Του Ναπολέοντος Λιναρδάτου
Καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα δεν θα καλυτερέψουν κάθε φορά που ακούς κάποιον να σχολιάζει τους κυβερνώντες λέγοντας «μα είναι αυτοί αριστεροί;» ‘Η, όταν διαβάζεις κάποιον περισπούδαστο αναλυτή, ο οποίος κριτικάρει την κυβέρνηση γράφοντας ότι σπιλώνουν το όνομα και τις αξίες της αριστεράς. Όμως, αν κάτι μπορεί να πιστωθεί στους κυβερνώντες είναι η ιδεολογική τους συνέπεια, είναι αριστεροί στα λόγια και τις πράξεις.
Από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση με συνέπεια έχει επιτύχει, ή τουλάχιστον έχει προσπαθήσει, να επιβάλλει τις πολιτικές που υποτάσσονται στις ιδεολογικές του αρχές. Έτσι, η ουσιαστικά πρώτη του νομοθετική δράση ήταν η απελευθέρωση των ιδεολογικά προσκείμενων τρομοκρατών . Έκτοτε, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να περάσει ένα νέο μνημόνιο που ήταν στο 90% αυξήσεις φόρων, ελαχιστοποιώντας τις μεταρρυθμίσεις και την μείωση του κρατικού τομέα. Μάλιστα, σε μια περίοδο οξείας οικονομικής κρίσης ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταφέρει να αυξήσει τις δαπάνες του κράτους και να δώσει αυξήσεις σε δημοσίους υπαλλήλους. Αντίθετα από τους υποτίθεται δεξιούς προκάτοχους τους που λεηλάτησαν τον ιδιωτικό τομέα με φόρους, ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να προστατεύσει τα ρετιρέ του δημοσίου που είναι η εκλογική και πολιτική βάση του.
Σε άλλους τομείς που τα περιθώρια είναι πιο χαλαρά, ο ΣΥΡΙΖΑ καθημερινά προχωρά γοργά στο να επιβάλλει τις ιδεολογικές του εμμονές. Άνοιξαν τα σύνορα και μέσα σε ένα χρόνο μπήκαν πάνω από οκτακόσιες χιλιάδες λαθρομετανάστες στην Ελλάδα. Άλλαξαν το νόμο περί ιθαγένειας και μείωσαν ακόμα και τις ελάχιστες τυπικές απαιτήσεις του προηγούμενου νόμου. Κατάργησαν τα πειραματικά σχολεία του δημοσίου και προσπαθούν κρατικοποιήσουν την λειτουργία των ιδιωτικών. Σε κάθε κυβερνητική επιλογή η προτεραιότητα είναι η επέκταση του κράτους, των εξουσιών, των αρμοδιοτήτων και των δραστηριοτήτων του.
Αλλά, παρ’ όλα αυτά, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι επαρκώς αριστερή για τα ελληνικά δεδομένα. Καλούμαστε συνεχώς να κρίνουμε την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όχι αξιολογώντας το πόσο αριστερά μετατοπίζει τα όρια της κρατικής πολιτικής, αλλά σύμφωνα με το τι νομίζουμε ότι θα μπορούσε να κάνει μια αριστερή κυβέρνηση που δεν θα είχε να αντιμετωπίσει τους οιονδήποτε εξωτερικούς ή εσωτερικούς περιορισμούς στην δράση της. Βέβαια, ποτέ καμιά κυβέρνηση στην ιστορία την ανθρωπότητας δεν λειτουργεί με απόλυτη ελευθερία κινήσεων, αλλά στην Ελλάδα της αριστερής ιδεολογικής ηγεμονίας, είναι απαραίτητο να κρίνουμε την αριστερά υπό το πρίσμα φανταστικών συνθηκών για να μπορούμε πάντα να δικαιολογούμε τα καταστροφικά αποτελέσματα των πολιτικών της λέγοντας ότι δεν μπόρεσαν να κάνουν όλα όσα ήθελαν να κάνουν και γι’ αυτό αποτύχαν.
Είναι πολύ δύσκολο να γίνει αποδεκτό το γεγονός ότι αυτοί που κυβερνούν σήμερα αντιπροσωπεύουν την αριστερά. Η κριτική στη αριστερά δημιουργεί θρησκευτικού τύπου ενοχές μιας και οι Έλληνες για 40 χρόνια υπέστησαν μια ενδελεχή πλύση εγκεφάλου αγιοποίησής της. Κι’ όμως, η επέκταση της κρατικής εξουσίας, η δήμευση του ιδιωτικού πλούτου για την ανάλωση του από τους πελάτες της εξουσίας, η εχθρότητα στην δημιουργία και συσσώρευση πλούτου, η αλλοίωση της εθνικής ταυτότητας και κληρονομίας, η απαξίωση της εργατικότητας και της αριστείας είναι βασικά χαρακτηριστικά της αριστεράς. Οι προγραμματικές αρχές ενός αριστερού κόμματος είναι για την κοινωνία που τις υιοθετεί ένα μακροσκελές σημείωμα πολιτικής και οικονομικής αυτοκτονίας. Αυτή είναι η αριστερά.
