Παρήλθαν οι εορτές. Παρήλθε και αυτό το έντονο θρησκευτικό συναίσθημα, η ψυχική κατάνυξη που εγείρει εκείνες τις ευαισθησίες και τα συναισθήματα, που εκπορεύονται από το άδολο και ειλικρινές ενδιαφέρον, για τον άνθρωπο, την φύση, την αξία της ζωής σε όλες τις μορφές. Μοιραία οι περισσότεροι από εμάς θα αφοσιωθούμε με αυταπάρνηση στην ρουτίνα του βιοπορισμού μας. Οι επικείμενες εκλογικές αναμετρήσεις και ο οίστρος της προετοιμασίας που προηγείται θα αποτελέσουν ένα σύντομο ενδεχομένως διάλλειμα, κοινωφελών αναζητήσεων που θα διακοπεί πιθανότατα με την ολοκλήρωσή τους. Δυστυχώς μεσούσης της οικονομικής κρίσης, υπό του πανικού που μας διακατέχει για την απώλεια εισοδημάτων ή την επαύριον διαβίωση ο κίνδυνος να απολέσουμε την ανθρωπιά μας είναι πλέον ορατός. Δεν είναι τυχαίος ο όρος διαβίωση. Αν και ακούγεται προκλητικό, τουλάχιστον επί της παρούσης, για πολλούς από εμάς, τουλάχιστον ακόμη δεν διακυβεύεται η επιβίωσή αλλά το ποιοτικό της διαβίωσης μας, τουλάχιστον όπως εμείς αντιλαμβανόμαστε αυτό το «ποιοτικό». Λαϊκιστή δεν μας απασχολεί αν θα έχουμε να φάμε, αλλά αν θα τρώμε αυτό που συνηθίζαμε μέχρι τώρα ή με την διευρυμένη έννοια αυτού, είχαμε να συνηθίσει να ζούμε κάπως και πρέπει να μάθουμε να ζούμε κάπως αλλιώς και αυτό ξενίζει, ενοχλεί δημιουργεί άρνηση και άγχος. Φαίνεται υπερβολή αλλά το άγχος που μας διακατέχει απορρέει κυρίως από την αίσθηση του περιορισμού ή της ενδεχόμενης απώλειας επίπλαστων καταναλωτικών αναγκών και του ατελεύτητου των επιθυμιών, που καλλιεργεί η σύγχρονη εξελικτική πραγματικότητα. Και για να το θέσω απλά, ανάγκη είναι και το κινητό, ανάγκη και το διαδίκτυο και η βραδινή έξοδος και το μοντέρνο ρούχο.
Τι γίνεται όμως με τους ανθρώπους που έχουν κι αυτοί ανάγκη, πραγματική ανάγκη, την ανάγκη της πολιτείας, την δική μας ανάγκη; Αυτών, που όντως στερούνται βασικών ειδών επιβίωσης και που ουσιαστικά εξαρτώνται από την δική μας ελεήμονα διάθεση; Γιατί τελικά, όσο και να στρουθοκαμηλίζουμε χαμένοι στον κυκεώνα των όσων μας απασχολούν ή θεωρούμε ότι πρέπει να μας απασχολούν , υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, γύρω μας, δίπλα μας που ηθελημένα ή άθελά μας, δεν τους παρατηρούμε, τους αγνοούμε, τους παρακάμπτουμε, λόγω προσήλωσης στις ανάγκες που πιστεύουμε ότι μας κατατρύχουν. Άνθρωποι που η αξιοπρέπειά τους δεν τους επιτρέπει την επαιτεία, ούτε καν την απλή αίτηση για βοήθεια. Άνθρωποι που στην κυριολεξία παλεύουν για το καθημερινό τους γεύμα. Άνθρωποι που δεν πλήττονται από την κρίση γιατί οι στερήσεις είναι αναπόσπαστες της καθημερινότητάς τους.
Μακάρι, η οικονομική δυστοκία, να μην αποτελέσει ένα άλλοθι για περισσότερο εγωκεντρισμό, ιδιοτέλεια και αδιαφορία προς τον συνάνθρωπο, αλλά να κινητοποιήσει εκείνους τους μηχανισμούς που θα βοηθήσουν στην κατανόηση και την συνεισφορά προς τους «άλλους».Τους «άλλους» που το λιτό γεύμα τους, έχουν την μεγαλοψυχία να την μοιραστούν με τ΄ αδέσποτα ζώα. Τους «άλλους» που η ένδεια των υλικών αγαθών τους επέτρεψε να αναπτύξουν ένα απίστευτο μεγαλείο ψυχής, το οποίο απέχει μακράν από την δουλική νοοτροπία των περισσοτέρων από εμάς, την γεμάτη από μικρότητες και υλικές εξαρτήσεις. Στους «άλλους» που ζουν δίπλα μας αθόρυβα, προσπαθώντας πραγματικά να εξασφαλίσουν την τροφή τους, αγωνιώντας καθημερινά, την στιγμή που όλοι εμείς τελικά φαμφαρολογούμε για τις ανέσεις που περιορίζονται.
Ας προσγειωθούμε και τούτη την «μετά» αναστάσεως και προ εκλογών περίοδο αλλά και τον χρόνο που έπεται των «πανηγυρισμών» ας σκεφτούμε τι πραγματικά χρειαζόμαστε εμείς και τι οι «άλλοι» και ας επαναπροσδιορίζουμε όλοι, πολιτικοί και πολίτες, εύποροι και λιγότερο εύποροι, μικροί και μεγάλοι αυτά που καθορίζουν την ζωή και τις πράξεις μας.
Ελπίζω αν τελικά μείνουμε με μόνο δύο χιτώνες, να κάνουμε την υπέρβαση προσφέροντας τον ένα, σ΄ εκείνον που παραμένει στην παγωνιά…..