Πέρασε κιόλας ένας χρόνος που η Άννα έφυγε τόσο πρόωρα και άδικα από τη ζωή.
Παραμένει,βέβαια, αθάνατη στις μνήμες μας και στις καρδιές μας.
Είναι,όμως,αυτό αρκετό,ώστε να μετριάσει τον πόνο των δικών της ανθρώπων;
Όσες τιμές και εκδηλώσεις και να γίνουν η πίκρα παραμένει…

ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΕ ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΗΣ ΡΥΘΜΙΚΗΣ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗΣ…

Η Άννα,δυστυχώς, δεν πρόλαβε να κάνει πραγματικότητα όλα όσα ήθελε,όσα μπορούσε,όσα λαχταρούσε ένας νέος άνθρωπος…
Είχε να προσφέρει ακόμη πολλά στον Ελληνικό Αθλητισμό,στην Πολεμική Αεροπορία,στην τοπική κοινωνία…
Πάνω απ`όλα όμως στην οικογένεια της,στους γονείς της,στα αδέλφια της,στον αγαπημένο της.Φυσικά και στον εαυτό της.
Δεν πρόλαβε να πραγματοποιήσει τα προσωπικά της όνειρα.Αυτά που η κάθε νεαρή κοπέλλα επιθυμεί.Κι αυτό είναι το άδικο,το λυπηρό,αυτό που τουλάχιστον εμένα “ταλανίζει” εδώ και έναν χρόνο.

ΠΑΡΟΝΤΕΣ ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΕΤΗΣΙΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ

Ότι και να κάνουμε,ότι και να πούμε τα γεγονότα δεν αλλάζουν.Η Άννα Πολλάτου απουσιάζει.
Ίσως και να μας παρακολουθεί απο εκεί που βρίσκεται,ίσως και να νιώθει την αγάπη μας.Ίσως…
Αυτό που εμείς μπορούμε και πρέπει να κάνουμε είναι το να είμαστε παρόντες στις Κυριακάτικες εκδηλώσεις μνήμης:Τόσο στο μνημόσυνο,όσο και στο αεροδρόμιο που πλέον θα φέρει το όνομα της.
Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για την ίδια και για την οικογένεια της.
Νίκος Γιαννόπουλος
Αθλητικός Συντάκτης