Η οικονομική κρίση του καπιταλισμού οδήγησε στην ανεργία και την εξαθλίωση χιλιάδες εργαζόμενους στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Παράλληλα, εκατοντάδες χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες αναγκάστηκαν ή να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους ή να συνεχίσουν να «λειτουργούν» όπως – όπως.
Στην μικρή μας πόλη δύο «μεγάλα» για την συμβολή τους στην τέχνη της καθημερινότητας και στην καθημερινότητα της τέχνης, ιστορικά μαγαζιά έβαλαν λουκέτο :
Το μπακάλικο του Λάκη του Χαραλαμπάτου μη αντέχοντας και την πίεση από τις μεγάλες αλυσίδες super-market και η Μουσική Σκηνή στο Κάστρο «Αστραίος», του Διονύση του Φραγκόπουλου.
Το μπακάλικο του Λάκη, απομεινάρι μιας εποχής που το μπακάλικο της γειτονιάς είχε δεσπόζουσα θέση, σε μια κοινωνία που δεν είχε χάσει ακόμα τα αντανακλαστικά της και η τροφή το αυτονόητο νόημα της. Για πάνω από 60 χρόνια δεν ήταν απλώς ένας χώρος πώλησης τροφίμων, αντίθετα ήταν χώρος συνάντησης των ανθρώπων της γειτονιάς, μια μεγάλη αγκαλιά και μια μικρή βουλή. Μικρές χαρές, καθημερινές πίκρες, τα ασήμαντα-σημαντικά των ανθρώπων «συντονισμένα» στο ρυθμό ενός ανεπανάληπτα έντιμου δούναι-λαβείν. Έντιμο γιατί ακόμα και σ΄αυτή την ίδια την εμπορική συναλλαγή, δέσποζε η σχέση των ανθρώπων. Χαρακτηριστικό ενός ελλείποντος πολιτισμού, προκατακλυσμιαίου, θαμμένου πια κάτω από τη πλημμυρίδα της κατανάλωσης των πολυεθνικών μεγαλομάγαζων. Το πρόσωπο με πρόσωπο, στο μαγαζί του Λάκη, δεν ακύρωνε το κόστος, μαγικά όμως αναδιατύπωνε το «κέρδος» εγγράφοντας στο κέντρο του εμπορικού διακυβεύματος και την καλημέρα των ανθρώπων… Δια αυτής της καλημέρας το μοίρασμα! Και το μοίρασμα, φιλόξενη θέση για την ανάγκη! Γιατί η προσωπική σχέση γεννά την αυτονόητη αλληλεγγύη και οδηγεί σε αυθόρμητα προπλάσματα «ανταλλακτικότητας». Έννοιες που περισσότερο παρά ποτέ σήμερα επικαιροποιούνται κάτω από την λαίλαπα της οικονομικής κρίσης ως εναλλακτικές μορφές εμπορίου.
Ο «Αστραίος» που για 10ετίες φώτιζε με τις μουσικές του επιλογές την ένδεια της πνευματικής ζωής της πόλης μας, έριξε αυλαία.
Πώς να αντέξεις τούτη την απώλεια! Πώς να ξεχάσεις την ακαθόριστη εκείνη ευφροσύνη που γέμιζε την ύπαρξή μας τις ώρες της ψυχικής ανάτασης. Όταν τα αυτιά και η ψυχή μας γέμιζαν από τις μουσικές εκείνες επιλογές που αναγάγουν τον άνθρωπο και εναντιώνονται στην επιθυμία της κάθε εξουσίας, να μας μετατρέψει σε ασπόνδυλα μαλάκια μιας «νέας εποχής»! Εκείνη η εξουσία η οποία νομίζει ότι μπορεί να ζει κανείς χωρίς ερωτηματικά.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από εκείνες τις νύχτες που φωτίζονταν από τη ζεστή φωνή του Διονύση! Αλλά και τ’ αφιερώματα σε μεγάλους Έλληνες ποιητές και μουσουργούς, που ο Διονύσης, όχι χωρίς κόστος ψυχικό και υλικό, άνοιγε τις πόρτες του «Αστραίου» και της ψυχής μας. Υπενθυμίζοντάς μας ότι η ποιότητα ποιεί ήθος και μας ανεβάζει στα ύψη, για να αποκυλήσει το βάρος της καθημερινότητας που μας πλακώνει. Γιατί μόνο με το ονειρικό νεύμα της τέχνης, γίνεται δυνατή για τον άνθρωπο η υπέρβαση της αδιέξοδης πραγματικότητας.
Επειδή η ολότητα του κόσμου δεν είναι νοητή χωρίς την κατάφαση, ας σκεφτούμε όλοι, και ο Λάκης και ο Διονύσης μαζί, τι είναι αυτό σήμερα που μπορεί να την διασώσει. Το σακί με το αλεύρι στο μπακάλικο του Λάκη, είναι ο απόλυτα αναγκαίος «φορέας» της και το αστέρι του Αστραίου είναι ο ενδεδειγμένος εντολέας της. Κι ας πράξουμε, αποφασιστικά τα δέοντα. Γιατί η τέχνη της καθημερινότητας και η καθημερινότητα της τέχνης αποτέλεσε και σταθερά θα αποτελεί το Ιόνιο καθήκον – δικαίωμά μας…
Αφροδίτη Θεοπεφτάτου
Ζωγράφος Ζωγράφος
Τέση Λαζαράτου
Νίκη Παπαγιάννη
Ελένη Χιόνη
Μάκης Χιόνης
Γιάννης Ψαρράς