Του Κωνσταντίνου Κωνσταντάτου
Τον τελευταίο μήνα οφείλω να ομολογήσω ότι το ευρύ κοινό έχει έρθει σε επαφή με έννοιες και οικονομικούς όρους τους οποίους δεν είχε ξανακούσει μέχρι και τις εκλογές του Ιανουαρίου. Αναφέρω χαρακτηριστικά την θεωρία παιγνίων που επιχειρεί να περιγράψει, χρησιμοποιώντας μαθηματικά εργαλεία, της επιλογές που έχουν δύο αντίπαλες πλευρές στα πλαίσια μιας διαπραγμάτευσης. Ως πιο εντυπωσιακή από αυτό το σύνολο στρατηγικών ξεχωρίζω τη «θεωρία του τρελού» όπου το ένα μέρος της διαπραγμάτευσης προσπαθεί να πείσει το άλλο ότι είναι τόσο «τρελό» και εκτός ελέγχου, που είναι διατεθειμένο να τινάξει τις διαπραγματεύσεις στον αέρα προκαλώντας ζημιά και στα δύο μέρη, χωρίς να υπολογίζει το κόστος.
Εντάξει μέχρι εδώ. Τις τελευταίες μέρες όμως παρακολουθώ έκπληκτος να εξελίσσεται σε πραγματικούς όρους μια νέα θεωρία διαπραγματεύσεων η οποία ονομάζεται «η/o γκόμενα/ος που δεν μου έκατσε». Ας μην μας ξεγελά ο τίτλος. Η θεωρία είναι καθόλα σοβαρή και συνοψίζεται στο εξής αξίωμα: «όταν έχω υψηλές προσδοκίες από κάποιον/α ότι θα ανταποκριθεί στο φλερτ μου, αλλά αυτός ο κάποιος/α με διαψεύδει απορρίπτοντας το ερωτικό μου κάλεσμα τότε εγώ καταφεύγω σε μια εχθρική συμπεριφορά για να πάρω το αίμα μου πίσω». Είναι μια από τις πιο ενστικτώδεις συμπεριφορές που βγαίνει αυθόρμητα και σε άντρες και σε γυναίκες όταν ένα φλερτ αποτυγχάνει να φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Η θεωρία της «γκόμενας/ου που δεν μου έκατσε» εφαρμόστηκε τις τελευταίες ημέρες από την κυβέρνηση όταν ο Πρωθυπουργός σε ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος του κατηγόρησε με εξαιρετικά επιθετικό τρόπο την Ισπανία και την Πορτογαλία ότι συνασπίστηκαν εναντίον της Ελλάδας στις διαπραγματεύσεις του Eurogroup. Είναι γνωστή η θεωρία της «συμμαχίας του Νότου» που τόσο θερμά είχε υποστηρίξει η κυβέρνηση πριν τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου και το φλερτ του ΣΥΡΙΖΑ με τις δύο παραπάνω χώρες που τελικά διέψευσαν τις προσδοκίες του. Τι κάνουμε λοιπόν σ’ αυτή την περίπτωση; Εφαρμόζουμε την θεωρία «της γκόμενας/ου που δεν μου έκατσε» κάνοντας πικρόχολα σχόλια για την Ισπανία και την Πορτογαλία, αγνοώντας επιλεκτικά ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εταίρων μας ήταν εναντίον της Ελληνικής κυβέρνησης (όχι απαραίτητα εναντίον της Ελλάδας) στις διαπραγματεύσεις του Eurogroup. Ειδικά στην περίπτωση της Ισπανίας ο ΣΥΡΙΖΑ φλέρταρε ταυτόχρονα και με άλλες (βλέπε Podemos), γεγονός το οποίο δεν δημιουργεί και τις καλύτερες προϋποθέσεις για αμοιβαία συμπάθεια.
Νομίζω ότι ένα από τα βασικότερα στοιχεία που κάνουν ένα κόμμα ή έναν άνθρωπο να ωριμάσει είναι η παραδοχή των παρανοήσεων και των λαθών του και η επιθυμία να τα αποδεχθεί και να κάνει ένα βήμα παραπέρα και όχι το να επιρρίπτει πάντα τις ευθύνες σε κάποιον τρίτο δυναμιτίζοντας ένα ήδη κακό κλίμα.
