Του Δημήτρη Δανίκα
Είμαι Κεφαλονίτης. Από την πλευρά της μητέρας μου. Ετσι από τις δικές της φλέβες μεταδόθηκαν σε μένα στοιχεία από το ανασιοποιητικό της σύστημα. Ετσι συμφιλιωμένος με τον φόβο.
Ετσι συμφιλιωμένος από το κούνημα των σεισμών. Ετσι η Δυτική κουλτούρα με έκανε ευρωπαίο και κοσμικό. Ετσι πολίτης του κόσμου. Κι έτσι έμαθα, κυτταρικά, ότι κάθε στιγμή είναι πολύτιμη. Οτι ανά πάσα στιγμή μπορεί να συμβεί μια καταστροφή. Οτι δηλαδή σημασία έχει ο προσωπικός μου επεξεργαστής, οι επιλογές, η καθημερινή μου σχέση με τον εαυτό μου και τους άλλους!
Γενεσιουργός μήτρα όλων αυτών των ανασιοποιητικών στοιχείων είναι ο σεισμός. Και ο σεισμός από το ρήγμα. Και το ρήγμα από την διαρκή μετακίνηση των πλακών. Αυτός ο αόρατος φυσικός εχθρός είναι ο εξολοθρευτής του φόβου κάθε Επτανήσιου. Ζούμε μαζί του. Συνυπάρχουμε με τον Εγκέλαδο. Ακούμε την βοή του. Πορευόμαστε με τον θυμό του. Εκείνος και κάθε Επτανήσιος δύο πλάσματα αχώριστα!
Γι αυτό ο Επτανήσιος είναι διαφορετικός. Γι αυτό ο Λευκαδίτης, όπως κάθε πολίτης αυτού του υπέροχου νησιωτικού συμπλέγματος, είναι μοναδικός. Γι αυτό είναι ευλογημένος από το εφήμερο και το προσωρινό. Και γι αυτό είναι πολυμήχανος!
Καθόλου τυχαία που ο Ομηρος αφιέρωσε το μισό σπουδαίο έργο του για να περιγράψει την πνευματική ευελιξία και τα κατορθώματα του Οδυσσέα. Και γι αυτό ο Οδυσσέας επιβιώνει απ όλες τις μπόρες, όλες τις φοβερές και τρομερές αντιξοότητες!
Προσέξτε την ανωτερότητα αυτού του θρυλικού μυθικού ήρωα. Ο σούπερ ήρωας Αχιλλέας σκοτώνεται. Ο στρατηλάτης Αγαμέμνων δολοφονείται. Ο Μενέλαος με κέρατα. Ο Οδυσσέας επιβιώνει. Και ύστερα από δέκα χρόνια απίστευτων περιπετειών επιστρέφει!
Ο Οδυσσέας είναι η εμβληματική προσωπικότητα των Επτανήσων. Ο ήρωας που εμπιστεύεται το μυαλό του. Που διαρκώς επινοεί τρόπους διαφυγής και επιβίωσης!
Ποιος με τον Δούρειο Ιππο κατάφερε να κυριεύσει την Τροία; Ο Οδυσσέας. Ποιανού η γυναίκα παρέμεινε μέχρι το τέλος πιστή; Η Πηνελόπη του Οδυσσέα. Ποιος ο νικητής όλων αυτών των δοκιμασιών; Ο Οδυσσέας. Από που ο Οδυσσέας; Από την Ιθάκη. Από τα Επτάνησα!
Ευλογημένοι τόποι. Με κουλτούρα που ξεπερνάει ολόκληρη την Ηπειρωτική Ελλάδα. Που αφομοίωσε σαν σκούπα από τις πολιτισμικές της επαφές με Ιταλία και Βρετανία!
Η άλλη Ελλάδα. Κουνημένη αλλά καθόλου τρομοκρατημένη. Η άλλη Ελλάδα του Διονύσιου Σολωμού, του Ανδρέα Κάλβου, του Γεώργιου Θεοτόκη, του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, του Ανδρέα Λασκαράτου, του Νικόλαου Μάντζαρου!
Κανένας βρυχηθμός του Εγκέλαδου δεν είναι ικανός να τους τρομοκρατήσει. Τα Επτάνησα το Δυτικό καμάρι της Ψωροκώσταινας. Το επιχείρημα του συγχρονου πολιτισμού μας. Η πατρίδα του Οδυσσέα. Το αλεξικέραυνο κάθε ανασφάλειας!
Το 1856 στο μνημειώδες έργο του «Τα μυστήρια της Κεφαλονιάς» ο Ανδρέας Λασκαράτος έγραφε ανάμεσα στα άλλα «Η κοινωνία μας νομίζει πως δεν πρέπει να ξεσκεπάζονται τα ελαττώματά της και θεωρεί ως εγκληματίαν εκείνον οπού το κάμη. – Νομίζει εξεναντίας ότι είναι χρέος κάθε καλού πατριώτη να κηρύττη αρετές εις τον τόπον των ελλαττωμάτων της. Τούτο έκαμε ώστε καθένας, φοβούμενος την πρόληψή της, αρνήθηκε να της ανοίξη τα μάτια εις τες αληθινές πηγές των κακών της. Ενώ απ’ άλλο μέρος οι κατεργαραίοι, που σε κάθε κοινωνία ποτέ δεν λείπουνε, εκερδοσκοπήσανε ναν την αποκοιμήσουν, απάνω στον κρημνό της ανοησίας της, για να κλέψουν την υπόληψή της»!
Πηγή: protothema.gr
