Τα ξημερώματα της 9ης Γενάρη 1991 στις πύλες του σχολικού συγκροτήματος “Βουδ” στην Πάτρα, ο Ν. Τεμπονέρας έπεφτε δολοφονημένος από τους λοστούς της συμμορίας των ΟΝΝΕΔιτών Καλαμπόκα – Σπίνου – Μαραγκού. Ένα ματωμένο κεφάλαιο άνοιξε για την Αριστερά και την εκπαίδευση και το όνομα του Νίκου Τεμπονέρα, μέλους των Αγωνιστικών Παρεμβάσεων – Συσπειρώσεων – Κινήσεων γινόταν θρύλος που κουβαλήθηκε σαν σημαία, σαν όπλο, σαν φυλαχτό σε κάθε πορεία και κινητοποίηση εκπαιδευτικών και νεολαίας.
Το ξημέρωμα του 1991 έβρισκε πάλι τα Δημόσια Σχολεία σε αναβρασμό. Η αντιδραστική κυβέρνηση Μητσοτάκη που ακολουθούσε τις κυβερνήσεις Τζανετάκη – Ζολώτα και την προδοσία της κοινοβουλευτικής λεγόμενης αριστεράς των Φλωράκη – Κύρκου ήθελε να επιβάλει – μετά την ηττημένη απεργία του 1990 – καθεστώς τρόμου.
Ο υπουργός Παιδείας, αλήστου μνήμης Β. Κοντογιαννόπουλος δήλωνε πως “δεν θα περάσουν απειλές και μεθοδεύσεις”. Κήρυσσε την ανακατάληψη των σχολείων και οι ξεδιάντροποι ΔΑΚίτες κάνουν μαθήματα σε αυλές και υπόγεια. Ο Κ. Μητσοτάκης μ’ αφορμή τον πόλεμο στον Κόλπο δηλώνει πως μια νέα τάξη πραγμάτων θα γεννηθεί από τον πόλεμο. Την Τρίτη 8/1 η συντριπτική πλειονότητα των σχολείων είναι κατειλημμένα. Οι εγκάθετοι και παρακρατικοί οργιάζουν. Οι ΠΑΣΟΚοι δήμαρχοι (πχ Αμαλιάδα) βρίσκονται στο πλευρό των δυνάμεων καταστολής και εκφοβισμού.
Ο Γρ. Φαράκος γ.γ. του ΚΚΕ ζητάει “να τελειώσουν οι καταλήψεις για να δούμε τι θα κάνουμε στη συνέχεια”. Ο Ριζοσπάστης (8/1) γράφει “Επιτέλους, σοβαρότητα! Θα το πούμε άλλη μια φορά. Τα σχολεία πρέπει να λειτουργήσουν ομαλά το συντομότερο δυνατό… Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να πειραματίζεται με την αγωνία των μαθητών…”. Το ΔΣ της ΟΛΜΕ μετά τη δολοφονία του Ν. Τεμπονέρα κηρύσσει 3ήμερο κλείσιμο των σχολείων.
Η Αθήνα πλημμυρίζει από κόσμο και στο Σύνταγμα ένα θυμωμένο απέραντο πλήθος εκτός από το “δολοφόνοι – δολοφόνοι” τραγουδάει συγκεντρωμένο το “Επέσατε θύματα”. Ο ηθικός αυτουργός Β. Κοντογιαννόπουλος παραιτείται και αναλαμβάνει ο Γ. Σουφλιάς. Τα ΜΑΤ επιτίθενται στην πορεία της Πάτρας, καίνε το κατάστημα “Κ. Μαρούσης” στην Αθήνα με καπνογόνα – χημικά. Τρομοκρατία παντού. Ο διευθυντής του κλινικά νεκρού Ν. Τεμπονέρα τον εγκαλεί γιατί δεν έπαιρνε απουσίες στο κατειλημμένο σχολείο του. Ο Σουφλιάς μέχρι το τέλος Γενάρη 1991 εκτονώνει το κίνημα με τη θεωρία της “μηδενικής βάσης διαλόγου”.
Η Ιστορία διδάσκει. Η μνήμη κόντρα στη λήθη
Σήμερα 24 χρόνια μετά, το φάντασμα του Ν. Τεμπονέρα πλανάται πάνω πό τα σχολεία και τα ΑΕΙ/ΤΕΙ της χώρας. Μαζί με το Γρ. Λαμπράκη και τον Σ. Πέτρουλα αποτελούν πύρινο νήμα που συνέχει τη μνήμη και την κρίση μας. Δεν μπόρσεαν να τα σβήσουν οι δυνάμει της εκμετάλλευσης και μαζί με τους Κουμή – Κανελλοπούλου – Καλτεζά – Γρηγορόπουλο – Φύσσα, αποτελούν “το δάσος των σκοτωμένων φίλων μας”. Ο λαός και η νεολαία θυμάται τους σταυρωμένους του. Θυμάται και εμπνέεται από το μέγεθος της θυσίας που γίνεται για να καρπίσει η λευτεριά και η δημοκρατία και να εκπληρωθούν τα όνειρα και οι ανάγκες της εργαζόμενης κοινωνίας. Η θυσία του Ν. Τεμπονέρα συμβολική στις πύλες του Δημόσιου Σχολείου (3ου ΓΕΛ Πατρών) αναδείχνει τη σχέση του “εγώ” με το “εμείς”. Ο αγωνιστής δάσκαλος διδάσκει με το παράδειγμά του, με τη φλεγόμενη ζωή του και οι φωνούλες των πραγματιστών – “δε με μέλλει” είναι καλές για τις ήσυχες μέρες αλλά όχι για τις ανήσυχες συνειδήσεις. Αυτές που αποτελούν το φάρο και οδηγό για κάθε κοινωνία.
Όπως και στο Πολυτεχνείο ’73 έτσι και στις μαθητικές καταλήψεις 90 – 91 συγκρούστηκαν δύο γραμμές. Αυτή της συνθηκολόγησης – παραίτησης – συναίνεσης με αυτή της δίκαιης μαζικής σύγκρουσης. Η αναχώρηση και η υποταγή με την αντίστασης, τη διεκδίκηση και τον αγώνα.
Ο Ν. Τεμπονέρας είναι το παράδειγμα του αγωνιστής εκπαιδευτικού που αναγνωρίζει πως “όταν η αδικία γίνεται νόμος, τότε ο αγώνας γίνεται καθήκον” και βρίσκεται στις γραμμές των μαχόμενων ανθρώπων, στο σχολείο, στη γραμμή του πυρρός όταν “θεοί και δαίμονες” ξορκίζουν το μαθητικό σκίρτημα.
Η παραξενιά της Ιστορίας έφερε τη δολοφονία του Ν. Τεμπονέρα να συμπέσει με τον πόλεμο των ΗΠΑ στον Κόλπο. Η αυτοθυσία ενός δασκάλου να βρίσκεται στην χρονική καρδιά των λαών που αγωνίστηκαν για να ζουν λεύτεροι χωρίς προστάτες και αφεντικά. Αν ο ιμπεριαλισμός, ο καπιταλισμός και οι παντός είδους εκμετάλλευση δεν έπεσαν ακόμα ανάσκελα είναι γιατί θα χρειαστούμε ακόμα πολύ κόπο και χρόνο για να φέρουμε την πολιτική και την κοινωνία στα μέτρα των ανθρώπινων αναγκών.
Γι αυτό μας χρειάζεται ο Ν. Τεμπονέρας
Γενάρης 2015
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ
ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ Δ.Ε.
