*Του Γαβριήλ Μανωλάτου
Υποστηρίξαμε σε προηγούμενο άρθρο μας, βασιζόμενοι σε επίσημα στατιστικά στοιχεία και αριθμούς, ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο, αφού η Ελλάδα βρίσκεται σε πολύ χειρότερη οικονομική και δημοσιονομική κατάσταση από ότι ήταν πριν την εφαρμογή των μνημονίων. Τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους αμφισβητεί πλέον, επίσημα, και το ΔΝΤ. Υποστηρίζει ότι ο στόχος για μείωση του ελληνικού χρέους στο 120% του ΑΕΠ δεν είναι εφικτός, εάν δε γίνει και άλλο κούρεμα.
Κάτω από αυτήν την πραγματικότητα και την αλήθεια κρύβεται ένα μεγάλο ψέμα. Το ψέμα είναι ότι, τόσο το ΔΝΤ όσο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) προσποιούνται πως δεν το γνώριζαν αυτό από την αρχή. Τα περί λάθους υπολογισμών και εκτιμήσεων για τα αποτελέσματα των «μέτρων διάσωσης» και των μνημονίων στην οικονομία και την ύφεση είναι τουλάχιστον αφελή και αστειότητες. Τα στελέχη του ΔΝΤ είναι οι πρώτοι μεταξύ των αρίστων σε τέτοια ζητήματα. Γιατί αφού αναγνωρίζουν ότι εφάρμοσαν «εσφαλμένα μέτρα» και «λάθος πολιτική» δεν τα αλλάζουν; Γιατί απλούστατα ο στόχος τους προσεγγίζεται. Οι επιδιώξεις τους υλοποιούνται. Και αν ακόμα έγιναν μικρού επιπέδου λάθη τεχνοκρατικού χαρακτήρα, δεν παίζουν αυτά κανένα ρόλο, ούτε επηρεάζεται ο πραγματικός στόχος του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) που δεν είναι άλλος από τη συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας. Λάθος συμβαίνει όταν κάποιος ξεφεύγει ή εκτρέπεται από το στόχο του, ή όταν δε μπορεί να τον προσεγγίσει.
Οι υπεύθυνοι χάραξης των οικονομικών πολιτικών του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης -όχι βέβαια οι τεχνοκράτες και οι επιτροπές τους- οι επιτελείς αυτοί, που με δεδομένες ευκαιρίες προσδιορίζουν το μέλλον των λαών, έχουν πολύ συγκεκριμένους στόχους για τη Ελλάδα. Αν θα μειωθεί το ΑΕΠ κατά 20 ή 25 ή 30 ποσοστιαίες μονάδες είναι λεπτομέρειες. Ο στόχος τους είναι να ισορροπήσει η οικονομία σε ένα πολύ χαμηλό επίπεδο. Να δημιουργηθεί μια «νέα λευκή σελίδα» ώστε να μπορούν να δράσουν από μηδενική βάση. Θέλουν να εφαρμόσουν τη «Θεραπεία του Σοκ» ή «Δόγμα του Σοκ». Βασίζεται στην άποψη ότι μια βαθειά οικονομική κρίση ή μια καταστροφή αποτελούν ευκαιρία για μεγάλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στο κράτος. Καταστρέφω για να ξαναφτιάξω. Ο φόβος και οι ενοχές για την κρίση ή την καταστροφή, κάνει τους πολίτες ανεκτικούς και απαθείς, γιατί πιστεύουν ότι κάτι άλλο χειρότερο μπορεί να έρθει. Αυτά ακριβώς βιώνουμε σήμερα, στην ελληνική πραγματικότητα. Πρόκειται για μια παραλλαγή της θέσης του Μακιαβέλι, ότι «τα πλήγματα πρέπει να επιφέρονται όλα μαζί». Να γιατί δεν αλλάζουν πολιτική, όταν διαπιστώνονται τα δήθεν λάθη.
Η θέση τους για την Ελλάδα είναι να επέλθει κατάρρευση, για να μπορέσουν να «δουλέψουν με άνεση» σε «λευκή σελίδα». Σ’ αυτό, συνεισφέρουν και συμβάλλουν με το παραπάνω. Είναι αποκαλυπτική εξάλλου η «Θεωρία Αποπληθωρισμού Χρέους» ή «Το Παράδοξο του Χρέους» που ανέπτυξε ο Φίσερ πριν από 80 χρόνια κατά τη Μεγάλη Ύφεση. Όσο περισσότερα πληρώνουν οι οφειλέτες τόσο περισσότερα χρωστούν. Η ίδια η προσπάθεια των ατόμων να ελαφρύνει το φορτίο του χρέους αυξάνει το χρέος. Διότι όσο περισσότερο μειώνονται οι μισθοί τόσο περισσότερο αυξάνεται το πραγματικό χρέος. Αυτό όμως αποτελεί ευλογία για τους δανειστές, γιατί αυξάνει την αξία των χρημάτων τους και μπορούν και αγοράζουν πολύ φθηνά γη, επιχειρήσεις, ανθρώπους.
Το ΔΝΤ υποστηρίζει τώρα, ότι το κούρεμα του πι-ες-άι (PSI) έπρεπε να ήταν πιο μεγάλο και να γινόταν και πιο νωρίς. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απαντά ότι η κατάσταση στην Ευρώπη ήταν τέτοια που δε θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά τα μέτρα για την Ελλάδα.
Γιατί δε θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά τα μέτρα για την Ελλάδα; Γιατί ο κύριος στόχος της Ευρώπης δεν ήταν η διάσωση της Ελλάδας, αλλά η προστασία των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών. Ήθελαν να τους δώσουν χρόνο για να «ξεφορτωθούν» τα ελληνικά ομόλογα στα οποία ήταν εκτεθειμένες. Και το πέτυχαν σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ήθελαν ακόμα να πάρουν μέτρα, ώστε να προστατευτεί το Ευρώ από τους μεγάλους κλυδωνισμούς και τον κίνδυνο να καταρρεύσει, σε περίπτωση που δε θα κατάφερναν να πείσουν τις αγορές. Αυτό κυρίως το ήθελε «πάση θυσία» η Γερμανία, η οποία είναι και η μόνη χώρα που ωφελήθηκε από το ευρώ. Διότι η καθιέρωση του ευρώ, αύξησε μεν το συνολικό παραγόμενο προϊόν και την οικονομική δραστηριότητα στη Ευρωζώνη, αλλά αυτό ωφέλησε κατά κύριο λόγο (αν όχι αποκλειστικά) την κυρίαρχη οικονομία, τη Γερμανία. Σε όλες τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης, μη εξαιρουμένης της Γαλλίας, το ευρώ επιφέρει προβλήματα έως και κλυδωνισμούς. Μόνο αν υπήρχε μεγάλος βαθμός σύγκλησης των οικονομιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το ευρώ θα ήταν επωφελές για όλες τις χώρες αλλά και για την ίδια την ΕΕ. Σήμερα κινδυνεύει να διαλύσει την ΕΕ.
Όλα τα μέτρα και τα μνημόνια που έχουν επιβληθεί στην Ελλάδα και όλες οι θυσίες που έχει υποστεί ο ελληνικός λαός αυτά τα τρία χρόνια, είναι μέτρα και θυσίες που ωφελούν το ευρώ και βοηθούν στην εμπέδωση της γερμανικής κυριαρχίας. Ελάχιστα ή καθόλου βοηθούν την Ελλάδα και την οικονομία μας, αφού δεν ήταν δυνατό μέχρι σήμερα να γίνει κάποια αξιόλογη και ριζοσπαστική μεταρρύθμιση στην οικονομία και τη διοίκηση.
Η συνέχεια στο επόμενο άρθρο μας, τη Δευτέρα, με τίτλο «Ο Εκφοβισμός η Δραχμή και η Υποταγή μας». Αναφερόμαστε στα μέσα προπαγάνδας που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για να δικαιολογήσει την αναποτελεσματική και αδιέξοδη πολιτική της και απαντάμε στα ψευδοδιλλήματα περί ανύπαρκτων άλλων λύσεων.
*Ο Γαβριήλ Μανωλάτος είναι καθηγητής Οικονομικών και Ανάπτυξης
