Του π. Σπυρίδωνα*
Συγκινητικό  το γεγονός που μας περιγράφει το ιερό Κείμενο. Δέκα λεπροί, που έχουν χάσει κάθε ελπίδα θεραπείας! Άνθρωποι και φάρμακα δεν μπορούν να τους χαρίσουν αυτό που ζητούν. Ένας είναι δυνατόν να τους σώσει. Είναι ο Κύριος από τον οποίον ζητούν με δυνατή κραυγή τη θεραπεία τους. «Ήραν φωνήν λέγοντες: Ιησού επιστάτα ελέησον ημάς». Και τότε απέριττα τους στέλνει στους ιερείς να δείξουν τα γιατρεμένα τους κορμιά. Και οι δέκα δέχονται τη θεραπεία του σώματος, ενώ ο ένας ο Ευγνώμων αποθεραπευθείς λεπρός δέχεται και τη σωτηρία του. Δύο αγαθά, το δεύτερο, ασύγκριτα ανώτερο από το πρώτο, κερδίζει ο Ένας!
Ο Κύριος και Θεός μας έχει μια φιλάνθρωπη, αγαθή, απαρασάλευτη θέληση: να σώσει τον άνθρωπο, αλλά μ’ έναν όρο:  χωρίς να καταργήσει την προσωπικότητά του, χωρίς να δεσμεύσει την ελευθερία του. Έρχεται να σώσει τον κάθε άνθρωπο, τον πονεμένο, τον ψυχικά τραυματισμένο, τον ταλαιπωρημένο. «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς».
Στέλνει Προφήτας για να διδάξουν τον Ισραήλ και να προκαταγγγείλουν την έλευσίν Του. Και όταν έρχεται το πλήρωμα του χρόνου, ο Λόγος γίνεται σαρξ και βροντοφωνεί: «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν …». Και προσφέρει την υπέρτατη θυσία για την σωτηρία μας.
Αλλά και κάθε ημέρα, σε κάθε θεία Λειτουργία, αλλά κάποτε και μ’ ένα πιστό φίλο ή ένα πνευματικό βιβλίο μάς προσκαλεί να δεχθούμε τη σωτηρία. Να μας λυτρώσει από τον σωματικό και ιδιαιτέρως από τον πνευματικό πόνο.
Εδώ όμως παρουσιάζεται όλη η τραγικότης της εποχής μας. Ο σύγχρονος άνθρωπος , πολλές φορές δεν νοίωθει την ανάγκη λυτρωτού και δεν τον ζητάει, Δεν φωνάζει: «Ιησού επιστάτα ελέησον ημάς». Ή ζητάει από αλλού την λύτρωση. Από ανθρώπους, από ανθρώπινα συστήματα, απ΄ την πρόοδο ή την επιστήμη. Και το αποτέλεσμα; Να μην βρίσκει αυτό που ποθεί: την ψυχική ικανοποίηση, την εσωτερική ειρήνη, που χαρίζει μόνο ο Λυτρωτής.
Ας το επαναλάβουμε: η  θέλησις του Θεού είναι μία: να σώσει τον άνθρωπο, να του προσφέρει τα θεία του δώρα, να τον ανυψώσει από τα γήινα, τα υλικά, να του χαρίσει τα «τίμια και μέγιστα επαγγέλματα». Φθάνει να το θέλουν και οι άνθρωποι.
Η προσφορά της ανθρώπινης θελήσεως. Η κατάφασις στο θεϊκό κάλεσμα, είναι το πρώτο σκαλοπάτι για να πλησιάσουμε τον Κύριο, να γίνουμε δοχεία της Χάριτός Του.
Και θα το ανεβούμε το σκαλοπάτι αυτό όταν καταλάβουμε εκείνο που ένοιωσαν οι δέκα λεπροί: ότι ο Κύριος είναι ο μόνος, που μπορεί να μας δώσει αυτό που ποθούμε. Ο Κύριος είναι ο μεγάλος Γιατρός, ο γιατρός των ψυχών και των σωμάτων. Αυτός δίνει την θεραπεία του σώματος, αλλά και την ειρήνη της ψυχής, την γαλήνη της συνειδήσεως, την δύναμη στις δυσκολίες της ζωής, δώρα πολύτιμα, που κανείς δεν μπορεί να μας προσφέρει.
4. Ο Κύριος είναι παντού και πάντοτε παρών. Δίπλα μας, κοντά μας. Αρκεί εμείς, σε όποια δυσκολία κι αν βρισκόμαστε, είτε σωματικός είναι ο πόνος, είτε ψυχικό το τραύμα, να τον αναζητούμε. Άπλωσε σ’  Αυτόν τα χέρια σου και θα δεις ότι Εκείνος έχει ήδη απλώσει προς εσένα τα δικά του παντοδύναμα χέρια. «Προ του σε φωνήσαι, ιδού εγώ πάρειμι». Είμαι κοντά σου πριν ακόμα με ζητήσεις με την προσευχή σου. Δεν μας λησμονεί, είναι στο πλευρό μας, κι όταν εμείς τον λησμονούμε.
Αρχιμ. Σπυρίδων Πετεινάτος
Ιεροκήρυξ
Ιεράς Μητροπόλεως Κεφαλληνίας