Το ΔΣ της ΕΛΜΕ-ΚΙ καλεί τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες να ανοίξουν πλατιά συζήτηση στην τάξη και στις εκδηλώσεις για τα 42 χρόνια από τον ξεσηκωμό στο Πολυτεχνείο, τιμώντας τον και αποδίδοντας το πραγματικό του νόημα.

Την 21η Απριλίου 1967 τα τανκς «σφράγισαν» το πέρασμα από τον αστικό κοινοβουλευτισμό στην ανοιχτή δικτατορία Πρόσχημα για εφαρμογή της και την υλοποίηση της βαρβαρότητας, των αντιλαϊκών μέτρων και των αμερικανοΝΑΤΟικών γεωστρατηγικών σχεδίων στην ευρύτερη περιοχή (βλ. Κύπρος) ήταν ο «κομμουνιστικός κίνδυνος». Η αστική τάξη, που παράμεινε στην εξουσία, επέλεξε αυτή τη μορφή διακυβέρνησης για πιο αποτελεσματική εξυπηρέτηση τω συμφερόντων της σε εκείνη τη φάση. Ο τρόμος, οι εξορίες, οι φυλακές, οι εκτελέσεις, έγιναν καθεστώς. Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος διαβεβαίωνε τους εφοπλιστές ότι θα τους δώσει ότι κι αν ζητήσουν. Πράγματι μέσα από τις διώξεις ενάντια στο κίνημα, «την γη και το ύδωρ» που δόθηκε στο κεφάλαιο, μέσα από τη στυγνή εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, τα κέρδη πήραν την «ανιούσα».

Στο έδαφος της ασυδοσίας για την οικονομική ελίτ (χαρακτηριστική ήταν η σύμβαση με εταιρεία «Litton» και η σύμβαση της Εγνατίας), που συνιστά το μεγάλο «σκάνδαλο», έγιναν μια σειρά κοµπίνες των πραξικοπηματιών για να πλουτίζουν και προσωπικά. Στην περίοδο της δικτατορίας έγινε όργιο υπεξαίρεσης χρημάτων, έγιναν προκλητικά ρουσφέτια. Ενδεικτική είναι η «αντιμετώπιση» μιας σοβαρής κρίσης εφοδιασμού της ελληνικής αγοράς, μέσα από τη διεξαγωγή λαθρεμπορίου (με ανθρώπους του ρατσιστικού καθεστώτος της Νοτίου Αφρικής) για εισαγωγή σάπιων κρεάτων, που τα πρόσφεραν, επί μήνες ολόκληρους, στους καταναλωτές. Οι χουντικοί έφτασαν σε τέτοιο σημείο, που μέχρι και ο Σάββας Κωνσταντόπουλος, προπαγανδιστής της δικτατορίας, αναγκάστηκε να γράψει: «Λυπούμαι, διότι είμαι υποχρεωμένος να μνημονεύσω και ένα άλλο εκτάκτως λυπηρόν φαινόμενον. Ενεφανίσθη και αναπτύσσεται μία νεο-φαυλοκρατία (ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών, ατομική προβολή κ.ο.κ)». Εκατομμύρια αρπάχτηκαν επίσης απ’ τους χουντικούς για την κατασκευή του «Ναού του Σωτήρος», το περιβόητο «Τάμα του Έθνους». Για την κατασκευή του ναού, μαζεύτηκαν περίπου 450 εκατομμύρια δραχμές, με πολλά απ’ αυτά τα χρήματα να προέρχονται από υποχρεωτικές «εισφορές» των δημόσιων υπαλλήλων. Μετά τη χούντα, στο ταμείο βρέθηκαν περίπου 47 εκατομμύρια… Αυτό ήταν το καθεστώς που προβάλλουν οι φασίστες σαν πρότυπο!!!

Το μαζικό κίνημα δε μπόρεσε να αντιδράσει άμεσα, ήταν ανέτοιμο, παρότι τα σχέδια της δικτατορίας ήταν γνωστά. Αποδείχτηκαν φρούδες οι ελπίδες ότι θα απέτρεπαν τη δικτατορία το κοινοβουλευτικό πολιτικό προσωπικό και το τμήμα των αστών που δεν την ήθελε. Μόνο ο οργανωμένος λαός που «σημαδεύει»  την πηγή των δεινών του, την οικονομία της εκμετάλλευσης, όποια πολιτική μορφή κι αν παίρνει, μπορεί να αντιμετωπίσει τα σχέδια σε βάρος του.

Κουράγιο ο λαός μέσα σε συνθήκες που κυριαρχούσε η ηττοπάθεια και ο φόβος πήρε από τους λίγους πρωτοπόρους μαχητές που στάθηκαν μπροστά αταλάντευτοι στα δικαστήρια και στους βασανιστές. Οι μικρές και μεγάλες συλλογικές αντιστάσεις γονιμοποιούσαν το έδαφος τα πέτρινα χρόνια. Στα τέλη του 1971 και καθώς εξελίσσεται διεθνώς η λεγόμενη «πετρελαϊκή» κρίση, που ήταν κρίση του ίδιου του συστήματος, ο αντιδικτατορικός αγώνας αρχίζει να σημειώνει άνοδο. Στα επόμενα χρόνια ο αγώνας αποκτά μεγαλύτερη έκταση και βάθος (μεροκάματα, ωράρια, συνδικαλιστικές ελευθερίες κλπ). Ιδιαίτερη είναι η συνεισφορά της νέας γενιάς σε αυτόν. Βοήθεια στο να προχωρήσει το κίνημα μπροστά, προσέφερε η αντιπαράθεση με τις απόψεις που ήθελαν συμβιβασμό με τη χούντα, στη λογική του μικρότερου κακού, του ρεαλισμού, της υποταγής. Έτσι φθάσαμε στο Νοέμβρη του ’73 και την κατάληψη του Πολυτεχνείου, που δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία» αλλά κορύφωση όλης της προηγούμενης αγωνιστικής πορείας του λαού και της νεολαίας.

Το ΔΣ της ΕΛΜΕ-ΚΙ επισημαίνει ότι το Πολυτεχνείο αποδεικνύει πως κανένας μηχανισμός που εκπροσωπεί το ιστορικό παρελθόν, όσο παντοδύναμος κι αν εμφανίζεται, δεν είναι ανίκητος. Τίποτε δε μπορεί να τα βάλει με το οργανωμένο και σωστά προσανατολισμένο κίνημα. Ούτε αναμονή, ούτε αυταπάτες! Δεν υπάρχουν «σωτήρες». Το μέλλον δεν βρίσκεται στα όρια της πείνας! Να απορρίψουμε τη ζωή με ψίχουλα! Όλη η μεταπολίτευση απέδειξε ότι οι όποιες παραχωρήσεις αποσπούν οι εργαζόμενοι μέσα στο εκμεταλλευτικό σύστημα είναι προσωρινές. Όσες κυβερνήσεις επιλέγουν να το διαχειριστούν αναπόφευκτα θ’ ακολουθήσουν αντιλαϊκές πολιτικές. Την 12η Νοέμβρη έγινε ένα σημαντικό βήμα, ενάντια σε αυτές τις πολιτικές, που πρέπει να συνεχιστεί. Παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας. Συμβάλλουμε αποφασιστικά με τη συμμετοχή και την πάλη μας στην αγωνιστική ανασυγκρότηση του κινήματος. Για να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση. Για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς φασισμό, κρίσεις και πολέμους. Να γίνει ο λαός εξουσία και κυρίαρχος του πλούτου που παράγει. Τότε θα έχει σταθερά το ψωμί, τα υλικά – πνευματικά αγαθά και την παιδεία που του αξίζουν!!!

Όλοι και όλες στην κεντρική πλατεία Αργοστολίου, την Τρίτη 17 Νοέμβρη, στις 6 μμ. Τιμάμε το Πολυτεχνείο αγωνιστικά, όπως του αξίζει.

Αργοστόλι 15/11/2015

Για το ΔΣ της ΕΛΜΕ-ΚΙ