεκουράτα.
Σαράντα πέντε δήμαρχοι κι εξήντα βουλευτάδες
είπαν την τσάπα θα ’πιαναν, θα παίρναν τους κασμάδες
και τουαλέτες θα ’φτιαχναν που άλλες δεν υπήρχαν
όμως ως τώρα έκαναν μες το νερό μια τρύπαν.
Το μόνο που κατάλαβα στα τόσα πολλά χρόνια
πως πρέπει να προσμένουμε με υπομονή αιώνια.
Χρόνια και χρόνια προσπαθώ να μάθω το τις πταίει
και τούτο το γιοφύρι μας συνέχεια καταρρέει
ωσάν το πολυθρύλητο της Άρτας το γιοφύρι
που μόνο που το σκέφτομαι το πνεύμα μου στουπίρει.
Ίσως να φταίει ο διευθυντής που είναι από την Άρτα
και τα κεφαλονίτικα τα λέει τσάτρα πάτρα.
Ίσως του πρωτομάστορα η δόλια η γυναίκα
που στο γιοφύρι έχασε μιαν άσπρη καλτσοδέτα.
Οι άρχοντες μας τάξανε ως και χρυσούς μπιντέδες
όμως ακόμη έχουμε τούρκικους καμπινέδες
γιατί ευτούνοι τζόγια μου μας βρίσκουνε προφάσεις
κι όλο κιτάπια ανοίγουνε και βγάζουν διατάξεις.
Είπαν δεν έχουν κόκορα να σφάξουν στα θεμέλια
μα έτσι εμένα μάτια μου με πιάνουνε τα γέλια.
Εμείς λοιπόν σκεφτήκαμε την Μέρκελ να το πούμε
μπας κι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας λίγο μας λυπηθούνε.
Μα αυτή μόλις το άκουσε αρχίνησε την γκρίνια
κι ο Σόιμπλε εκόντεψε ν’ αφρίσει απ’ τα μπουρίνια.
Και τότε φοβηθήκαμε της Μέρκελ τα δαιμόνια
μήπως και στην καμπούρα μας φορτώσουν νέα μνημόνια.
Τώρα που ο πρωθυπουργός θα φτιάξει τα γεφύρια
ίσως και ν’ αποκτήσουμε πόρτες και παραθύρια.
Πρωθυπουργέ δε θέλουμε ποτάμια και ρυάκια
παρά μονάχα αιτούμεθα λεκάνες και πλακάκια
μήπως και αποκτήσουμε εντέλει καμπινέδες
κι απ’ τη χαρά θα κάνουμε τούμπες και σουαρέδες.
Μα άφησε τώρα Αλέξη μου της Πλάκας το γιοφύρι
και κοίταξε κι εμένανε λίγο τον κακομοίρη…
Η εκ του προχείρου ποιήτρια
Καλομοίρα Λιπιάτου
Δασκάλα
