Στην Ελλάδα της κρίσης, όπου την τελευταία εξαετία οι κρατικές δαπάνες και οι προσλήψεις έχουν φέρει στα όριά του το σύστημα Υγείας και τις κρατικές δομές παροχής υπηρεσιών, οι δημόσιοι λειτουργοί στην πλειονότητά τους δίνουν μάχη με τις αντίξοες συνθήκες αλλά και με τον εαυτό τους.
Μοιάζουν με σύγχρονους ήρωες, αφού καταθέτουν την ψυχή τους στην εργασία τους, που επιμένουν να τη βλέπουν ως λειτούργημα και όχι ως επάγγελμα.
Οι νοσηλευτές αποτελούν τη βασική κατηγορία εργαζομένων στα νοσοκομεία που μαζί με το ιατρικό και το διοικητικό προσωπικό δίνουν καθημερινά τη μάχη παροχής υπηρεσιών υγείας, κυρίως για τους ασθενείς που ανήκουν στις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες ή όσους υποφέρουν από σοβαρές ασθένειες. Σύμφωνα με στοιχεία του 2015, σχεδόν το 24% των θέσεων νοσηλευτών παραμένουν κενές, με αποτέλεσμα ένας νοσηλευτής στα δημόσια νοσοκομεία να εξυπηρετεί την ημέρα περίπου 25 ασθενείς και το βράδυ πάνω από 35, όταν τα διεθνή στάνταρ του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας επιβάλλουν 1 νοσηλευτή ανά 6 με 8 ασθενείς! Σε αρκετά ιδρύματα, μάλιστα, δεν μπορούν να λάβουν ούτε την άδειά τους. Παρ’ όλα αυτά, με σκληρή δουλειά, υπομονή και χαμόγελο προσπαθούν να δώσουν ανάσα στους ασθενείς και στον κόσμο που βιώνει τα προβλήματα του συστήματος Υγείας.
Βάσω Φιλιππάτου
«Κάτω από τις λευκές μπλούζες κρύβεται απογοήτευση και ελπίδα»
Η «διευθύνουσα» του Γενικού Ογκολογικού Νοσοκομείου Κηφισιάς «Αγ. Ανάργυροι» Βάσω Φιλιππάτου μετράει 36 χρόνια προϋπηρεσίας στο επάγγελμα. Λίγοι γνωρίζουν ότι άφησε πίσω το 4ο έτος της Ιατρικής για να συνεχίσει τις νοσηλευτικές σπουδές και παραμένει μάχιμη μέχρι σήμερα, αν και θα μπορούσε να διδάσκει σε σχολή νοσηλευτών.
Προτίμησε να πέσει στη φωτιά του Γενικού Ογκολογικού Νοσοκομείου, για το οποίο μπορεί να μιλά με τις ώρες: πώς κατάφεραν σε συνεργασία με τις διοικήσεις και το προσωπικό να λειτουργήσουν όλες οι κλινικές, να τεθεί το νοσοκομείο σε γενική εφημερία και πώς δίνουν καθημερινά οι νοσηλευτές τη μάχη να κάνουν τους ασθενείς και κυρίως όσους πάσχουν από καρκίνο να νιώσουν αισιοδοξία και ανακούφιση. Στο πλευρό της διευθύνουσας βρίσκεται η Δήμητρα Δημομελέτη, νοσηλεύτρια τομεάρχης χειρουργικού τμήματος, ίσως η αρχαιότερη στο νοσοκομείο, που κατέχει παράλληλα και πτυχίο κοινωνικής λειτουργού. Οι νοσηλευτές του νοσοκομείου είναι ο «λευκός στρατός», τονίζει εμφαντικά.
«Τι θα κάνατε εάν είχατε ένα μαγικό ραβδάκι για να ενισχύσετε το νοσοκομείο άμεσα;», απευθύνω το ερώτημα στη διευθύνουσα. «Θα έφερνα προσωπικό να λειτουργήσει το ακτινοθεραπευτικό τμήμα και το απόγευμα, ώστε να μην υπάρχει αναμονή», λέει αμέσως. Νιώθει απέραντη ικανοποίηση όταν ακούει ότι το νοσοκομείο είναι ευρωπαϊκών προδιαγραφών παρά τις δυσκολίες. Ομως παράληλα τονίζει ότι «κάτω από τις λευκές μπλούζες κρύβεται απογοήτευση αλλά και ελπίδα».
Οσο για την αποζημίωση των νοσηλευτών, δείχνει έναν φάκελο στον οποίο έχει συγκεντρώσει επιστολές ασθενών και συγγενών. Παίρνει μία επιστολή και δείχνει με το δάχτυλό της πρόταση στην οποία η σύζυγος ενός ασθενούς που απεβίωσε έγραφε: «Αναρωτιόμουν αν στην εποχή του μηδενισμού των αξιών, στην εποχή που όλα θυσιάζονται στον βωμό του ατομισμού, υπάρχουν άνθρωποι. Τώρα μπορώ να πω ?ναι υπάρχουν?».
Πηγή: ethnos.gr
