Γιατροί μέσα από τα συντρίμμια. «Τώρα κοιτάζουμε μόνο μπροστά», λένε οι τέσσερις επιτυχόντες από το Ληξούρι. Κατάφεραν να εισαχθούν στην Ιατρική Σχολή τη χρονιά που το σχολείο τους γκρεμίστηκε και οι εξετάσεις επισκιάστηκαν από τις σεισμικές δονήσεις.
Εξι μήνες πριν, τους είχα συναντήσει στην πλατεία του Ληξουρίου. Ο φόβος που τους έτρωγε τότε, ήταν διπλός. Από τη μία η απειλή ενός νέου μεγάλου σεισμού, από την άλλη η αγωνία για τις Πανελλαδικές. «Αν δεν έχεις πού να κοιμηθείς, πώς μπορείς να διαβάσεις;», ρωτούσαν με πρόσωπα γεμάτα αγωνία. Προχθές ήρθε η δικαίωση.
Η Νίκη, που στο δεύτερο σεισμό της Κεφαλονιάς καταπλακώθηκε από τη βιβλιοθήκη της, εισήχθη -πρώτη σε σειρά- στην Ιατρική Αλεξανδρούπολης. Στην ίδια σχολή και ο Κώστας, που έξι μήνες πριν προσπαθούσε να βρει τρόπο να διαβάσει στο αμάξι. Ο Στέφανος, ο οποίος τα βράδια κοιμόταν στο κάθισμα του συνοδηγού, πέρασε στην Ιατρική της Λάρισας. Η Χριστίνα, που είχε βρει καταφύγιο σε ένα γκαράζ, στο χωριό της στα Μαντζαβινάτα, μπήκε στην Ιατρική της Πάτρας.
«Διάβαζα μέσα στο αυτοκίνητο. Είχα κάτσει στη θέση του οδηγού και ακουμπούσα το βιβλίο στο τιμόνι. Αυτό ήταν το γραφείο μου. Στο πίσω κάθισμα ήταν το κρεβάτι μου», λέει η Χριστίνα Συνοδινού.
Εχουν περάσει έξι μήνες από τότε και σήμερα η ίδια πανηγυρίζει την επιτυχία της στην Ιατρική Πατρών. «Είχαμε βάλει ένα πανί στην είσοδο του γκαράζ για να μη βρέχομαι, είχα και μια λάμπα πετρελαίου για να βλέπω. Μείναμε τρεις εβδομάδες εκτός σπιτιού. Οταν ξαναμπήκαμε υπήρχε φόβος. Δεν μπορούσα με την ίδια θέρμη και το ίδιο πείσμα να διαβάσω».
Απ’ ό,τι φάνηκε το πείσμα της ήταν μεγαλύτερο από πριν. «Δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή ότι δεν θα τα καταφέρω. Δεν ήθελα να πάνε χαμένες οι προσπάθειες. Από τη μία είχα πίστη στις δυνατότητές μου, από την άλλη ήξερα ότι αυτά που μάθαμε δεν χάνονται», ισχυρίζεται η Χριστίνα, η οποία συγκέντρωσε 18.947 μόρια. Για όλους τους εισακτέους από το σεισμόπληκτο νησί ίσχυσε ειδικό καθεστώς (ποσόστωση 0,5% επί των εισακτέων) έπειτα από απόφαση του υπουργείου Παιδείας.
«Στο δεύτερο σεισμό, το γραφείο μου και η βιβλιοθήκη μου έπεσαν πάνω στο κρεβάτι μου την ώρα που κοιμόμουν. Με καταπλάκωσαν μέχρι πάνω από τη μέση, με απεγκλώβισε η μητέρα μου», θυμάται η Νίκη Μουρελάτου. Εισήχθη πρώτη στην Ιατρική Αλεξανδρούπολης, έχοντας συγκεντρώσει 19.587 μόρια. Το σπίτι της είχε πολλές ζημιές, το δωμάτιό της είχε διαλυθεί. «Πείσμωσα», λέει. «Το Ληξούρι απέδειξε ότι μέχρι και τα απρόοπτα που σε βγάζουν εκτός προγράμματος αντιμετωπίζονται αν υπάρχει θέληση», τονίζει η ίδια.
«Χάσαμε ένα μήνα μαθημάτων. Αποσυντονιστήκαμε εντελώς. Κοιμόμασταν και διαβάζαμε στα αυτοκίνητα», λέει ο Στέφανος Αραβαντινός, προσεχώς φοιτητής στην Ιατρική Σχολή της Λάρισας. «Πεισμώσαμε και τα καταφέραμε. Μετά το Πάσχα που κάπως ηρέμησαν τα πράγματα, χαθήκαμε από προσώπου γης. Τα δώσαμε όλα. Αν προχωρήσεις και προσπαθήσεις να αφήσεις πίσω τα δυσάρεστα, τα πάντα γίνονται. Αυτό είναι το μήνυμα που στέλνει το Ληξούρι», λέει ο 18χρονος.
«Στο δεύτερο σεισμό είχα γυρίσει σπίτι. Η βιβλιοθήκη μου καταπλάκωσε το γραφείο μου. Ευτυχώς ήταν βράδυ και κοιμόμουν. Εχασα όλες τις σημειώσεις μου, τα ντοσιέ με τις φωτοτυπίες απ’ όλα τα μαθήματα. Επέστρεψα στο αμάξι του πατέρα μου», διηγείται ο Κώστας Κατσιβέλης, προσεχώς φοιτητής Ιατρικής στην Αλεξανδρούπολη. «Με το σεισμό σταμάτησαν όλα, μαζί και το διάβασμα. Διάβαζα μόνο Βιολογία, μέσα στο αμάξι. Βρισκόμασταν με τα άλλα παιδιά και μετρούσαμε πόσες μέρες μαθημάτων είχαμε χάσει. Περίπου ένα μήνα…», λέει ο Κώστας. «Με τόσα που είχαν συμβεί, φοβόμουν ότι δεν θα περάσω εκεί που ήθελα. Ολοι φοβόμασταν. Κι όμως τα καταφέραμε».
Πηγή: enet.gr
