Του Αλέξανδρου Σπ. Σπυράτου
Ίσως να είναι αργά να κλαίμε και να μετράμε το διάστημα το οποίο περπατάμε στο μονοπάτι του Μνημονίου. Αν κάτι μπορεί να πεί κανείς με σιγουριά, είναι ότι η πραγματικότητα είναι πολυδιάστατη. Από τη μια πλευρά εδρεύει η πραγματικότητα του κ. Στουρνάρα, ο οποίος δηλώνει ευθαρσώς πως οι Έλληνες δεν φορολογούνται σωστά και από την αντίπερα όχθη έχουμε την σκληρή πραγματικότητα, αυτή της ελληνικής οικογένειας και κοινωνίας. Δύο πραγματικότητες παράλληλες μεταξύ τους.
Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους και όταν το 55,6% των Ελλήνων, δηλώνει ότι αν είχε τη δυνατότητα να φύγει για το εξωτερικό, θα το έπραττε, τότε η ανάγκη για αλλαγή πολιτικής στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι επιτακτική. Όταν η διαφθορά και τα κρούσματα δολιοφθοράς καλπάζουν, είναι λογικό να ζούμε σε ένα αβέβαιο οικονομικά κόσμο. Οι δηλώσεις του κ. Κάντα, οι οποίες ουκ ολίγον αποκαλύπτουν τις μίζες για τα εξοπλιστικά, κάνουν σαφές το γεγονός πως όσο η Ελλάδα εκκολάπτει τέτοιου είδους καρκινώματα, τόσο η επίλυση του προβλήματος της κρίσης χρέους θα διαιωνίζεται.
Είμαστε σε θέση να καταλάβουμε, πως το ‘αφεντικό’ της Ευρωζώνης είναι η Γερμανία και έπειτα ακολουθεί το χαρέμι της- Γαλλία, Ιταλία- δυο χώρες με άχρωμο και άχαρο ρόλο σε όλες τις ευρωπαϊκές εξελίξεις. Αν προσπαθήσουμε να αναλύσουμε το πολιτικό παιχνίδι το οποίο παίζει η κ. Μέρκελ, θα μπορούσαμε να πούμε πως κάτω από τη σκιά μιας ενδεχόμενης διαγραφής της από τις τάξεις της Ευρωζώνης, την κάνει πιο επιθετική προς όλες τις ‘αβοήθητες’ ευρωπαϊκές χώρες. Εξάλλου η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση.
Πιο αναλυτικά, λοιπόν, η Γερμανία ελέγχοντας τον κολοσσό της οικονομίας, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (Ε.Κ.Τ), περνάει αποφάσεις για τον έλεγχο των ισοζυγίων του κρατικού προϋπολογισμού κάθε χώρας, της οποίας είναι μέλος της. Τι σημαίνει, όμως αυτό; Πολύ απλά, η οικονομική διαχείριση κάθε κράτους περνάει στα χέρια της Γερμανίας μέσω της Ε.Κ.Τ.
Κρίνοντας από τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις περί Μνημονιακής πολιτικής, η Ε.Κ.Τ ,θα εποπτεύει 128 συνολικά τράπεζες-μεγαθήρια. Εν συνεχεία εφαρμόζοντας το γνωστό κόλπο των “stress tests”, θα υποχρεώνει το σύνολο των Τραπεζών να αυξήσουν τα κεφάλαιά τους, ξέχωρα με το γεγονός αν είναι σε θέση να το πράξουν. Οι τελευταίες στη συνέχεια, γνωρίζοντας αυτό το οικονομικοπολιτικό τέχνασμα, αυτομάτως περιορίζουν την παροχή δανείων προς τις αγορές, προσπαθώντας να αμυνθούν μειώνοντας τα ρίσκα τους. Ως αποτέλεσμα αυτής της κίνησης, θα έχουμε την μείωση των τιμών των προϊόντων και την κλιμάκωση της οικονομικής ύφεσης σε αρκετές χώρες. Επομένως, επανερχόμαστε στο ‘σημείο μηδέν’, όπου οι τράπεζες εξαγοράζουν τα κρατικά ομόλογα-προκειμένου να τα σώσουν από μια πιθανή χρεοκοπία-και τα κράτη να εξαγοράζουν τα ελλείμματα των τραπεζών με χρήματα του ελληνικού Δημοσίου, για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
Εδώ, επικρατούν τα εξής παράλογα. Πρώτον, η απύθμενη ανοχή των κρατών της
Ζώνης του Ευρώ έναντι της ηγεμονίας της οικονομικοπολιτικής παροδίας την οποία ασκεί η Γερμανία. Δεύτερον, αν ισχύσει το γεγονός πως η Ε.Κ.Τ θα απαγορεύσει την εξαγορά κρατικών ομολόγων από τις Τράπεζες, τότε η οικονομική κατρακύλα των αδύναμων οικονομικά κρατών και η πορεία τους προς την χρεοκοπία, θα φαντάζει ως ο πιο σκληρός εφιάλτης κάθε κυβέρνησης. Αυτομάτως, αδύναμες οικονομίες, όπως η χώρα μας, θα εξαγοράζονται από την Ε.Κ.Τ. και τη Γερμανία. Απ΄την άλλη, βέβαια, μεταφέρεται το ρίσκο τυχόν τραπεζικών πτωχεύσεων στους μετόχους κάθε τράπεζας, στους καταθέτες αυτής και κατ’επέκταση στους φορολογούμενους πολίτες
των εθνικών Τραπεζών. Ένα τέτοιο γεγονός ενεργοποιεί τα αδίστακτα αντανακλαστικά του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, το οποίο με τη σειρά του πουλάει τις ‘μικρές’ Τράπεζες σε οικονομικούς κολοσσούς-Γερμανικούς ως είθισται. Συνεπάγεται, λοιπόν, πως ο Έλληνας φορολογούμενος, θα πασχιζει να διασώσει την Εθνική Τράπεζα καταθέτοντας χρήματα στον λογαριασμό του, χωρίς να γνωρίζει πως αυτά τα χρήματα προστήθενται στο λογαριασμό Γερμανικής Τράπεζας.
Το αντίδοτο ενάντια στην πολιτική την οποία εφαρμόζει η κ. Μέρκελ, ακούει στο όνομα της ορθολογιστικής οικονομικής πολιτικής και επιδίωξης επαναδιαπραγμάτευσης των ορών της ΟΝΕ, γεγονός το οποίο έπρεπε να εφαρμοστεί από το 2010, όντας ως Πρωθυπουργός του ελληνικού κοινοβουλίου, ο κ. Γεώργιος Α. Παπανδρέου, έθεται ως πρωτεύοντα στόχο. Η συνέχεια γνωστή σε όλους μας.
Είναι η μοναδική ευκαιρία της Ελλάδος, τάρα που κατέχει τα ηνία της Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να θέσει τις βάσεις για μια ενιαία Ευρωπαϊκή πολιτική, η οποία θα ακολουθείται και από την κοινή τραπεζική πολιτική και από την δημοσιονομική πολιτική. Αν όντως η Γερμανία δεν συμβιβαστεί με αυτή την πολιτική, τότε θα χρειαστεί η Ευρωπαϊκή Οικογένεια-για την επιβίωσή της- να την πετάξει εκτός οικογενείας.
Η Ευρωζώνη οφείλει να βρεί άμεσα λύση στα προβλήματά της.
‘Η Ελλάς προώριται να ζήση και θα ζήση’
Χ. Τρικούπης
