Tης Σοφίας Αράβου-Παπαδάτου*
Έχουμε μεγάλη ανάγκη οι άνθρωποι να αισθανόμαστε ότι το πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό είναι ξεκάθαρο, καθορισμένο, με σαφή όρια και με συγκεκριμένους πόλους, ώστε να επιλέγουμε χωρίς πολλές – πολλές σκέψεις, το ένα ή το άλλο πολιτικό σενάριο. Δυστυχώς για όλους μας, βεβαιότητες, σταθερότητες, σαφήνεια και ασφάλεια δεν μπορεί πλέον να εξασφαλιστεί από κανένα μεμονωμένο χώρο. Ούτε από δεξιά, ούτε από αριστερά, κεντροαριστερά, κεντροδεξιά … και πάει λέγοντας. Ας ισχυρίζεται η δεξιά ότι εκπροσωπεί τη σταθερότητα, ας κόπτεται η αριστερά ότι θα κάνει τομές και ανατροπές. Το σκηνικό είναι ρευστό, μια αμοιβάδα που απλώνει, μαζεύεται, αναδιπλώνεται, κόβεται και συνεχώς αλλάζει σχήμα.
Έχουμε εκπαιδευτεί στην εξειδίκευση, ώστε να μην βλέπουμε πέρα από την επιστημονική, την επαγγελματική, την πατριωτική και τη συντροφική μας μύτη. Αυτά πρέπει να πάνε στην άκρη, με μεγάλο κόπο είναι γεγονός, αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Εάν δεν συνθέσουμε, εάν δεν συνεννοηθούμε και κυρίως εάν δεν σκεφτούμε, λύσεις δεν θα βρεθούν. Η κρίση που μαστίζει την Ελλάδα θα διαιωνίζεται, μέχρι τελικής πτώσεως, όχι του συστήματος, αλλά των ανθρώπων.
Ούτε η δεξιά ή η κεντροδεξιά, ούτε η συνεργατική του παλαιού συντηρητικού συστήματος κεντροαριστερά, μπορούν να δώσουν λύσεις, εάν δεν αλλάξουν. Τα μοντέλα λιτότητας που στηρίζουν είναι αδιέξοδα. Θα ευνοήσουν λίγους, αλλά το σύνολο του πληθυσμού θα υποταχθεί σε ένα ασιατικού τύπου εργασιακό μοντέλο, χαμηλών μισθών, πολλών εργατοωρών απασχόλησης και συντάξεων πείνας, με απουσία κοινωνικών παροχών. Η αναδιανομή του πλούτου θα είναι ανύπαρκτη, θα ανακυκλώνεται σε λίγες τσέπες, χωρίς κοινωνικό και ανθρωπιστικό μέρισμα.
Από την άλλη μεριά, η επικράτηση της ριζοσπαστικής αριστεράς που δεν θα ελέγξει τις ακραίες της τοποθετήσεις, με τα πολιτικά ευαγγέλια και το απλόχερο σκόρπισμα μη εξασφαλισμένων πόρων, θα καταποντιστεί ή θα συμβιβαστεί, με όμοιο αποτέλεσμα για τον ελληνικό πληθυσμό. Είναι ωραίοι οι λεονταρισμοί, αλλά τα μεταξωτά υφάσματα θέλουν επιδεξιότητα και χάρη.
Και ερχόμαστε στο γιγάντιο δίλημμα που βασανίζει κάθε Έλληνα: ποιόν απ΄τους δυό; Οι έχοντες, ξέρουν ότι πρέπει να διατηρήσουν το συντηρητικό σύστημα που τους θρέφει. Οι μη έχοντες όμως, που θα καθορίσουν και το παιχνίδι, τι αποφασίζουν; Έχουν να διαλέξουν ανάμεσα σε μια δογματική αριστερίστικη ιδεολογία ή σε μια αληθινή κεντροαριστερά με ανθρωποκεντρικό προσανατολισμό, χωρίς να αγνοείται η λειτουργία της ελεύθερης αγοράς και η ατομική ευημερία, χωρίς να αφεθούμε στην ανθρώπινη απληστία, από τη μια μεριά, ή τη μιζέρια, από την άλλη.
Το μεγαλύτερο όμως δίλημμα που έχει να λύσει ο Έλληνας είναι το εξής: ρισκάρω να ψηφίσω μικρά κόμματα χωρίς να αποδυναμώσω τον διπολισμό; Οι έχοντες δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα, αυτό που είχαν πάντα αυτό και θα διατηρήσουν. Οι μη έχοντες, ψηφίζοντας μικρότερα κόμματα, θεωρούν ότι ρισκάρουν να αποδυναμώσουν την αριστερή διακυβέρνηση, την οποία όμως δεν εμπιστεύονται απόλυτα, ως αδοκίμαστη, αλλά και ως κρατικίστικα προσανατολισμένη. Δηλαδή πρεσβεύει δοκιμασμένες και αποτυχημένες συνταγές, που κατέστρεψαν κόσμο. Μειοψηφία σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, που δύσκολα θα επιβάλλει τις θέσεις της. Μεταρρυθμίσεις χρειαζόμαστε, όχι μπουρλότο!
Επομένως, οι σκεπτόμενοι και λογικότεροι ίσως, ψηφίζουν αναχώματα με ανοιχτούς ορίζοντες συνεργασιών. Ποιους; Τους αμφίβολους δορυφόρους της συγκαλυμμένης συντήρησης, όπως το Ποτάμι λ.χ; Ποιος πείθεται από το ναρκισσισμό και το image, ότι μπορούν να μας σώσουν; Κάποιοι θα πεισθούν, αναπόφευκτα, αυτή είναι η τρέχουσα κουλτούρα! Οι περισσότεροι όμως που θέλουμε να κρατήσουμε τα ινία σε ισορροπία ανάμεσα στη δεξιά και την αριστερά, δεν έχουμε άλλη επιλογή και αυτή θα καθοριστεί από μία έννοια: Εντιμότητα. Ε, αυτό «φυτρώνει» κατά κόρον στη ΔΗΜΑΡ και εκφράζεται στο πρόσωπο του Φώτη Κουβέλη και τους περί αυτόν. Δεν ψάχνουμε ούτε για trendy νεανικότητες, ούτε για δήθεν ύφος, ούτε για τελειότητα εικόνας στο γυαλί. «Ο λόγος του είναι δικανικός», λένε κάποιοι. Ε, και; Είμαστε σε περίοδο κοινωνικών αλλαγών; Μετράει ΠΩΣ λες κάτι, ή ΤΙ λες; «Μα, έχει ένα στυλ που δεν είναι ελκυστικό στους νέους». Ποιους νέους; Αυτούς που κοιτάνε μόνο την επιφάνεια ; Αυτοί μπορούν να μας σώσουν; Ο ναρκισσισμός ούτε τον εαυτό του δεν μπορεί να σώσει! Εξάλλου οι μειονότητες-μειοψηφίες για να επηρεάσουν μακροχρόνια, χρειάζονται ψυχολογιοποιημένους ηγέτες, που χαρακτηρίζονται από ξεκάθαρη ταυτότητα, μας αρέσει ή δεν μας αρέσει. Ο Φώτης Κουβέλης είναι στο έπακρο ψυχολογιοποιημένος, δηλαδή τον έχουμε περάσει από χίλιες ακτινογραφίες ζωής. Είναι έντιμος, είναι σταθερός και δημοκρατικός, μιλάει με ιδιαίτερο και αξιοπρεπές στυλ, δεν θα του αλλάξουμε και την ταυτότητα!
Ανασυγκροτούμε τη Δημοκρατική Αριστερά, με πολιτική και οργανωτική αυτοδυναμία. Είχε το θάρρος να συγκυβερνήσει δίπλα σε αρχέγονους πολιτικούς γίγαντες, θεωρώντας ότι κάτι έχει αλλάξει λόγω της κρίσης. Με θάρρος αποχώρησε γιατί δεν τη σεβάστηκαν. Τι δεν καταλαβαίνουμε; Δέντρο είναι για να μην μετακινηθεί από εκεί που την υποτιμούσαν; Τι μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση και σεβασμός σ΄αυτό που εκφράζει; Είναι βέβαιο ότι έγιναν λάθη, σχεδιασμού, τακτικισμού και προβολής θέσεων, που οδήγησαν στο θλιβερό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Αυτό βρίσκεται πίσω μας, ενώ μπροστά μας υπάρχει η αυτογνωσία λαθών, το ξεκαθάρισμα αμφίσημων θέσεων και η βούληση ριζικής αναδιάρθρωσης του χώρου μας.
Και αν δεν υπήρχε η ΔΗΜΑΡ, έπρεπε να την έχουμε εφεύρει!
Το συνέδριο θα αναδείξει ένα νέο κόμμα συγκροτημένο, ξεκαθαρισμένο και πάντοτε κυβερνώσας κατεύθυνσης. Δεν ήρθαμε για να θεωρητικολογούμε! Η ΔΗΜΑΡ έχει στόχο να συμβάλλει, ώστε να αλλάξει ο άξονας των εγχώριων και εξωχώριων πολιτικών. Από εμάς και τους ευρωπαίους εταίρους μας, τους οποίους πρέπει να πείσουμε δυναμικά με συντεταγμένη εθνική συνεννόηση, θα αποδειχθεί αν αξίζουμε καλύτερης πολιτικής τύχης ή έχουμε αφεθεί στη δύσκολη και αυτοκαταστροφική μας μοίρα!
*Η Σοφία Αράβου-Παπαδάτου είναι Μέλος της Ν.Ε Κεφαλονιάς και Ιθάκης της ΔΗΜ.ΑΡ.
