Μην ψάχνετε ποιος ευθύνεται για όλα σας μας απασχολούν, σας έχω την λύση, είναι εύκολη απλή και σε απαλλάσσει ανώδυνα από την διαδικασία να σκεφτείς. Ποιός άλλωστε θέλει να σκέφτεται την σήμερον ημέρα, με τόσες έγνοιες και προβλήματα, με τον καθημερινό αγώνα ράγκμπι με το χρόνο, το χώρο, τους ανθρώπους και τις καταστάσεις;; Ο όρος ράγκμπι δεν είναι τυχαίος…Δυστυχώς παίζουμε ξενόφερτα, μας πετούν το μπαλάκι και εμείς τρέχουμε να προσπεράσουμε, να ξεπεράσουμε, να φτάσουμε στην γραμμή που μας όρισαν ως τέρμα,. Εμείς πέφτουμε πάνω στους άλλους, σπρώχνοντας και ενίοτε παλεύοντας αλλά πολλές φορές μας καταπλακώνουν, μας τσουβαλιάζουν και μας στραπατσάρουν οι άλλοι για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
Μην ανησυχείτε όμως, υπάρχει υπαίτιος, τον έχετε άλλωστε ανακαλύψει ήδη λίγο ή πολύ, τον επικαλείστε πολλές φορές και άλλες τόσες τον καταριέστε. Ποιός είναι; μα ποιος άλλος! ο δημόσιος υπάλληλος είναι καλέ, μην μου πείτε ότι δεν το είχατε ήδη υποψιαστεί! είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι από εσάς έχετε καταφερθεί εναντίον του σε κάποια αποφράδα στιγμή της ζωής σας, ενδεχομένως να τον έχετε βρίσει ή να έχετε ευχηθεί, να πάψει να υφίσταται ως οντότητα, όταν σας περισσεύει χρόνος ή απομένει λίγη διάθεση να προσευχηθείτε….Τάξτε μου!! Σας έχω νέα, ο δημόσιος υπάλληλος ευθύνεται επίσης και για πολλά άλλα:
Για την υπογεννητικότητα….εσείς τρέχετε δουλεύετε αγχώνεστε και μετά που όρεξη για το «διαταύτα» για να πληρώνεται ποιος; μα ο δημόσιος υπάλληλος ασφαλώς, που κάθεται ολημερίς και περιμένει πότε με το καλό θα του κατατεθεί ο μισθός , ο μισθός για τον οποίον εσείς φορολογείσθε και σας «πίνουν» το αίμα καθημερινά. Να και ένα δεύτερο ζήτημα, σας πίνουν το αίμα, σας προκαλούν αναιμία, η οποία μοιραία οδηγεί σε αδυναμία στην εκτέλεση πολλών δραστηριοτήτων, μεταξύ αυτών και της αναπαραγωγικής. Άσε δε άμα έχεις γυναίκα δημόσιο υπάλληλο…Όλη μέρα καθισιό, μηδενική απώλεια ενέργειας, έντονα φαινόμενα συσσώρευσης τοπικού λίπους = εξαιρετικά αντιαισθητικό σωματικό αποτέλεσμα . Που να πάει μετά ο έρμος ο σύζυγος;
Για την εξάπλωση του συνδρόμου επίκτητης ανοσολογικής ανεπάρκειας και σε μη ευπαθείς ομάδες…είναι αυτά που λέγαμε προηγουμένως, άγχος νεύρα πίεση πεινασμένοι σύζυγοι, παραμελημένες σύζυγοι δεν βλέπουν μπροστά τους, πάνε στα τυφλά αδιακρίτως «απροστάτευτοι» και το κακό που καιροφυλακτεί, δεν αργεί να χτυπήσει την πόρτα.
Για τις πάσης φύσεως εξαρτήσεις (τζόγο, αλκοόλ, διαδίκτυο, ναρκωτικά). Καταρχήν ο τζόγος αποτελεί φυσική συνέπεια του δημοσίου χρέους των πενιχρών εσόδων ή αμοιβών του ιδιωτικού τομέα, των κονδυλίων που «διασπαθίζονται στις τσέπες των χαραμοφάηδων δημοσίων υπαλλήλου», σύμφωνα με την κοινή γνώμη. Αυτή τέλος- πάντων αποτελεί και την κρατούσα αντίληψη. Παίζουν για να ρεφάρουν, να ανακάμψουν, μπας και πιάσουν την καλή. Κατά τα λοιπά και ο τζόγος όπως και όλα τα άλλα, το ποτό, οι ουσίες, η εμμονή με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ζήτημα αναζήτησης διεξόδων, κενότητας και ανάγκης για διαφυγή για όλα τα οποία, μην ξεχνάμε ευθύνονται η δημόσιοι υπάλληλοι.
Για την αύξηση των σοβαρών και χρονίων παθήσεων, σωματικών και ψυχικών. Καρκίνος, έλκος, ψυχωτικά σύνδρομα και πολλά άλλα, προκαλούνται από τους δημοσίους υπαλλήλους. Η ύπαρξή τους, στρεσάρει και ταλαιπωρεί τον κόσμο, συντηρεί τα ελλείμματα, οδηγεί σε αγχωτικές καταστάσεις, προάγει την ανταγωνιστικότητα, την επιθετικότητα το μίσος, τον φθόνο, την στενοχώρια (πχ αυτός έχει δουλειά, πληρώνεται και κάθεται, κι εγώ δεν είμαι άνεργος και δεν μπορώ να καλύψω τα βασικά μου έξοδα) και μοιραία οι άνθρωποι αρρωσταίνουν ποικιλοτρόπως.
Για την διάλυση του θεσμού της οικογένειας. Είπαμε άγχος επιθετικότητα, εξαρτήσεις, έλλειψη υγιούς ερωτικής ζωής, οικονομική ένδεια, ασθένειες, που να υπάρξει συνοχή, πως ν΄ αντέξει η ριμάδα η οικογένεια;
Για τον επαγγελματικό αποπροσανατολισμό. Μια φορά και έναν καιρό, ο διακαής πόθος της ελληνίδας μάνας, ήταν η κόρη, -πολλών δε αν ήταν και νύφη πολύφερνη-, να πάρει γιατρό ή έστω δικηγόρο. Τώρα θέλει απλά ο σύζυγος να έχει δουλίτσα και κατά προτίμηση να είναι υπάλληλος του δημοσίου. Να παρέχει ασφάλεια στην μοσχο-αναθρεμένη της, έστω και με τα ολίγα, τα υποτυπώδη, του μισθού .Οι άλλοι σήμερα είναι, αύριο δεν είναι. Η αβεβαιότητα πλέον πλήττει όλους τους κλάδους και ουδεμία μητέρα επιθυμεί ένα μέλλον αβέβαιο για το παιδί της. Ως συνέπεια αυτού, οι σπουδές κατευθύνονται στους τομείς που μπορούν να εξασφαλίσουν πιθανά μια θέση στο δημόσιο. Σχήμα οξύμωρο βέβαια, διότι από την μία οι δημόσιοι υπάλληλοι δαιμονοποιούνται, από την άλλοι όλοι πασχίζουν να τους μοιάσουν.
Για την ρύπανση, το φαινόμενο του θερμοκηπίου και την κλιματική αλλαγή, για να είναι οι άλλοι βολεμένοι στα δημόσια κτίρια με την θερμανσούλα και την ζεστασιά τους όλοι οι υπόλοιποι καίνε ξύλα, δουλεύουν καυστήρες (όσοι έχουν ακόμη λεφτά), χρησιμοποιούν τα πετρελαιοκίνητα επαγγελματικά οχήματα για καθημερινές μη επαγγελματικές εργασίες και διοχετεύουν στην ατμόσφαιρα σωρεία ρυπογόνων ουσιών που μοιραία ενισχύουν το πρόβλημα.
Και η αλήθεια είναι πως μπορώ να σας αναφέρω αιτιολογώντας τόσα άλλα για τα οποία πιθανά φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι και να το παρουσιάσω με πλήρη επιχειρηματολογία. Αλλά έλεος βρε παιδιά!!!! είπαμε.
Το δημόσιο αποτελείται από καλούς και κακούς υπαλλήλους όπως και η κοινωνία από καλούς και κακούς ανθρώπους. Υπάρχουν πάρα πολλοί και αρκετοί νέοι, που προσπαθούν και δίνουν αγώνα να επιβιώσουν στο σύστημα, να το εξυγιάνουν, να εξυπηρετήσουν τον πολίτη. Δεν φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι με τον πενιχρό πλέον μισθό που λαμβάνουν -που δεν πρόκειται ποτέ να αυξηθεί αναλόγως της παραγωγικότητάς τους-, για την γραφειοκρατία, την πολυπλοκότητα της νομοθεσίας, τα σκουριασμένα γρανάζια των μηχανισμών του δημοσίου. Για όλα αυτά, που υποχρεώνονται να εφαρμόζουν πιστά και για τα οποία οι όποιες παρεκκλίσεις συνιστούν πειθαρχικό παράπτωμα, με κίνδυνο απόλυσής τους. Αυτά τα καθορίζουν οι κυβερνήσεις και οι νομοθέτες, που ως επί το πλείστον εκλέγει το σύνολο της λαϊκής βούλησης, συντηρώντας μάλλον από μόνη της τελικά την όποια ταλαιπωρία της. Το δημόσιο δεν διαθέτει ενιαίο προφίλ. Η περιφέρεια δεν φταίει για τα λάθη του δήμου, ο δήμος δεν φταίει για τα λάθη της αστυνομίας ή αστυνομία δεν φταίει, για τα λάθη του λιμενικού. Ο πολίτης δεν ξέρει. Οι παραλείψεις των μεν ταυτίζονται με τις παραλείψεις των δε και ακυρώνονται όλοι. Το μεγαλείο των αρμοδιοτήτων…Επίσης ο πολίτης δεν ξέρει ότι πολλές φορές, τις περισσότερες, οι υπάλληλοι θέλουν αλλά δεν μπορούν να συνεισφέρουν, ότι τους μπλοκάρει το σύστημα. Ακόμη και εάν υπάρχουν χρήματα αυτά δεν μπορούν να διατεθούν οπουδήποτε. «Ονοματίζονται» από το κράτος ή τα συλλογικά όργανα, για συγκεκριμένο πεδίο ενεργειών. Ο πολίτης βλέπει την κραυγαλέα έλλειψη, το τρανταχτό πρόβλημα και γνωρίζει ότι υπάρχουν λεφτά, ενώ παράλληλα γίνεται κάτι εκ του περισσού ήσσονος σημασίας. Δικαίως ενίσταται που πληρώνεται κάτι δευτερεύον. Μα ο υπάλληλος δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Τον δεσμεύει ο νόμος και οι αποφάσεις. Όσο για την δουλειά, ναι κάθεται….!κάθεται παρέα με ένα πάκο χαρτούρα, που μόνο που την κοιτάει πονάει το κεφάλι του. Μια χαρτούρα που οφείλει επί οκταώρου να της κάνει συντροφιά και όλα τα χατίρια, σύμφωνα με το νόμο, το πρωτόκολλο και τις κείμενες διατάξεις. Μια χαρτούρα που συνήθως στερείται δημιουργικότητας και εναλλαγής. Παράλληλα γίνεται κυτίο παραπόνων δυσαρεστημένων πολιτών, για πράγματα στα οποία φταίει και ένα σωρό, εκατοντάδες άλλα που δεν φταίει. Και ενώ καταλαβαίνει την δικαιολογημένη αγανάκτησή τους, γνωρίζει ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι και οφείλει να φερθεί με ευγένεια χωρίς να υπερβεί τα εσκαμμένα. Για κάποιους ήταν και πρώην πελάτης. Τότε που υπήρχε ακόμη το δώρο των Χριστουγέννων και του Πάσχα και συνέβαλλε καθοριστικά στην κινητικότητα της αγοράς. Τώρα ο μισθός καλύπτει τη δόση του χρέους που απέκτησε, όταν υπήρχε μια σχετική άνεση και για τα λοιπά βολεύεται με δανεικά. Όμως εκείνοι τον έχουν στην μπούκα γιατί δεν πάει πλέον στο μαγαζί τους. Πάντα πληρώνει τους φόρους του. Γενικά την πληρώνει, για όσους συντήρησαν την μαύρη αγορά, για όσους ποτέ δεν ενίσχυσαν τα ταμεία του δημοσίου, συμβάλλοντας ουσιαστικά στην φοροδιαφυγή και στην κατάπτωση της οικονομίας. Σε παρέες ή σε φιλικές συναντήσεις φοβάται να αναφέρει το επάγγελμά του, γνωρίζει την αντίδραση, την άρνηση και το θυμό που προκαλεί η αναφορά του, συχνά σχεδόν περιθωριοποιείται
Κι όμως αυτός ο δημόσιος υπάλληλος, -πλην κάποιων ατυχών εξαιρέσεων-, μπορεί ήταν κάποτε ένα παιδί που αγωνίστηκε σπούδασε, διάβασε εκ νέου, έσωσε εξετάσεις αξιοκρατικά μέσω ΑΣΕΠ και με πολύ κόπο κατάφερε να εισαχθεί στο δημόσιο σε κάποια θέση. Είναι εκείνο το παιδί που πραγματοποίησε το όνειρο των γονέων του να «τακτοποιηθεί» υπό τον μανδύα της μονιμότητας. Είναι ενδεχομένως το παιδί του καθενός από εμάς που θα σπουδάσει και θα παλέψει αναζητώντας μια επαγγελματική διέξοδο στον χώρο αυτό, με την περιορισμένη μα σταθερή αμοιβή, για όσο ακόμη υπάρχει, για όσα χρόνια η «σταθερότητα και η ασφάλεια» μπορεί να θεωρείται χαρακτηριστικό του δημοσίου. Είναι εκείνο το παιδί που αύριο θα φταίει για όλα.
