Δευτέρα πρωί περνούσα από την Ομόνοια. Στην αρχή της Σταδίου είδα μία ατελείωτη ουρά ταλαίπωρων ανθρώπων να περιμένουν έξω από το κτίριο του ΟΑΕΔ. Γνωρίζοντας όμως ότι μόνο ο ένας στους δέκα ανέργους παίρνει το επίδομα του ΟΑΕΔ, σκέφτηκα ότι στην ουρά δεν ήταν οι ταλαίπωροι αλλά οι «τυχεροί». Το άλλο 90% δεν έχει ούτε καν την «τύχη» να συνωστίζεται στην πολυπόθητη ουρά της ταλαιπωρίας.
Να μην ξεχνάμε όμως και τις ημέρες δόξας μας: Το 2008 που άρχισε η ύφεση, η ανεργία ήταν μόλις 7.7% και σήμερα είναι 27%! Το δημόσιο χρέος ήταν 244 δις, το ΑΕΠ 233 δις, οι καταθέσεις 260 δις και οι επενδύσεις 56 δις. Το 2013 το δημόσιο χρέος έφθασε τα 322 δις, το ΑΕΠ κατέβηκε στα 183 δις, οι καταθέσεις στα 160 δις, οι επενδύσεις στα 26 δις και το κατά κεφαλήν εισόδημα από τα €17.350 έπεσε στα €12.300.
Παρ’ όλα αυτά εμείς «προελαύνουμε» με σημαία τη μείωση του ελλείμματος, αφήνοντας πίσω μας κυριολεκτικά καμένη γη.
Ανάπτυξη χωρίς κρατικές επενδύσεις και χωρίς δημιουργία επενδυτικού περιβάλλοντος δεν γίνεται. Και για μεν τις δημόσιες επενδύσεις η κυβέρνηση μπορεί να κάνει ελάχιστα, αλλά για το τραγικό επενδυτικό περιβάλλον φέρει μεγάλη ευθύνη και πρέπει άμεσα να αναστρέψει το αρνητικό επενδυτικό κλίμα.
Ποιοι όμως θα κάνουν την αναστροφή; Αυτοί που όλη μέρα «τσιρίζουν» στην τηλεόραση χωρίς να αντιλαμβάνονται ούτε καν οι ίδιοι τι λένε; Μιλούν π.χ. για τη μικρή ΔΕΗ και αγνοούν ποια είναι, ποιο είναι το τίμημα και πού θα πάνε τα χρήματα από την πώλησή της. Κι εγώ θέλω να πουληθεί, όχι μόνο η μικρή ΔΕΗ, αλλά οποιαδήποτε «επιχείρηση» ανήκει στο κράτος, γιατί μυρίζει ρεμούλα, γραφειοκρατία και ρουσφέτι. Το ερώτημα όμως είναι, πόσο;
Είναι παράλογο να μην καθορίζεται εκ των προτέρων μία minimum τιμή και είναι επίσης αποτρεπτικό για μελλοντικές συμμετοχές επενδυτών, όταν γνωρίζουν τις μεθοδεύσεις και τις κουτοπονηριές μας. Δεν μπορεί ένας διαγωνισμός να ξεκινά με δέκα συμμετοχές επενδυτών και στο τέλος να μένει ο γνωστός ένας! Και σαν να μην φθάνει αυτό, έχουμε και την αντιπολίτευση που ευαγγελίζεται την αναστήλωση του γνωστού «ένδοξου» κρατικού μηχανισμού! Από πού άραγε να αντλήσεις λίγη αισιοδοξία;
Σημείωση
Το αστείο είναι ότι όλοι μιλούν για τα προβλήματα, λιγότεροι τα κατανοούν, ακόμη λιγότεροι προτείνουν κάποιες λύσεις και στο τέλος κανείς δεν κάνει τίποτα. Εδώ και μήνες η κυβέρνηση έχει αποφασίσει τη μείωση του κόστους ενέργειας για κάποιες βιομηχανίες μπας και σωθούν. Η απόφαση ελήφθη, η μείωση φυσικά δεν έγινε και η αποβιομηχάνιση ολοκληρώνεται τάχιστα! Βλέπεις… άλλο το τι «λέμε», άλλο το τι «κάνουμε».
