Του Ναπολέοντα Λιναρδάτου
Σε λίγες ημέρες από τώρα θα έχει περάσει ένας χρόνος από την εξαγγελία του κ. Σαμαρά για «δωρεάν ασύρματο wifi internet. Σε όλη την Ελλάδα σ’ ένα χρόνο». Η καθαυτό δήλωση ήταν το λιγότερο κωμικοτραγικό σημείο της υπόθεσης.
Τελικά θα γίνει ένας διαγωνισμός, ίσως μέχρι το τέλος του χρόνου, για να δημιουργηθούν κάποτε 5.000 σημεία wifi ανά την Ελλάδα. Το αρχικό υπολογιζόμενο κόστος θα είναι 15 εκ. ευρώ. Γιατί οι φορολογούμενοι, Έλληνες ή Ευρωπαίοι, θα πρέπει να πληρώνουν για πρόσβαση στο διαδίκτυο στα συγκεκριμένα σημεία κανείς δεν ενδιαφέρεται να διευκρινίσει. Υπάρχει πρόβλημα πρόσβασης στο διαδίκτυο το 2014; Η αλήθεια είναι ότι η πρόσβαση στο διαδίκτυο είναι σχετικά εύκολη και κάθε μέρα που περνάει γίνεται ευκολότερη, καλύτερη και φθηνότερη.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος η πρόσβαση στο διαδίκτυο να γίνει άλλη μία αρμοδιότητα του κράτους. Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως, αυτό που είχε κάνει την ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ότι αυτή η εξαγγελία είχε γίνει στο ερώτημα: τι μπορείτε να πείτε στους νέους που δυσπιστούν με την πολιτική. Υπό φυσιολογικές συνθήκες η τότε απάντηση του κ. Σαμαρά θα δημιουργούσε την εντύπωση ότι απλά δεν κατάλαβε την ερώτηση. Αλλά στο κλίμα του πολιτικού μας συστήματος η απάντηση ήταν θλιβερά προβλέψιμη.
Αυτή ήταν απάντηση ενός αμετανόητου κρατιστή, που σε ότι πρόβλημα ή ερώτημα και αν προκύψει, η απάντηση πάντα βρίσκεται στην δημιουργία μιας νέας κρατικής δαπάνης ή/και αρμοδιότητας. Αν τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχουμε κολλήσει και δεν μπορούμε να βγούμε από την κρίση, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι έχουμε αναθέσει σε κρατιστές να μας σώσουν από την χρεοκοπία του κρατισμού.
Η πικρή αλήθεια είναι ότι η σημερινή κρίση δεν είναι διανοητικά προσβάσιμη στην πολιτική τάξη της χώρας. Δεν καταλαβαίνουν τι έχει συμβεί, δεν ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. Ο κόσμος που ο κάθε Σαμαράς, Τσίπρας και Βενιζέλος μπορεί να καταλάβει είναι αυτός που δημιουργήθηκε την δεκαετία του 80. (Χρόνια μας πολλά παρεμπιπτόντως)
Πρόσφατα, η κα Μαρία Αντωνίου, βουλευτής της ΝΔ στην Καστοριά, προσπαθώντας να εξηγήσει ότι η βουλευτική αποζημίωση δεν είναι απαραίτητη για την ίδια, είπε «έχω μάθει να ζω και με 1.500 ευρώ», εννοώντας τον μισθό της ως δημόσιος υπάλληλος. Να σημειώσουμε εδώ ότι και ο σύζυγος της κας Αντωνίου είναι δημόσιος υπάλληλος. Προσπάθησε να εξηγήσεις σε ένα άνεργο που πρέπει να πληρώσει ΕΝΦΙΑ και φόρο σε κάποιο ανύπαρκτο εισόδημα γιατί κάποτε είχε αγοράσει ένα αυτοκίνητο και τώρα είναι τεκμήριο, ότι η κα Αντωνίου έχει μάθει να ζει και με 1.500 ευρώ. Προσπάθησε και το αντίθετο.
Στα τέσσερα χρόνια που έχουν περάσει το πολιτικό σύστημα έχει θυσιάσει την Ελλάδα για να μπορέσει να διατηρήσει τις φαντασιώσεις με τις οποίες μεγάλωσε. Ακολουθούν χειρότερες μέρες.
