Την παρακάτω διάλεξη έδωσε ο καθηγητής Γαβριήλ Μανωλάτος στο Μόντρεαλ στις 13 Δεκεμβρίου, με θέμα: ΠΟΡΕΙΑ της ΕΛΛΑΔΑΣ της ΚΡΙΣΗΣ ΜΕΛΛΟΝ και ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ, την οποία διοργάνωσε η «Ελληνοκαναδική Προοδευτική Οργάνωση Κεμπέκ» ΕΠΟΚ:
«Επιδίωξη της τυραννίας είναι να πτωχεύσουν οι πολίτες, αφενός για να συντηρείται με τα χρήματα τους η φρουρά του καθεστώτος και αφ ετέρου για να είναι απασχολημένοι και να μην τους μένει χρόνος για επιβουλές.
Σε αυτό το αποτέλεσμα αποβλέπει τόσο η επιβολή μεγάλων φόρων, όσο και η απορρόφηση των περιουσιών των πολιτών…»
Αριστοτέλης
«Κάθε λαός είναι άξιος των ανθρώπων που τον κυβερνούν. Κανείς δεν είναι πιο υποδουλωμένος από εκείνους που εσφαλμένα πιστεύουν πως είναι ελεύθεροι. Όσοι αδιαφορούν για τα κοινά είναι καταδικασμένοι να εξουσιάζονται πάντα από ανθρώπους κατώτερούς τους.»
Πλάτωνας
Φίλοι συμπολίτες του Μόντρεαλ και της θετής πατρίδας, φίλοι συμπάροικοι, φίλοι συμπατριώτες της μητέρας πατρίδας. Σας ευχαριστώ που ήρθατε για να μιλήσουμε για την Ελλάδα μας που δοκιμάζεται.
Ευχαριστώ επίσης την εφημερίδα ΒΗΜΑ και τον εκδότη-διευθυντή της κύριο Χρήστο Μανίκη που φιλοξένησε και φιλοξενεί ακόμα, τα άρθρα μου τα σχετικά με την κατάσταση στην Ελλάδα και σχετικά με το θέμα της συζήτησής μας.
Από τα άρθρα αυτά, με γνώρισε ο κύριος Σωφρονάς και βέβαια τον γνώρισα και εγώ και βρήκε αφορμή, μα είχε και την καλοσύνη να διοργανώσει τούτη τη συζήτηση. Σε ευχαριστώ πολύ κύριε Σωφρονά. Σε ευχαριστώ Φίλιππε.
Ευχαριστώ επίσης το συνάδελφο καθηγητή, τον αειθαλή κύριο Λουίζο που διαβάζοντας τα άρθρα μου επικοινώνησε μαζί μου για να με συγχαρεί και βέβαια για να μου δώσει θάρρος.
Μα πιο πολύ ευχαριστώ όσους μου έγραψαν για να με συγχαρούν ή για να με σχολιάσουν. Και είναι πάρα πολλοί αυτοί. Τους ευχαριστώ πραγματικά.
Η Αλήθεια
Φίλοι μου, μακάρι να μη γινόταν τούτη η συνάντηση, μακάρι να μη χρειαζόταν να γίνει.
Μακάρι τα πράγματα στην πατρίδα μας να ήτανε αλλιώς και όχι όπως είναι σήμερα. Και θα είναι όπως είναι σήμερα για πάρα πολλά χρόνια ακόμα. Και τις συνέπειες της κατάστασης η γενιά μας δε φτάνει για να πληρώσει μα και των παιδιών μας η γενιά και ακόμα και των εγγονιών μας θα πληρώνουν για λάθη που δεν έκαμαν, θα πληρώνουν τα φταιξίματα των άλλων.
Το 2010 ο Γ. Α. Παπανδρέου κερδίζει τις εκλογές. Η οικονομική κατάσταση ήταν χαοτική. Το δημόσιο χρέος έφθασε το 2009 στα 300 δις ευρώ και το έλλειμμα του προϋπολογισμού στα 15,6%. Και άλλα και άλλα πολλά. Στα Σίγουρα ο πρωθυπουργός δεν ήξερε πόσο άσχημα ήταν τα πράγματα, παρότι δεν άργησε να μάθει τα μεγέθη που σας ανάφερα. Αν πράγματι ήξερε τη σοβαρότητα της κατάστασης, τότε δεν είχε το θάρρος ή ότι άλλο χρειάζεται σε έναν πρωθυπουργό για να προβεί σε μεταρρυθμίσεις και άλλα αναγκαία μέτρα. Υπέγραψε το πρώτο μνημόνιο, ίσως χωρίς να το έχει διαβάσει ούτε αυτός. Έτσι διαδίδουν μερικοί υπουργοί του που και αυτοί δεν το είχαν διαβάσει όπως π.χ. ο Χρυσοχοΐδης, όπως ο ίδιος είπε. Ξεγελασμένος απόν τον Ντομινίκ Τρος-Καν ο πρωθυπουργός, υπέγραψε το πρώτο μνημόνιο χωρίς να ξέρει τη ακριβώς ήταν και εν πάση περιπτώσει χωρίς να ξέρει που οδηγεί.
Το 2012 ο Αντώνης Σαμαράς κέρδισε τις εκλογές και γίνεται πρωθυπουργός παραλαμβάνοντας από την κυβέρνηση παράδοσης της χώρας, την κυβέρνηση Παπαδήμα. Ο Σαμαράς κέρδισε τις εκλογές με κύριο άξονα της ρητορικής του «τα Ζάππεια» και το «άλλο μίγμα πολιτικής».
Όχι μόνο δεν ακολούθησε και δεν εφάρμοσε το άλλο μίγμα πολιτικής αλλά υπέγραψε και άλλα μνημόνια.
Μέχρι σήμερα, η κυβέρνησή του, πέρα από τις απολύσεις και τα οριζόντια μέτρα-οδοστρωτήρα των περικοπών και των ανελέητων φοροεπιδρομών και χαρατσιών δεν έχει κάμει καμία απολύτως μεταρρύθμιση. Εκτός αν εννοεί μεταρρυθμίσεις τις απολύσεις των καθαριστριών του υπουργείου οικονομικών και το μοίρασμα μικρών χρηματικών εφάπαξ επιδομάτων, από αυτό που λέει πρωτογενές πλεόνασμα, που το μοίρασμα έγινε, που αλλού; στους πελάτες της κομματοκρατίας, τους ένστολους και τους δικαστές.
Το πολιτικό κατεστημένο της χώρας μας είναι σαν να παίζει αμέριμνο στη άμμο την ώρα που πλησιάζει τσουνάμι για να ισοπεδώσει τα απομεινάρια και τα συντρίμμια της κοινωνίας μας.
Υποκρίνονται πως δήθεν χαράσσουν κόκκινες γραμμές απέναντι στα μνημόνια ενώ το μόνο που κάνουν είναι να αφουγκράζονται για να καταλάβουν και να μάθουν καλά το τι ζητούν οι δανειστές μας, φοβούμενοι μη χάσουν τη νομή της εξουσίας.
Η πάταξη της φοροδιαφυγής είναι το γνωστό διαχρονικό παραμύθι της εξεύρεσης εσόδων. Η δομή όμως της ελληνικής οικονομίας είναι κτισμένη με τον πολύ μεγάλο αριθμό μικρομεσαίων επιχειρήσεων, οι οποίες φυτοζωούν με τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή. Αυτό δεν επιτρέπει αισιοδοξία για αύξηση των εσόδων από αυτή τη μεριά.
Δυστυχώς, υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι η Ελλάδα, σπρώχνεται στα βράχια όχι μόνο από το πολιτικό σκηνικό της χώρας, αλλά και από τους άλλους ευρωπαίους.
Η κατάσταση
Η Ελλάδα υποφέρει. Ο λαός υποφέρει.
-Τέσσερα χρόνια μνημονίων και αφόρητης καταπίεσης της ελληνικής κοινωνίας.
-Τέσσερα χρόνια και η εξαθλίωση του ελληνικού λαού συνεχίζεται και βαθαίνει και δεν ξέρουμε μέχρι πότε ακόμη.
-Τέσσερα χρόνια και όλο και μεγαλύτερα στρώματα λαού ζουν στην απόλυτη φτώχια και την εξαθλίωση.
-Η Ελλάδα μας μετατράπηκε σε αποικία χρέους των ίδιων των συμμάχων της από τις ίδιες τις κυβερνήσεις της.
-Τέσσερα χρόνια και τα δεινά που υφιστάμεθα σαν λαός και σαν έθνος πλησιάζουν εκείνα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και της Γερμανικής Κατοχής.
Οι πολιτικοί μας θέτουν τις αγορές πάνω από το λαό και τη δημοκρατία και φυσικά πάνω από τη νομιμότητα. Οι πολιτικοί μας εξαιρούν εαυτούς από τους νόμους και την υποχρέωση να τηρούν τις υποσχέσεις και τις υποχρεώσεις τους προς το λαό. Άλλα υπόσχονται και άλλα κάνουν. Μας σώζουν λένε, εμάς και την πατρίδα, τη στιγμή που εμάς σαν λαό μας οδήγησαν στην εξαθλίωση και την απόγνωση, ενώ την πατρίδα την κατάντησαν αποικία χρέους και εκμετάλλευσης. Και αυτό, χωρίς ρεαλιστικές δυνατότητες ή ορατές προοπτικές επανόδου σε μια ανεκτή διαβίωση και μια σχετικά αξιοπρεπή εθνική παρουσία στον διεθνή στίβο.
Μα βέβαια, αποτελούν ψιλά γράμματα για αυτούς τα ψέματα προς τους πολίτες και το λαό… Εδώ πήγε περίπατο η «προγραμματική συμφωνία» των τριών κομμάτων της μεγάλης συγκυβέρνησης. Για κάποια ψέματα, που αφορούν τους άλλους, που αφορούν τον λαό θα σκάσουν; όχι βέβαια.
Πώς να εμπιστευθούμε τους πολιτικούς μας που μας κυβερνούν και τον ίδιο τον πρωθυπουργό μας όταν καταπολέμησαν το πρώτο μνημόνιο, του Παπανδρέου, προβάλλοντας, το «Ζάππειο Ι και ΙΙ» και το «άλλο μίγμα πολιτικής» όχι για να τα εφαρμόσουν στη θέση εκείνου του μνημονίου, αλλά για να γευτούν την εξουσία; Το ίδιο και ο κύριος Κουβέλης. Και ο κύριος Βενιζέλος, όχι μόνο δεν αντιδρά σ’ αυτές τις αντιφάσεις και τις απρέπειες αλλά συγκυβερνά μαζί.
Για να αλλάξει η εξουσία χέρια και μόνο γι’ αυτό, στήθηκαν δύο νέες κυβερνήσεις και έγιναν δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Αυτό, σε συνδυασμό με τον χαμένο χρόνο, επιδείνωσε το οικονομικό και δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας σε μεγάλο βαθμό, αυξάνοντας ακόμα πιο πολύ το φορτίο στους ώμους του λαού.
Τι δεν είναι αλήθεια από τα ανωτέρω; Τι είναι υπερβολικό; Θα χρειαζόταν πολύς χρόνος για να καταγραφούν όλα όσα έγιναν και γίνονται εις βάρος του λαού και της πατρίδας από τους πολιτικούς που μας κυβερνούν. Και μάλιστα στο όνομα της ίδιας της σωτηρίας μας και της σωτηρίας της πατρίδας.
Τα ψεύδη και η χρεοκοπία
Μας έσωσαν λένε από τη χρεοκοπία. Και επιχαίρονται. Και πανηγυρίζουν. Και καυχώνται. Και δεν κοκκινίζουν. Τολμώ τον χαρακτηρισμό ότι πρόκειται για ασύστολο ψεύδος. Πώς αποφύγαμε τη χρεοκοπία; Ξέρουν, όσοι το ισχυρίζονται, τι σημαίνει χρεοκοπία; Και με τη διεθνή έννοια του όρου αλλά και με την πραγματική και οικονομική έννοια, η Ελλάδα διανύει περίοδο πτώχευσης. Το βιώνει αυτό, σε όλες του τις διαστάσεις, ο ελληνικός λαός.
Δύο φορές η Ελλάδα μας πτώχευσε το 2012.
-Η πρώτη πτώχευση ήταν το Φεβρουάριο του 2012, όταν έγινε το λεγόμενο «κούρεμα» των οφειλών μας στον ιδιωτικό τομέα (τράπεζες, ταμεία, ασφάλειες, επενδυτικοί οργανισμοί, ιδιώτες, κλπ). Όταν έγινε δηλαδή το κούρεμα του λεγόμενου Πι-ες-άι (PSI).
-Η δεύτερη πτώχευση έγινε το Δεκέμβρη του 2012, με την «επαναγορά» των ελληνικών ομολόγων από το ελληνικό δημόσιο, σε προκαθορισμένη όμως τιμή, παρακάμπτοντας τις επικρατούσες τιμές της διεθνούς αγοράς. Αν η επαναγορά γινόταν όχι με προκαθορισμένη τιμή, αλλά με τις ισχύουσες τιμές της αγοράς, τότε δε θα επρόκειτο για πτώχευση, αλλά για μια συναλλαγή.
Αυτά τα δύο γεγονότα του Φεβρουαρίου και του Δεκεμβρίου του 2012 αποτελούν την ουσία, τον ορισμό και την έννοια της «πτώχευσης κράτους». Δηλαδή αδυναμία εκπλήρωσης των «δανειακών υποχρεώσεων». Αυτό συνέβη με τη χώρα μας, στις προκείμενες δύο περιπτώσεις. Η πτώχευση εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους. Το 2012 εκδηλώθηκε όπως αναφέραμε.
Αλλά δε θα σταθώ στο όνομα αυτού που συμβαίνει στην Ελλάδα. Ας το ονομάσουν όπως θέλουν. Ας το λένε χορό του Ζαλόγγου, ας το πουν Κούγκι, ας το γιορτάσουν σαν πανηγύρι ή και σαν σωτηρία ακόμα.
Σ’ αυτήν την κατάσταση, έστω τη λεγόμενη σωτηρία, Η κοινωνία μας και η εθνική οικονομία βρίσκονται σε θέση αποκαρδιωτική έως και καταστροφική. Η κατάσταση είναι αφόρητη. Η εξαθλίωση βαθαίνει και επεκτείνεται. Η κοινωνική συνοχή έχει διαρραγεί και ο κοινωνικός αποκλεισμός φθάνει στο απροχώρητο. Η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη.
Τα δεινά που υφιστάμεθα σαν λαός και σαν έθνος πλησιάζουν εκείνα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και της Μικρασιατικής καταστροφής.
Τα στοιχεία και οι αριθμοί δεν αφήνουν κανένα περιθώριο ψευδαίσθησης.
–Το ΑΕΠ συρρικνώθηκε, περίπου, κατά 30% από την εφαρμογή των μνημονίων. Πρόκειται για μεταπολεμικό ΑΕΠ και μεταπολεμική πραγματικότητα. Στην Κύπρο, μετά τους δύο ΑΤΤΙΛΕΣ, τη διχοτόμηση του νησιού και την Τουρκική εισβολή και κατοχή, η μείωση του ΑΕΠ και της οικονομίας της ήταν 16%. Στην Ελλάδα των μνημονίων και της διάσωσης, η πτώση του ΑΕΠ αγγίζει τα όρια της καταστροφής, 30%. Στον Ισημερινό, χώρα από τις πιο φτωχές της Λατινικής Αμερικής, η οποία πτώχευσε το 2009 είχε πτώση του ΑΕΠ 1,3% ναι 1,3%. Ο πρόεδρός της όμως ο Ραφαέλ Κορέα, όχι μόνο δεν ακολούθησε τα μέτρα του ΔΝΤ, αλλά απέλασε και τον εκπρόσωπο του.
Με τις πιο ευοίωνες συνθήκες και τις πιο αισιόδοξες εκτιμήσεις, δεν είναι αρκετή μία τριακονταετία για να επανέλθει το ΑΕΠ στα προ-μνημονιακά επίπεδα. Οι 65ντάρηδες που συνταξιοδοτούνται σήμερα, θα φύγουν… σε βαθιά γεράματα και δε θα έχει αποκατασταθεί η σύνταξή τους στα προμνημονιακά επίπεδα. Τα παιδιά που γεννιούνται σήμερα θα ενηλικιωθούν και η αμοιβή της εργασίας τους, αν θα δουλεύουν, δε θα φθάνει την αμοιβή που έπαιρναν οι γονείς τους πριν τα μνημόνια.
Φτώχια και ανεργία
–Σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία, το 2010, υπήρχαν στην Ελλάδα 2.340,000 πολίτες κάτω από το όριο της φτώχιας. Τότε, η ανεργία ήταν 14%. Σήμερα η ανεργία είναι περίπου 27%. Ποιο είναι το επίπεδο της φτώχιας;
–Σύμφωνα με έρευνα της UNICEF (του ΟΗΕ) και του Πανεπιστημίου Αθήνας, το 2011, τα φτωχά ή κοινωνικά αποκλεισμένα παιδιά στην Ελλάδα έφθαναν τις 597.000. Με τα 322.000 εξ αυτών να είναι σε σοβαρή υλική αποστέρηση. Σήμερα, ποια είναι η κατάσταση;
–Σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία, το 2012, ένα στα τέσσερα νοικοκυριά ήταν κάτω από τα όρια τη φτώχιας. Δηλαδή το 34,6% ή 3.795.000 έλληνες πολίτες ήταν φτωχοί και η τάση ήταν αυξητική. Αποτελεί το μεγαλύτερο ποσοστό φτώχιας στις χώρες που έχουν εμπλακεί με μνημόνια.
Όμως, σύμφωνα με τη Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία, ένας στους τρεις έλληνες ή 35,7% ή 3.900.000 έλληνες ήταν κάτω από το όριο της φτώχιας, το δε 23% στα όρια του αποκλεισμού και της εξαθλίωσης.
-Η ανεργία το πρώτο τρίμηνο του 2013 άγγιξε το 27,4%, ενώ το Κέντρο Προγραμματισμού και Οικονομικών Ερευνών (ΚΕΠΕ) εκτιμούσε ότι το 2013 θα έκλεινε με την ανεργία να ανερχόταν στο 30,1%. Οι άνεργοι θα κυμαίνονταν κατά μέσο όρο στους 1.450.000 στη διάρκεια του 2013. Οι εκτιμήσεις επαληθεύτηκαν.
– Η ανασφάλιστη εργασία ανέρχεται στο 45%, σύμφωνα με στοιχεία και εκτιμήσεις του ΙΚΑ. Και δε μιλάμε για ανένταχτους και αδήλωτους μετανάστες κλπ. Για έλληνες πολίτες λέμε.
–Η ανεργία των νέων το 2012 ήταν 55,3% ενώ το Φεβρουάριο του 2013 έφθασε στο 64,2 %.
Τι άλλο να αναφέρουμε;
– Τις χιλιάδες νέους μετανάστες που αφήνουν το χώμα τους και την πατρίδα και φεύγουν;
–Την εγκληματικότητα και μάλιστα την παιδική εγκληματικότητα, για ανάγκες διαβίωσης;
-Τα παιδιά που λιποθυμούν στα σχολεία από την πείνα;
-Τους νέους που παθαίνουν ασιτία;
-Τη δραματική μείωση των συντάξεων και των μισθών;
-Την κατάργηση των θεσμών προστασίας της εργασίας;
-Την κατάργηση των βασικών επιδομάτων ενίσχυσης των αδυνάτων και την καταστροφή των κοινωνικών δομών;
-Τον αυξανόμενο αριθμό αυτών που ψάχνουν τροφή στα σκουπίδια; Και αυτών που κοιμούνται στους κάδους απορριμμάτων;
-Τη φορολογική επιδρομή και τα δυσβάσταχτα χαράτσια;
-Τις χιλιάδες λουκέτα σε επιχειρήσεις;
-Την κατάρρευση των ταμείων κοινωνικής ασφάλισης;
-Την αφαίμαξη των καταθέσεων και το κλείσιμο τόσων τραπεζών;
-Την παράκαμψη των νόμων και την περιφρόνηση της έννοιας της δικαιοσύνης και της ισονομίας;
-Την εκχώρηση σημαντικών κυριαρχικών δικαιωμάτων της Χώρας μας;
-Την καταστρατήγηση του συντάγματος και την περιφρόνηση των δικαιωμάτων του πολίτη και μάλιστα με την ανοχή των ίδιων των δικαστών;
-Η λίστα είναι μεγάλη. Δεν τελειώνει. Όμως δε μπορεί να μην αναφέρουμε τις χιλιάδες αυτοκτονίες που ανέρχονται πάνω από 7500; Ναι πάνω από 7.500 οι αυτοκτονίες. Στον πόλεμο του Ιράκ πόσοι ήταν οι φονευθέντες στις μάχες; Όχι βέβαια 7.500. Ούτε στην Κύπρο μας ήταν τόσοι κατά την τουρκική εισβολή.
Η λίστα είναι πράγματι μεγάλη. Τα δεινά είναι ατέλειωτα. Το μέλλον δεν είναι βέβαιο. Δεν διαφαίνεται, ούτε ίχνος φωτός στο βαθύ και μακρύ τούνελ που βρισκόμαστε και που δεν ξέρουμε, που οδηγεί. Ο κόσμος ζει καθημερινά την αδυσώπητη πραγματικότητα.
Η αδυσώπητη πραγματικότητα.
Αυτή είναι η κατάσταση στη χώρα μας φίλοι μου. Αυτήν την κατάσταση ας την ονομάσουν όπως θέλουν, όσοι λένε πως γλυτώσαμε τη πτώχευση. Ας ονομαστεί όπως είπαμε χορός του Ζαλόγγου ή και σωτηρία. Αυτό θα το δεχόμουν μόνο από πολίτες απλούς και άδολους. Αν όμως κάποιος από τους διακυβερνώντες θα τολμούσε να μου πει πως δε πτωχεύσαμε, θα του έλεγα αυτό που ο πρωθυπουργός είπε σε μια ομάδα φοιτητών (ίσως να ήτανε και αναρχικοί ίσως και ταραξίες). Τους χαρακτήρισε θρασίμια από οικογένεια. Εγώ θα τον έλεγα θρασίμι, ίσως και θρασίμι με περικεφαλαία όχι όμως θρασίμι από οικογένεια γιατί δεν παρεκτρέπομαι. Η οικογένεια δεν έφταιξε.
Οι συγκεκριμένες δύο περιπτώσεις πτώχευσης της χώρας μας έχουν και κάτι επιπλέον πολύ αρνητικό. Και παρακαλώ, προσέξετε το αυτό. Τις διαχειρίζονται οι πιστωτές μας και οι εταίροι μας σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα και τους δικούς τους όρους και στόχους, δυσχεραίνοντας ακόμα πιο πολύ την κατάστασή μας. Για το λόγο, αυτό, οι κυβερνήσεις μας, τους παραχώρησαν, δυστυχώς, ναι δυστυχώς, κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Η Ελλάδα είχε και στο παρελθόν πτωχεύσει σε τέσσαρες διαφορετικές περιπτώσεις. Σε καμία όμως άλλη περίπτωση οι συνέπειες της πτώχευσης δεν ήταν τόσο δύσκολες για το λαό και τη χώρα όσο δύσκολες είναι στις μέρες μας. Δυστυχώς, παρά το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, παρά την «επαναγορά» των ελληνικών ομολόγων σε προκαθορισμένη μειωμένη τιμή, η θέση της Ελλάδας δε βελτιώθηκε. Απεναντίας χειροτέρευσε, αφού το Δημόσιο Χρέος μας αντί να μικρύνει, μεγάλωσε κατά πολύ, και αυτό τόσο σε απόλυτα μεγέθη όσο και σαν ποσοστό του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν). Και δεν είναι μόνο αυτό. Τώρα χρωστάμε, όχι τόσο στον ιδιωτικό τομέα, όπως αρχικά χρωστούσαμε, αλλά σε κυρίαρχα κράτη. Μετατέθηκε το χρέος μας από τους ιδιώτες, αυξημένο πλέον και με σκληρούς όρους, που δύσκολα ξεγλιστράει κανείς, στα κράτη της Ευρωζώνης, βάση διακρατικών συμφωνιών. Δύσκολα, πολύ δύσκολα, αν όχι αδύνατο, να ξεκολλήσουμε από το τέλμα.
Δυσβάστακτο βάρος χρέους, που σίγουρα θα χρειαστεί και άλλο κούρεμα, και άλλη πτώχευση, γιατί απλούστατα δεν είναι διαχειρίσιμο, δεν είναι όπως λένε, βιώσιμο. Χωρίς, εντούτοις να διαφαίνεται, ούτε και σ’ αυτήν την περίπτωση, ίχνος φωτός στο βαθύ και μακρύ τούνελ που βρισκόμαστε και που δεν ξέρουμε που οδηγεί. Και αν οι εταίροι μας δεχτούν να μας ελαφρύνουν από ένα μέρος του χρέους που μας βαραίνει, δεν θα το κάμουν γενναιόδωρα για να ξεβαλτώσουμε, αλλά με τρόπο που να εξυπηρετηθούν τα δικά τους συμφέροντα, κρατώντας μας συγχρόνως σε καθεστώς αέναης ομηρίας. Και εν πάση περιπτώσει, δε θα δεχτούν κανένα νέο κούρεμα χωρίς σημαντικά ανταλλάγματα.
Ας μην εμπαίζεται, τουλάχιστον, ο λαός ότι αποφύγαμε τη χρεοκοπία, αφού και σαν πολίτες και σαν χώρα βιώνουμε τις βαριές συνέπειες μιας πολύ δύσκολης χρεοκοπίας.
Ο εκφοβισμός και τα ανύπαρκτα διλλήματα
Η μεγάλη οικονομική και πολιτική κρίση που διέρχεται η Ελλάδα οδήγησε σε κοινωνική κρίση και εξαθλίωση που μεγαλύτερή της δεν έχει γνωρίσει η χώρα μας παρά μόνο κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή, το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο που ακολούθησε.
Οι πολιτικοί που μας κυβερνούν, φαίνεται πως δεν έχουν καταλάβει το μέγεθος του προβλήματος. Αντί να αναζητούν επειγόντως λύσεις έστω και προσωρινές ή μη ολοκληρωμένες, επιδίδονται σε αγώνα δρόμου όσον αφορά τον εκφοβισμό των πολιτών και τον εμπαιγμό της κοινωνίας. Με ανύπαρκτα διλλήματα επιδίδονται σε τρομολαγνεία και ενσπείρουν τον φόβο στους πολίτες, καθώς διαδίδουν ότι η άλλη λύση είναι η επιστροφή στη δραχμή και η καταστροφή που θα επέλθει στην ελληνική οικονομία. Μα βρισκόμαστε ήδη σε διαδικασία κατάρρευσης και καταστροφής όχι εξ’ αιτίας της δραχμής, αλλά έχοντας το ευρώ σαν νόμισμα χρήσης. Σήμερα δεν έχουμε εθνικό νόμισμα αλλά νόμισμα χρήσης, το ευρώ.
Η δραχμή σαν εθνικό νόμισμα, οποιοδήποτε εθνικό νόμισμα, αποτελεί ένα σημαντικότατο εργαλείο στα χέρια των κυβερνήσεων και αυτών που ασκούν οικονομικές πολιτικές. Το εθνικό νόμισμα επιτρέπει την άσκηση εθνικής νομισματικής πολιτικής (χειρισμοί στα επιτόκια, τη ζήτηση και προσφορά χρήματος, κλπ) και σε συνδυασμό με τη δημοσιονομική πολιτική (αύξηση ή μείωση δαπανών, φορολογία, κλπ) θα μπορούσαν οι υπεύθυνοι άσκησης οικονομικών πολιτικών να προσεγγίσουν τους επιθυμητούς στόχους. Η χώρα που δεν έχει δικό της εθνικό νόμισμα στερείται από τις δυνατότητες της νομισματικής πολιτικής. Αλλά και τα όποια δημοσιονομικά μέτρα έπρεπε να πάρει, θα ήταν μειωμένων δυνατοτήτων και αποτελεσματικότητας.
Αυτοί που δαιμονοποιούν τη δραχμή και διαχέουν το φόβο στους πολίτες, ποτέ μα ποτέ, δεν παρουσίασαν κάποιο σοβαρό επιχείρημα εναντίον της δραχμής. Μόνο ανύπαρκτα ψευδοδιλλήματα. Τρομοκρατούν τον κόσμο και ενσπείρουν το φόβο στους πολίτες. Δεν υποστηρίζουμε ότι η δραχμή θα έλυνε όλα τα προβλήματα της οικονομίας διά μαγείας. Απεναντίας θα χρειαζόταν υπομονή και θυσίες αλλά με προοπτική για θετικά αποτελέσματα. Η επιστροφή στη δραχμή θα είχε και τις αρνητικές της συνέπειες. Εάν από την αρχή της κρίσης η Ελλάδα ζητούσε κούρεμα του χρέους (σε περίπτωση δε άρνησης προχωρούσε μονομερώς στο κούρεμα) και αν συγχρόνως συνδύαζε και επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα, τη δραχμή, σήμερα θα ήμασταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση από αυτήν που βρισκόμαστε τώρα με τα μνημόνια και την ακραία λιτότητα. Θα βρισκόμασταν σε φάση ανάκαμψης. Ακόμα και σήμερα, αν επιστρέψουμε στο εθνικό μας νόμισμα και αν ασκήσουμε πραγματικά εθνική πολιτική, θα ανακάμψει η οικονομία μας πιο γρήγορα από ότι αναμένεται να συμβεί με τα μνημόνια και την ακραία λιτότητα.
Οι πραγματικοί στόχοι του ΔΝΤ και η θεραπεία του ΣΟΚ
Τα επίσημα στατιστικά στοιχεία και οι αριθμοί φωνάζουν, ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο, αφού η Ελλάδα βρίσκεται σε πολύ χειρότερη οικονομική και δημοσιονομική κατάσταση από ότι ήταν πριν την εφαρμογή των μνημονίων. Τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους αμφισβητεί πλέον, επίσημα, και το ΔΝΤ. Υποστηρίζει ότι ο στόχος για μείωση του ελληνικού χρέους στο 120% του ΑΕΠ δεν είναι εφικτός, εάν δε γίνει και άλλο κούρεμα.
Κάτω από αυτήν την πραγματικότητα και την αλήθεια κρύβεται ένα μεγάλο ψέμα. Το ψέμα είναι ότι, τόσο το ΔΝΤ όσο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) προσποιούνται πως δεν το γνώριζαν αυτό από την αρχή. Τα περί λάθους υπολογισμών και εκτιμήσεων για τα αποτελέσματα των «μέτρων διάσωσης» και των μνημονίων στην οικονομία και την ύφεση είναι τουλάχιστον αφελή. Είναι αστειότητες. Τα στελέχη του ΔΝΤ είναι οι πρώτοι μεταξύ των αρίστων σε τέτοια ζητήματα. Δεν κάνουν τέτοια λάθη. Γιατί αφού αναγνωρίζουν ότι εφάρμοσαν «εσφαλμένα μέτρα» και «λάθος πολιτική» δεν τα αλλάζουν; Γιατί απλούστατα ο στόχος τους προσεγγίζεται. Οι επιδιώξεις τους υλοποιούνται. Και αν ακόμα έγιναν μικρού επιπέδου λάθη τεχνοκρατικού χαρακτήρα, δεν παίζουν αυτά κανένα ρόλο, ούτε επηρεάζεται ο πραγματικός στόχος του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) που δεν είναι άλλος από τη συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας. Ναι, ο στόχος της Τρόικας, είναι η συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας. Λάθος συμβαίνει όταν κάποιος ξεφεύγει ή εκτρέπεται από το στόχο του, ή όταν δε μπορεί να τον προσεγγίσει.
Οι υπεύθυνοι χάραξης των οικονομικών πολιτικών του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης -όχι βέβαια οι τεχνοκράτες και οι επιτροπές τους- οι επιτελείς αυτοί, που με δεδομένες ευκαιρίες προσδιορίζουν το μέλλον των λαών, έχουν πολύ συγκεκριμένους στόχους για τη Ελλάδα. Αν θα μειωθεί το ΑΕΠ κατά 20 ή 25 ή 30 ποσοστιαίες μονάδες είναι λεπτομέρειες.
Ο στόχος τους είναι να λειτουργήσει η οικονομία σε ένα πολύ χαμηλό επίπεδο. Να δημιουργηθεί μια κατάσταση, μια «νέα λευκή σελίδα» όπως λένε, ώστε να μπορούν να δράσουν από μηδενική βάση. Θέλουν να εφαρμόσουν τη «Θεραπεία του Σοκ» ή «Δόγμα του Σοκ». Βασίζεται στην άποψη ότι μια βαθειά οικονομική κρίση ή μια καταστροφή αποτελούν ευκαιρία για μεγάλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στο κράτος. Καταστρέφω για να ξαναφτιάξω. Ο φόβος και οι ενοχές για την κρίση ή την καταστροφή, κάνει τους πολίτες ανεκτικούς και απαθείς, γιατί πιστεύουν ότι κάτι άλλο χειρότερο μπορεί να έρθει. Και σήμερα ακόμα, με τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, δηλαδή με την εκλογή προέδρου δημοκρατίας, το φόβο προβάλουν σαν άλλοθι για να παραμείνουν γαντζωμένοι στην εξουσία. Γιατί δεν έχουν επιχειρήματα. Αυτά ακριβώς βιώνουμε σήμερα, στην ελληνική πραγματικότητα. Πρόκειται για μια παραλλαγή της θέσης του Μακιαβέλι, ότι «τα πλήγματα πρέπει να επιφέρονται όλα μαζί». Να γιατί δεν αλλάζουν πολιτική, όταν διαπιστώνονται τα δήθεν λάθη τους…
Η θέση τους για την Ελλάδα είναι να επέλθει κατάρρευση, για να μπορέσουν να «δουλέψουν με άνεση» σε «λευκή σελίδα». Σ’ αυτό, συνεισφέρουν και συμβάλλουν με το παραπάνω. Είναι αποκαλυπτική εξάλλου η «Θεωρία Αποπληθωρισμού Χρέους» ή «Το Παράδοξο του Χρέους» που ανέπτυξε ένας οικονομολόγος, ο Φίσερ, πριν από 80 χρόνια κατά τη Μεγάλη Ύφεση. Όσο περισσότερα πληρώνουν οι οφειλέτες τόσο περισσότερα χρωστούν. Η ίδια η προσπάθεια των ατόμων να ελαφρύνει το φορτίο του χρέους αυξάνει το χρέος. Διότι όσο περισσότερο μειώνονται οι μισθοί για να πληρωθεί το χρέος, τόσο περισσότερο αυξάνεται το πραγματικό χρέος. Αυτό όμως αποτελεί ευλογία για τους δανειστές, γιατί αυξάνει την αξία των χρημάτων τους και μπορούν και αγοράζουν πολύ φθηνά γη, επιχειρήσεις, ανθρώπους. Αυτός είναι ο πραγματικός στόχος του ΔΝΤ. Όχι μόνο να μη χάσει τίποτα το διεθνές κεφάλαιο, αλλά να κυριαρχεί μετά από κάθε κρίση.
Με αυτόν τον τρόπο, θα αποπληρώσουμε το κούρεμα που δέχτηκαν να κάμουν οι δανειστές μας. Θα μπορούν δηλαδή, με πολύ λίγα χρήματα να αγοράσουν κοψοχρονιά όπως λέμε, τη γη μας, τις επιχειρήσεις μας, τους ανθρώπους μας (εργασία).
Αλλά έχω μια μεγάλη απορία. Γιατί το ΔΝΤ να ενδιαφέρεται για το τι συμβαίνει στη Ελλάδα όσον αφορά στα χρηματοοικονομικά και η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας, που είναι ίδρυμα και αυτό του ΟΗΕ όπως και το ΔΝΤ, να μην ενδιαφέρεται τι συμβαίνει στη Ελλάδα σχετικά με τις συνθήκες εργασίας; Και μιλάμε για ανθρώπους. Υπάρχουν μεγάλα προβλήματα εργασίας, μισθών, ασφάλισης, ασφάλειας κλπ. Και νομίζω πως δεν πρέπει μόνο οι χρηματοοικονομικοί φορείς να υπαγορεύουν τι πρέπει να γίνει αλλά και οι ασφαλιστικοί φορείς και η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας.
Το Ευρώ και τα αποτελέσματα
Τα στελέχη της κυβέρνησης επιχαίρονται και καυχησιολογούν ότι αποκατέστησαν το κύρος της Ελλάδας στο εξωτερικό. Τι σημαίνει όμως αυτό; Ποιο κύρος αποκατέστησαν και τι έκαναν για να το πετύχουν; Πράγματι, οι εταίροι μας και οι δανειστές μας είναι ευτυχείς, διότι η κυβέρνησή μας καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια, για να ανταποκριθεί σ’ αυτά που θέλουν και επιδιώκουν οι δανειστές μας. Τα παρέδωσαν όλα οι υπουργοί μας σαν καλοί εταίροι που είμαστε και καλοί οφειλέτες. Υποτάχτηκαν πλήρως. Οι πολύωρες συσκέψεις των υπουργών μας και ακόμα του πρωθυπουργού μας με τους εκπροσώπους των δανειστών μας, την Τρόικα, δεν αποσκοπεί στο να διαπραγματευτούν κάποιες θέσεις, αλλά στο να καταλάβουν καλά τι θα πρέπει να κάμουν και πώς να το κάμουν για να μη θυμώσουν οι άλλοι, για να ευχαριστηθούν. Αυτή είναι η αποκατάσταση του κύρους της χώρας στο εξωτερικό. Παράδοση και συμμόρφωση. Υποταγή χωρίς πολλές κουβέντες και υπαναχωρήσεις. Παράδοση χωρίς όρους.
Το ευρώ, δεν βοηθά καθόλου, να ξεφύγουμε από την κρίση. Απεναντίας, μας εγκλωβίζει σε στρόβιλο. Η καθιέρωση του ευρώ ωφέλησε κατά κύριο λόγο (αν όχι αποκλειστικά) την κυρίαρχη οικονομία, τη Γερμανία. Σε όλες τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης, μη εξαιρουμένης της Γαλλίας, επιφέρει προβλήματα έως και κλυδωνισμούς. Μόνο αν υπήρχε μεγάλος βαθμός σύγκλησης των οικονομιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το ευρώ θα ήταν επωφελές για όλες τις χώρες, αλλά και για την ίδια την ΕΕ. Σήμερα κινδυνεύει να διαλύσει την ΕΕ.
Το ΔΝΤ υποστηρίζει τώρα, ότι το κούρεμα του πι-ες-άι (PSI) έπρεπε να ήταν πιο μεγάλο και να γινόταν και πιο νωρίς. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απαντά ότι η κατάσταση στην Ευρώπη ήταν τέτοια που δε θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά τα μέτρα για την Ελλάδα.
Γιατί δε θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά τα μέτρα για την Ελλάδα; Θα σας πω. Γιατί ο κύριος στόχος της Ευρώπης δεν ήταν η διάσωση ή η βοήθεια της Ελλάδας, αλλά η προστασία των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών. Ήθελαν να τους δώσουν χρόνο για να «ξεφορτωθούν» τα ελληνικά ομόλογα στα οποία ήταν εκτεθειμένες. Και το πέτυχαν σε πολύ μεγάλο βαθμό. Τα αγόρασε η Ε.Κ.Τ. (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα), και τα οποία δεν κουρεύτηκαν όπως τα άλλα. Τώρα θα πρέπει η Ελλάδα να τα πληρώσει στο ακαίρεο. Ήθελαν ακόμα να πάρουν μέτρα, ώστε να προστατευτεί το Ευρώ από τους μεγάλους κλυδωνισμούς και τον κίνδυνο να καταρρεύσει, σε περίπτωση που δε θα κατάφερναν να πείσουν τις αγορές. Αυτό κυρίως το ήθελε «πάση θυσία» η Γερμανία, η οποία είναι και η μόνη χώρα που ωφελήθηκε από το ευρώ. Διότι η καθιέρωση του ευρώ, αύξησε μεν το συνολικό παραγόμενο προϊόν και την οικονομική δραστηριότητα στην Ευρωζώνη, αλλά αυτό ωφέλησε κατά κύριο λόγο (αν όχι αποκλειστικά) την κυρίαρχη οικονομία, τη Γερμανία. Θα σας πω γιατί. Αν δύο ή περισσότερες οικονομίες ενωθούν σε μία, το συνολικό παραγόμενο προϊόν θα είναι μεγαλύτερο από το άθροισμα των παραγόμενων προϊόντων των χωρών πριν την ενοποίηση των οικονομιών τους. Αν π.χ. τρεις οικονομίες που η μία παράγει 2, η άλλη παράγει 3, και η άλλη παράγει 5, ενωθούν, το συνολικό παραγόμενο προϊόν δε θα είναι 10 αλλά 15. Αυτό το παραπάνω 5 που δημιουργήθηκε με την ένωση των οικονομιών θα το ωφεληθεί μόνο η κυρίαρχη οικονομία. Και όχι μόνο. Θα ρουφήξει και κάτι από τις παλιές μεμονωμένες οικονομίες. Αυτό συνέβη και με την καθιέρωση του ευρώ. Ωφελήθηκε μόνο η Γερμανία. Σε όλες τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης, μη εξαιρουμένης της Γαλλίας, το ευρώ επιφέρει προβλήματα έως και κλυδωνισμούς. Μόνο αν υπήρχε μεγάλος βαθμός σύγκλησης των οικονομιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το ευρώ θα ήταν επωφελές για όλες τις χώρες αλλά και για την ίδια την ΕΕ. Σήμερα κινδυνεύει να διαλύσει την ΕΕ.
Όλα τα μέτρα και τα μνημόνια που έχουν επιβληθεί στην Ελλάδα και όλες οι θυσίες που έχει υποστεί ο ελληνικός λαός αυτά τα τέσσερα χρόνια, είναι μέτρα και θυσίες που ωφελούν το ευρώ και βοηθούν στην εμπέδωση της γερμανικής κυριαρχίας. Ελάχιστα ή καθόλου βοηθούν την Ελλάδα και την οικονομία μας, αφού δεν ήταν δυνατό μέχρι σήμερα να γίνει κάποια αξιόλογη και ριζοσπαστική μεταρρύθμιση στην οικονομία και τη διοίκηση.
Αβέβαιο το μέλλον
Η Ελλάδα, αγαπητοί μου συμπολίτες, κυβερνάται πολύ άσχημα, τα χρέη μεγαλώνουν και οι πλούσιοι γίνονται πολύ πιο πλούσιοι. Η γεωργική γη είναι πλέον, επίσημα, σε άλλα χέρια.
Οι πολύ πλούσιοι στη Ελλάδα αυξήθηκαν κατά 60 το 2014. Έγιναν 565 από 505 που ήταν το 2013 με μια συνολική περιουσία που ανέρχεται στα 70 δις ευρώ.
Το 70% της γεωργικής γης, των καλλιεργήσιμων εκτάσεων δηλαδή, έχουν υποθηκευτεί σε μία τράπεζα, που τώρα είναι ιδιωτική. Αυτό σημαίνει, ότι αν δεν εξυπηρετηθούν τα δάνεια των αγροτών, η καλλιεργήσιμη γη θα περάσει στα χέρια των «επενδυτών». Εκτιμάται, ότι αυτό θα συμβεί στο 50% της καλλιεργήσιμης γης.
Μακάρι η Ελλάδα να τα καταφέρει.
Αλλά αν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δε διαγράψουν μέρος του χρέους και αν δεν εφαρμόσουν αναπτυξιακά μέτρα, φοβάμαι πως δε θα τα καταφέρει. Αλλά και η Ευρώπη δεν βρίσκεται σε καλή κατάσταση ούτε σε γερή και ασφαλή βάση. Θα πρέπει να αμβλύνει τη φτώχια. Σε λίγο, ίσως είναι πολύ αργά όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για την ίδια την Ευρώπη.
Η Ελλάδα βιώνει μια κοινωνική κρίση, όπως την γνωρίζουμε στις λεγόμενες αναπτυσσόμενες χώρες. Και αυτό συμβαίνει στη καρδιά της Ευρώπης. Η Ευρώπη θα πρέπει να ανησυχεί πολύ.
Αν η Ελλάδα αναγκαστεί να φύγει από την ευρωζώνη. Όχι διότι την έδιωξε η Γερμανία ή κάποια άλλη χώρα, αυτό δεν μπορούν να το κάνουν, αλλά διότι αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να φύγει μήπως και σωθεί δηλαδή, ή μήπως και σταματήσει το γκρέμισμα, τότε θα είναι η αρχή διάλυσης της Ευρωζώνης. Αυτό, θα πρέπει να το ξέρουν οι κυβερνώντες, θα πρέπει να το μελετήσουν καλά και να το χρησιμοποιήσουν σαν χαρτί διαπραγμάτευσης.
Το χρέος μας και η μεγάλη απάτη
Το σχέδιο για την Ελλάδα είναι να μειωθεί το χρέος στο 120%. Μα το χρέος πάνω από, περίπου, το 100% του ΑΕΠ δεν ξεπληρώνεται. Αυτό μας πληροφορούν τα στατιστικά του χρέους των διαφόρων χωρών και η ιστορική μελέτη του χρέους των κρατών. Αλλά όταν δεν μπορούσαμε να ξεπληρώσουμε το χρέος του 2009 που ήταν γύρω στο 120% πώς θα τα καταφέρουμε τώρα με χρέος που εκτιμάται ότι θα είναι 188,9% το 2014; Όλη αυτή η ιστορία με το στόχο του 120% μου φαίνεται μεγάλη απάτη. Αυτοί είναι χειρισμοί και επιχειρήματα για να δικαιολογήσουν την κατοχή της χώρας μας από τους δανειστές. Καταστρέφεται η εθνική μας κυριαρχία, ξεπουλιέται η περιουσία μας, φτωχοποιούμαστε οι έλληνες. Μας φορτώθηκε χρέος όχι μόνο για όσο ζούμε, αλλά και για τα παιδιά μας, και για τα εγγόνια μας. Όλα τα άλλα, επαναλαμβάνω, είναι μια απάτη. Οι πληρωμές μόνο των τόκων του χρέους μας αποτελούν το 4,5% του ΑΕΠ της χώρας. Αυτό θα πει ότι, για να μπορούμε να συντηρηθούμε στη σημερινή άθλια κατάσταση, θα πρέπει να έχουμε μια μόνιμη αύξηση του ΑΕΠ, αρκετά πάνω από 4,5%.
Αλλά γιατί η Ευρώπη θέλει τόσο πολύ να κρατήσει την Ελλάδα; Η ουσία είναι το ΔΝΤ και η ΕΚΤ θέλουν να συντηρήσουν την κατάσταση στην Ελλάδα για να κρατήσουν ένα σύστημα που δέχεται πιέσεις και είναι σε πορεία κατάρρευσης και εκτός ελέγχου. Και αυξάνει το χρέος σε όλον τον κόσμο, και δεν λαμβάνει υπόψη ότι χάνονται θέσεις εργασίας δεν λαμβάνουν υπόψη ότι πρόκειται για ανθρώπους και όχι για εργαλεία.
-Στην Ελλάδα, δεν υπάρχει καμία ταύτιση και καμία σχέση του πολίτη με το κράτος. Γιατί το κράτος δε λειτουργεί για τον πολίτη και ο πολίτης θεωρεί το κράτος αντίπαλο του και εχθρό του.
Θα πρέπει να δημιουργήσουμε συνοχή. Και δεν είναι κάτι που θεσπίζεται και νομοθετείται. Καλλιεργείται, αναπτύσσεται και κερδίζεται, με το χρόνο και την εμπιστοσύνη.
Θα πρέπει να υπάρχει αίσθηση της ευθύνης και να μη ζητούν κάτι το ακατόρθωτο και το παράλογο. Ίσως στην αρχή να έλεγαν: Θέλω τα λεφτά μου πίσω. Τώρα λένε, θέλω να βγάλω λεφτά στην πλάτη της Ελλάδας. Γιατί όταν δανειζόμαστε από κάποιον με 3% ή και με 0% όπως πολλές φορές η Γερμανία, και δανείζουμε στην Ελλάδα με 5% και με 6%, τότε βγάζουμε κέρδος εις βάρος της Ελλάδας. Μήπως είναι απαράδεκτο αυτό; Μήπως δεν είναι βοήθεια, μήπως δεν είναι αλληλεγγύη αλλά εκμετάλλευση;
Το παραμύθι της ανάπτυξης και του πρωτογενούς πλεονάσματος.
Το πρωτογενές πλεόνασμα είναι η διαφορά μεταξύ εσόδων και δαπανών της κυβέρνησης για τη λειτουργία της μόνο. Δεν συμπεριλαμβάνονται σε αυτήν την έννοια οι δαπάνες για τα τοκοχρεολύσια. Αυτό τι σημαίνει στην ουσία; Εκ πρώτης όψεως δε λέει τίποτα, ούτε θετικό, ούτε αρνητικό. Αν όμως από μια δεδομένη κατάσταση, βελτιωθεί η οικονομία και αυξηθεί το ΑΕΠ της χώρας και προκύψουν περισσότερα έσοδα για την κυβέρνηση, και βελτιωθεί το ισοζύγιο του προϋπολογισμού της, ώστε να υπάρξει αυτό το πλεόνασμα, θα είναι ασφαλώς, πολύ θετικό πράγμα.
Αν όμως αυτό το πρωτογενές πλεόνασμα προκύψει επειδή η κυβέρνηση δε δαπανά τα απαιτούμενα για τη λειτουργία της και για τις ανάγκες της οικονομίας με αποτέλεσμα, τη συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας, τη μείωση του ΑΕΠ, την εξοντωτική ανεργία, το χάσιμο των εισοδημάτων και συγχρόνως την αύξηση της φορολογίας και των χαρατσιών, τότε αυτό το πλεόνασμα που θα προκύψει γιατί να είναι καλό πράγμα, αφού είναι αποτέλεσμα της ασφυξίας της οικονομίας και της κοινωνικής εξαθλίωσης; Μα και πάλι, αυτό το πλεόνασμα που υπήρξε, είναι πολύ μικρό για να λύσει οποιαδήποτε προβλήματα, ή για την εξυπηρέτηση του χρέους μας. Οι τόκοι μόνο του χρέους μας είναι 4,5% του ΑΕΠ της χώρας. Ούτε αποτελεί, αυτό το πλεόνασμα, μια μόνιμη κατάσταση. Η Τρόικα μιλάει για δημοσιονομικό κενό το 2015 ύψους 2,5 δις, ευρώ. Οι αγορές ξέρουν πολύ καλά την ελληνική οικονομία και αντιδρούν ανάλογα. Κοιτάξετε τα Spreads και το χρηματιστήριο.
Τα περί πρωτογενούς πλεονάσματος και περί ανάπτυξης, δεν είναι παρά αυτοσαρκασμός και επιχειρήματα ώστε τα μεγάλα κανάλια, και οι τρόφιμοι δημοσιογράφοι των μυστικών κονδυλίων να μπορούν να στηρίζουν την προπαγάνδα τους. Αποτελούν δηλαδή αιχμές προπαγάνδας.
Μιλάνε για ανάπτυξη. Δεν είναι ανάπτυξη αυτό που παρουσιάστηκε. Δεν θα παραβλέψω το γεγονός ότι είναι ένα θετικό στοιχείο. Μια πολύ μικρή αύξηση του ΑΕΠ που σημειώθηκε στο τρίτο τρίμηνο του 2014 εξ’ αιτίας του τουρισμού. Μα ο τουρισμός από μόνος του δε θα φέρει την ανάπτυξη. Πανηγυρίζουμε πως πετύχαμε 18 εκατομμύρια τουρίστες. Η Πορτογαλία, παρόμοια χώρα με την Ελλάδα, πιάνει 30 εκατομμύρια τουρίστες και δε τα κατάφερε. Αυτή η μικρή αύξηση του ΑΕΠ, είναι ευκαιριακή και πρόσκαιρη και θα χαθεί, αν δεν ληφθούν μέτρα για την ανάπτυξη και αν δε καταργηθούν άλλα που εμποδίζουν την ανάπτυξη.
Αν δεν υπάρξει κανένα αναπτυξιακό σχέδιο σε εφαρμογή για την ελληνική οικονομία, η άποψη ότι μια βιώσιμη ανάκαμψη θα προκύψει με μαγικό τρόπο μέσα από τις λεγόμενες μεταρρυθμίσεις, που στην πραγματικότητα δεν είναι μεταρρυθμίσεις παρά μέτρα λιτότητας, αυτό είναι όχι μόνο απλή φαντασίωση, μα και επικίνδυνη ψευδαίσθηση. Η χώρα, σήμερα, περισσότερο από ποτέ, έχει ανάγκη από ένα αναπτυξιακό σχέδιο. Ωστόσο, ο δημοσιονομικός, θα έλεγα ζουρλομανδύας της ΕΕ, δεν αφήνει πολλά περιθώρια για το σχεδιασμό ενός αναπτυξιακού σχεδίου.
Αν η Ελλάδα και η άλλη Ευρώπη δεν αρχίσουν να περνούν στην ανάπτυξη, τότε όλο το οικοδόμημα της ΕΕ θα καταρρεύσει. Αυτό θα συμβεί γιατί με τον τρόπο που έχει οικοδομηθεί το σύστημα προκαλεί οικονομική και χρηματοοικονομική κρίση, λόγω του ότι βασίζεται στο κοινό νόμισμα χωρίς όμως, να υπάρχει κοινή μέθοδος και κοινή πολιτική για επέκταση του εισοδήματος και βελτίωση του βιοτικού επιπέδου. Τα λεγόμενα μέτρα στην Ελλάδα, δεν έχουν αναπτυξιακό στόχο. Επηρεάζουν την ανάπτυξη αρνητικά. Το πρόβλημα είναι ότι το χρέος, στα τωρινά επίπεδα, δεν μπορεί να αποπληρωθεί. Αυτό το ξέρουν όλοι. Και αυτοί ακόμη που λένε το αντίθετο. Και το πρόβλημα είναι ότι προσπαθεί η Τρόικα να επιβάλλει σκληρά μέτρα για να αποπληρωθεί το χρέος. Μα αν το χρέος δεν μπορεί να αποπληρωθεί γιατί να επιβάλλονται αυτά τα μέτρα; Τότε τα μέτρα οδηγούν σε συρρίκνωση της παραγωγής, σε πτώση των εισοδημάτων, σε μείωση των μισθών, σε απαξίωση της γης και των περιουσιών και τελικά σε κατάρρευση. Και όχι μόνο της Ελλάδος αλλά της ΕΕ. Και οι αγορές το βλέπουν αυτό και μας το δείχνουν.
Με την κατάσταση που υπάρχει στη Ελλάδα με την εξοντωτική φορολογία και το δυσμενές οικονομικό περιβάλλον, δε θα γίνουν επενδύσεις, διότι δεν θα υπάρχει κέρδος. Το κέρδος υπάρχει όταν υπάρχει ζήτηση. Και ζήτηση δεν υπάρχει όταν υπάρχει φτώχια και ανεργία. Μόνο δημόσιες επενδύσεις μπορεί να γίνουν προς το παρόν, όχι όμως από την Ελλάδα, αλλά απ’ έξω. Από την Ευρώπη. Και αυτό όμως έχει τα δικά του προβλήματα διότι το ΕΣΠΑ, τα χρήματα που προέρχονται από την ΕΕ, δεν κατευθύνονται σε αναπτυξιακά προγράμματα.
Η Ευρώπη πρέπει να ξυπνήσει. Η ΕΕ πρέπει να δράσει τώρα. Αύριο ίσως είναι αργά.
Φίλοι συμπολίτες, πιστεύω, ότι σας παρουσίασα την κατάσταση της οικονομίας και της κοινωνίας στην πατρίδα μας. Δε μου ήταν καθόλου ευχάριστο. Το έκανα με πόνο. Έκρυψα όμως όσο μπόρεσα τα συναισθήματά μου για να μείνω ανεπηρέαστος και αντικειμενικός. Κάθε κουβέντα μου θα μπορούσε να αναπτυχθεί σε μέγεθος βιβλίου. Η πατρίδα βρίσκεται πράγματι σε πολύ δύσκολη θέση και η κοινωνία στα όρια της εξαθλίωσης. Υποστήριξα τις θέσεις μου με στοιχεία επίσημα, όχι δικά μου, που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση και χωρίς καν να τα επεξεργαστώ. Όπου επικαλέστηκα οικονομικά μεγέθη ή την οικονομική θεωρία για να στηρίξω τις θέσεις μου, το έκανα με τρόπο ώστε να γίνουν κατανοητά από τον καθένα σας. Προσπάθησα χωρίς φανατισμό και χωρίς υπερβολές να περιγράψω και να αναδείξω την πραγματικότητα, αυτήν που διάφοροι προσπαθούν να κρύψουν. Αν δε τα κατάφερα, στην προσπάθεια αυτή, κρίνετέ με, με επιείκεια. Ξέρω, ότι μερικοί θα πουν, πως ήμουν σκληρός. Δεν ήμουν εγώ σκληρός αλλά η πραγματικότητα. Και αυτό με πονάει. Δεν είναι ο κακός αυτός που αποκαλύπτει το έγκλημα μα αυτός που το διαπράττει.
Εύχομαι στο μέλλον να μου δοθεί η ευκαιρία να παρουσιάσω και να αναπτύξω θέματα σχετικά με την άνθιση της ελληνικής οικονομίας και την ανάπτυξη της ελληνικής κοινωνίας.
Σας ευχαριστώ.
Ο λόγος τώρα σε σας.
