Του Κωνσταντίνου Κωνσταντάτου
Η βασική πηγή διαφωνίας της νέας κυβέρνησης με τα υπόλοιπα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν είναι πολιτική ούτε οικονομική, είναι κατά κύριο λόγο πολιτιστική. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α εκφράζει μια μακρά παράδοση Ελληνικών κομμάτων που έχουν ταυτίσει την πολιτική με γενικόλογες πολιτικές αερολογίες-εξαγγελίες που κατατάσσονται στη σφαίρα της έκθεσης ιδεών.
Το γεγονός ότι σε μια από τις πιο κρίσιμες ιστορικές περιόδους της Ελληνικής ιστορίας ένα κόμμα διεκδίκησε την εξουσία χωρίς να έχει εκ των προτέρων ποσοτικοποιήσει λεπτομερώς τί συνεπάγονται τα μέτρα που είχε εξαγγείλει είναι πραγματικά τρομακτικό. Αυτό δεν αφορά μόνο τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α αλλά και άλλα κόμματα που διεκδίκησαν την ψήφο του Ελληνικού λαού στις πρόσφατες εκλογές και γενικά τον τρόπο λειτουργίας του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα.
Σε αναζήτηση μερικών ψηγμάτων ελπίδας για το μέλλον, πολλοί Έλληνες/Ελληνίδες πλέον και λόγω της απόγνωσης που προκαλεί η ανθρωπιστική κρίση στη χώρα μας, έχουν χάσει κάθε άμυνα απέναντι στον λαϊκισμό και τις εύκολες υποσχέσεις με αποτέλεσμα κάθε εξαγγελία που εκστομίζεται από υπουργούς και στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α να γίνεται πιστευτή χωρίς κανείς να σκέφτεται αν με βάση τις οικονομικές συνθήκες που βρίσκεται η Ελλάδα αυτή τη στιγμή είναι εφικτή.
Οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί. Κανείς δεν αμφιβάλλει γι αυτό. Οι αριθμοί όμως βάζουν σε τάξη τις ανθρώπινες οικονομίες και κοινωνίες και διασφαλίζουν με αυτό τον τρόπο ότι δεν θα υπάρξει χάος, από την παραγωγή του πλούτου μέχρι την κατανομή του. Η αποστροφή απέναντι στους αριθμούς είναι θεμιτό να υπάρχει στην τέχνη αλλά σε καμία περίπτωση στην πολιτική. Πολιτικοί που αποστρέφονται τους αριθμούς και την γνώση που προσφέρουν για τις ρεαλιστικές δυνατότητες της οικονομίας και ρίχνουν το μπαλάκι στις γενικόλογες πολιτικές συζητήσεις είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων επικίνδυνοι. Πώς θα κάνεις μια πολιτική συμφωνία όπως διακαώς διαλαλούν τα στελέχη και οι υπουργοί του ΣΥ.ΡΙΖ.Α όταν δεν ξέρεις τις πραγματικές δυνατότητες της οικονομίας που μόνο μέσα από αριθμούς μπορείς να μάθεις;
Σε έναν κόσμο όπου σχεδόν τα πάντα εξαρτώνται από τα ρευστά διαθέσιμα που κατέχει κάποιος και ακόμα περισσότερο τα κράτη και οι κυβερνήσεις, το να κάνεις πολιτικές εξαγγελίες χωρίς να έχεις εξασφαλίσει τις πηγές χρηματοδότησης αυτών των εξαγγελιών παραπέμπει σε τρεις εκδοχές: ή είσαι πολιτικός απατεώνας, ή είσαι ξεκομμένος από την πραγματικότητα ή και τα δύο μαζί.
Γιατί όμως η διαφορά ανάμεσα στην νέα Ελληνική κυβέρνηση και τους Ευρωπαίους εταίρους είναι πολιτιστική; Γιατί ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α εκφράζει μια μακρά παράδοση τριτοκοσμικών λογικών και καθεστώτων που είναι μακριά από την πολιτιστική κληρονομιά της Ευρώπης και του δυτικού κόσμου και αυτό παρά το γεγονός ότι ο Ευρωπαϊκός διαφωτισμός πήρε τα φώτα του από τον πολιτισμό της αρχαίας Ελλάδας. Έτσι εξηγείται και ο θαυμασμός που πάρα πολλές φορές σαν κόμμα έχει εκφράσει απέναντι σε χώρες όπως η Βενεζουέλα, η Αργεντινή και η Κούβα. Τα διδάγματα του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού έχουν διαχυθεί πολύ περισσότερο στις χώρες του Ευρωπαϊκού βορρά παρά στην Ελλάδα που είναι ο γεωγραφικός χώρος που αναπτύχθηκε αυτός ο πολιτισμός και που δυστυχώς ένα μεγάλο ποσοστό πληθυσμού κλείνει το μάτι προς την Ανατολή.
Παραθέτω επί λέξη (μεταφρασμένο) το κείμενο από συνέντευξη του Γιάνη Βαρουφάκη όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Guardian στις 13/02/2015: «Συνεχώς ακούμε ότι αν δεν βάλουμε την υπογραφή μας τότε θα έρθει Αρμαγεδδών. Η απάντηση μου είναι: ας έρθει. Δεν υπάρχει κανένα σχέδιο σε περίπτωση αποτυχίας. Αυτό είναι το plan B μου». Μετά ο δημοσιογράφος ρωτάει: «και τι θα γίνει αν συμβεί; (η αποτυχία διαπραγματεύσεων)» και ο Βαρουφάκης απαντάει: «Λοιπόν, αυτό είναι σαν να με ρωτάς τι θα συμβεί αν πέσει ένας κομήτης πάνω στη γη. Δεν έχω ιδέα. Καθόλου.»
Αυτός λοιπόν είναι ένας από τους λίγους ανθρώπους κλειδιά που έχει αναλάβει το βάρος των διαπραγματεύσεων και κατά συνέπεια την τύχη 11 εκατομμυρίων Ελλήνων. Είναι οικονομολόγος και δεν έχει ιδέα για το τι μπορεί να προκαλέσει η έξοδος από την Ευρωζώνη και το στέγνωμα της ρευστότητας στο τραπεζικό σύστημα. Ούτε καν μπορεί να υποψιαστεί ή να υποθέσει τι θα συνέβαινε σύμφωνα με τα λεγόμενα του ή ίσως απλά δεν τον ενδιαφέρει λέω εγώ. Σε οποιαδήποτε άλλη δυτική χώρα που υπάρχει στοιχειώδης κοινή λογική όποιος έκφραζε τέτοιες απόψεις σε μια τόσο σημαντική διαπραγμάτευση θα είχε εξαφανιστεί με συνοπτικές διαδικασίες από την πολιτική ζωή του τόπου του.
Η έλλειψη ορθού λόγου και διάχυσης της “επιστημονικής λογικής” σε μια κοινωνία παράγει ανθρώπους και κατ’ επέκταση πολιτικούς που αρέσκονται στο γενικό και όχι στο συγκεκριμένο. Ο σύγχρονος κόσμος όμως λειτουργεί με συγκεκριμένες διαδικασίες όπως ακριβώς λειτουργεί ένα εργοστάσιο που παράγει αυτοκίνητα. Η διαδικασία είναι σαφώς προγραμματισμένη και ποσοτικοποιημένη σε όλα τα στάδια της. Το ίδιο ακριβώς θα έπρεπε να συμβαίνει και στην πολιτική. Όχι στις γενικόλογες εξαγγελίες. Οι προεκλογικές ομιλίες πρέπει να έχουν τρία διακριτά στάδια: α) τι θα κάνω, β) πως θα το κάνω, γ) που θα βρω τους πόρους για να το κάνω.
