Του π. Σπυρίδωνα*
Ξέρει πολύ καλά ο Κύριος την ανθρώπινη καρδιά. Είναι καμωμένη για να δοθεί κάπου. Είναι πλασμένη για να γεμίζει με κάτι. Συνήθως, όμως, ο άνθρωπος δίνει την καρδιά του σε πράγματα που φαίνονται πολύτιμα χωρίς και να είναι ουσιαστικά. Και βγαίνει γελασμένος. Γι’ αυτό ο Κύριος μας κάνει τη σοβαρή προειδοποίηση: «Μη θησαυρίζετε υμίν θησαυρούς επί της γης»
Γιατί όμως; Για ποιο λόγο; Ας δούμε πιο καλά τα πράγματα.
Οι γήϊοι θησαυροί κινδυνεύουν να χαθούν
«Μη θησαυρίζετε υμίν θησαυρούς επί της γης». Οι θησαυροί που ελκύουν και γοητεύουν τον άνθρωπο είναι συνήθως πράγματα υλικά, που τα θεωρούμε ότι είναι πολύτιμα και ότι έχουν μεγάλη αξία. Είναι π.χ. το χρυσάφι, τα διαμαντικά, το χρήμα με όλες του τις μορφές. Γιατί όμως τραβούν οι θησαυροί αυτοί τόσο πολύ την καρδιά μας;
Κατά βάθος ο άνθρωπος ποθεί δύο πράγματα: Την ασφάλεια και την ευτυχία του. Θέλει να εξασφαλίσει τον εαυτό του από κάθε κίνδυνο που είναι δυνατόν να απειλήσει τη ζωή του. Και αυτήν την ασφαλισμένη ύπαρξη ποθεί να την κάμει κατόπιν ευτυχισμένη. Πώς όμως μπορεί να τα πετύχει αυτά;
Νομίζει πως θα αποκρούσει κάθε κίνδυνο, αν έχει χρήμα άφθονο, πολύ, πάρα πολύ, με οποιαδήποτε μορφή. Χρυσάφι, τραπεζογραμμάτια, χρεόγραφα, μετοχές, πολύτιμα κοσμήματα και ότι σχετικό φαντάζει στα μάτια του «θησαυρός». Πιστεύει πως όλα αυτά θα τον προφυλάξουν από κινδύνους σαν την αρρώστια και τη στέρηση. Νομίζει πως αυτά θα του εξασφαλίσουν δόξα και τιμή και υπόληψη. Φρονεί πως θα τον κάμουν να είναι κάτι, να φαίνεται κάποιος, να τον υπολογίζουν οι άλλοι. Γι’ αυτό και δίνει όλη του την καρδιά στο είδωλό του, στους γήινους θησαυρούς.
Μέσα σ’ αυτή την πυρετώδη προσπάθεια για την απόκτηση και εξασφάλιση «θησαυρών» έρχεται ο Κύριος και προτρέπει: Μη συνάζετε θησαυρούς χωματένιους. Και πιο πολύ, μη δίνετε την καρδιά σας σ’ αυτούς. Οι θησαυροί σας κινδυνεύουν. Δύο φοβεροί κίνδυνοι τους απειλούν. Η φθορά και η αφαίρεσίς τους. «Σης και βρώσις». Το σκουλήκι και η σκουριά αντιπροσωπεύουν την ποικιλόμορφη φθορά που απειλεί τους γήινους θησαυρούς. Πόλεμοι, αναστατώσεις τοπικές, εθνικές ή διεθνείς, θεομηνίες, απειλούν πάντοτε τους θησαυρούς όσο κι αν φυλάγονται ασφαλώς. Κατόπιν έρχονται οι κλέπται. Οι κλέπται αντιπροσωπεύουν τους κινδύνους αφαιρέσεως. Αλήθεια! Πόσοι επιτήδειοι δεν καιροφυλακτούν να αρπάξουν τους θησαυρούς των ανθρώπων! Γίνονται κλοπές με τη συνηθισμένη μορφή. Γίνονται όμως κλοπές και με τη μορφή της δήθεν πτωχεύσεως, με μια ψεύτικη μεταβίβαση περιουσίας, με δανεικά που δεν επιστρέφονται, με δόλια απάτη και πλήθος άλλων τρόπων. Όλα αυτά κάνουν τους θησαυρούς να φεύγουν από τα χέρια των ανθρώπων. Και τι απομένει τότε; Η απελπισία, ο φόβος, η αγωνία. Κλονίζονται όλα κάτω από τα πόδια εκείνου που χάνει το μοναδικό στήριγμα του, τους θησαυρούς του. Η τρέλα ή ο θάνατος είναι η μόνη διέξοδος των φτωχών αυτών ανθρώπων.
Ο αληθινός θησαυρισμός
«Μη θησαυρίζετε υμίν θησαυρούς επί της γης».
Ο Κύριος δεν αποκλείει το θησαυρισμό. Αποκλείει το θησαυρισμό των γήινων θησαυρών, αλλά υποδεικνύει και το δρόμο για τον αληθινό θησαυρισμό. Γι’ αυτό προσθέτει: «Θησαυρίζετε δε υμίν θησαυρούς εν ουρανώ».
Και τι είδους θησαυρούς καταθέτει κανείς στον ουρανό; Τα έργα της αγάπης και της αρετής. Ο καλός χριστιανός, αντί να αποθηκεύει υλικά αγαθά σαν τον άφρονα πλούσιο, για να έχει να απολαμβάνει εγωιστικά τα πλούτη του, φροντίζει να ανοίγει την καρδιά του και το χέρι του στους αδελφούς του. Δίνει με όλη του την ψυχή ότι μπορεί. Και αυτά που δίνει στους αδελφούς του Χριστού, στα στερημένα παιδιά του Θεού , κατατίθενται στον ουρανό. Μαζεύονται εκεί για λογαριασμό του. Αλλά και όταν δεν υπάρχουν χρήματα, καταθέτει κόπους και ιδρώτα χάριν των άλλων. Καταθέτει προσευχές και αγώνα για να γίνει καλύτερος και τελειότερος, να κάμει τους άλλους πιο καλούς, να τους εκλύσει κοντά στο Χριστό.
Όποιος καταθέτει τέτοιους θησαυρούς στον ουρανό δεν πρόκειται να θρηνήσει ποτέ για κάποια χαμένα αγαθά. Δεν έχει να παλέψει εναντίον της φθοράς και της αρπακτικής διαθέσεως των ανθρώπων. Έχει ασφαλισμένους τους θησαυρούς του.
Ακριβώς όμως γι’ αυτό αισθάνεται ο πιστός Χριστιανός την καρδιά του πλημμυρισμένη από ένα αδιατάρακτο αίσθημα ηρεμίας, γαλήνης, ευτυχίας. Αισθάνεται μια άνεση και μια ασφάλεια που δεν περιγράφεται, ούτε είναι δυνατόν να κατανοηθεί από τους προσκολλημένους στα γήινα αγαθά.
«Μη θησαυρίζετε υμίν θησαυρούς επί της γης».
Ο φόβος είναι ο δορυφόρος των επίγειων θησαυρών. Σκιά τους είναι η αγωνία. Ο φθόνος όσων δεν τους έχουν τους παρακολουθεί πάντοτε. Η φθορά και η καταστροφή καιροφυλακτούν για να τους αφαιρέσουν από τα χέρια των κατόχων τους. Η δίψα των κλεπτών κάθε μορφής ζητεί να ικανοποιηθεί με την κατοχή τους. Πουθενά ασφάλεια και πουθενά βεβαιότης. Πουθενά; Πουθενά στη γη. Υπάρχει όμως και ο ουρανός. Όσοι καταθέτουν σ’ αυτόν με τη μορφή έργων καλών και αγίας ζωής και εμπράκτου αγάπης ότι θα γινόταν άψυχος θησαυρός στη γη, ασφαλίζουν και τον εαυτόν τους και τα καλά τους και τους κόπους που καταβάλλουν γι’ αυτά. Και παίρνουν από τούτη τη ζωή χαρά, ειρήνη, γαλήνη, ευτυχία. Αλλά όσοι «θησαυρίζουν εν ουρανώ».
Μοναχά αυτοί.
*Αρχιμ. Σπυρίδων Πετεινάτος
Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Κεφαλληνίας
