Μέσα στον καταιγισμό δυσάρεστων ειδήσεων, που αφορούν το μέλλον μας ως πολιτών αυτής της χώρας, προστίθεται μια ακόμη που άπτεται όχι τόσο της οικονομικής, αλλά κυρίως της πολιτιστικής μας ένδειας: ο ‘Αστραίος’ ρίχνει άγκυρα.

Ελπίζουμε προσωρινά και τούτο, γιατί όλα αυτά τα χρόνια αποτέλεσε για όλους εμάς απάνεμο λιμάνι από τις φουρτούνες της καθημερινότητας και φάρο ποιοτικής μουσικής για τη μικρή μας κοινωνία.

Με πνίγουν έντονα συναισθήματα στο άκουσμα αυτής της είδησης: είναι που αφουγκράζομαι τον πόνο και την απογοήτευση του αγαπημένου μου φίλου Διονύση που κατέθεσε την ψυχή του για να δημιουργήσει ένα χώρο ίασης για όλους εμάς, μακριά από τα κίβδηλα μονοπάτια της υποκουλτούρας, υπηρετώντας με πάθος τη γνήσια τέχνη με μοναδική επιδίωξη το φως στα μάτια και τις καρδιές μας.

Τι να πρωτοθυμηθώ: τα ταξίδια του νου με πλοηγό την μουσική του; Την περιδιάβαση στο λόγο των ποιητών με την υπέροχη φωνή του; Τη φιλόξενη ατμόσφαιρα του Αστραίου, μια ανοιχτή αγκαλιά για όλους μας, χωρίς διακρίσεις και χωρίς επιτήδευση; Την καλή μου Ιουλία, παλιά μου μαθήτρια, ψυχή του Αστραίου που μας φρόντιζε με αγάπη και ζεστασιά; Την ψυχική ανάταση, όταν τελείωνε η βραδιά και κατηφορίζαμε για το σπίτι;

Είναι πολλά αυτά που κλείνω μέσα μου, πολύτιμο κεφάλαιο για τη ζωή μου «σαν που ταιριάζει με που αξιώθηκα μια τέτοια πόλι» – για να θυμηθούμε τον Καβάφη. Ωστόσο, είναι και κάτι πικρό που με κατακλύζει. Είναι γιατί στον τόπο που γεννήθηκα και μεγάλωσα σβήνει μια εστία πολιτισμού και αυτό μας αφορά όλους, κάτι σαν «άγος» που μας μολύνει. Μήπως αφεθήκαμε στη δίνη της σκληρής καθημερινότητας; Μήπως αφήσαμε το Διονύση μόνο στα αβαθή; Τι θ΄απογίνουμε χωρίς τη θεραπευτική δύναμη της μουσικής του;

Ας αποτελέσει αυτό το κείμενο το έναυσμα για όλους εσάς, που ζήσατε στιγμές στον Αστραίο, να καταθέσετε αναμνήσεις και σχόλια ως ένα μήνυμα στήριξης για να ανάψει ξανά το αστέρι.

Αναστασία Ποδηματά