Τι πόνος Θεέ ΜΟΥ;

Τι να πεις στον παιδικό μου φίλο και πατέρα της Αννούλας; Μόνο ένας πατέρας μπορεί να νιώσει και να καταλάβει τον πατέρα που βλέπει το άψυχο κορμάκι του παιδιού του να σκεπάζετε από το χώμα.
Δεν έχει τίποτα πλέον αξία! Όλα μάταια! Ένα μεγάλο κενό. Ακόμα και αυτός ο καιρός λες και όσο ακόμα το άψυχο σώμα της Αννούλας ήταν μαζί μας, έδειχνε θλιμμένος, μουντός, ψυχρός και όταν το σώμα της κατέβηκε μέσα στη γη με μιας τα σύννεφα έφυγαν και ο ήλιος έκανε δειλά την εμφάνιση του, για να μας ξαναδώσει ελπίδα με το φως και την ζεστασιά του.

Η Αννούλα είναι ψιλά στο πραγματικό φως μακριά από τον κακό και ανταγωνιστικό κόσμο. Δυστυχώς, χωρίς να μαθαίνουμε ότι αυτή η ζωή είναι τόσο μικρή! Ελπίζω ο θάνατός της να μας βοηθήσει να γίνουμε καλύτεροι! Ποτέ δεν θα σε ξεχάσω, πάντα θα κοιτάω απέναντι στο μαγαζί του πατέρα σου και θα αφήνομαι να ταξιδεύω πίσω στο παρελθόν, να σε θυμάμαι να κάνεις τις ασκήσεις που μάθαινες για να ανέβεις στο πιο ψιλό σκαλοπάτι του κόσμου!

Γιώργος Κρητικός