Και ξαφνικά, όλες οι άλλες ειδήσεις, μπήκαν προς στιγμήν στο περιθώριο, ξέφτισαν, χλώμιαναν.
Όλη η Ανθρώπινη φαγωμάρα πήγε περίπατο μπροστά σε μία μόνη πραγματική και απόλυτη είδηση:
”Η Άννα Πολλάτου έφυγε…” Μια είδηση, που σε δεδομένη στιγμή, γίνεται προσωπική και επίκαιρη για τον καθένα.
Η Άννα πάντα βιαζόταν. 4 ετών ξεκίνησε την Γυμναστική, 13 ετών άφησε την Κεφαλλωνιά, 17 ετών είχε ήδη νικήσει, την φθαρτή ζωή, την λήθη, την μικροψυχία τής μετριότητας, και είχε περάσει στην Αθανασία των Ολυμπιονικών και των Ηρώων, δοξάζοντας την πολύπαθη Πατρίδα μας.
Μετά από λίγο έγινε Αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας -θέση τιμητική και δικαιωματική- και μετά από λίγο πάλι, Προπονητής Γυμναστικής. Όλα τα έκανε γρήγορα, τα διάβηκε δρομαία, λες και γνώριζε…
Σ’αυτήν την προέλαση τού βίου της, μιά σχεδόν άγνωστη πτυχή της, είναι πως μέχρι και στο θεατρικό σανίδι ανέβηκε! Ως μέλος τού Θεάτρου Δίδελφυς. Τον Νοέμβριο τού 2008.
Στην παράσταση ”Λευκάδιος Χέρν : ο Έλληνας Εθνικός Ποιητής της Ιαπωνίας”.
Μια συμπαραγωγή με την Ένωση Επτανησίων και την Ιαπωνική Πρεσβεία.
Στην φωτογραφία, στα καμαρίνια τού Θεάτρου τού Αμερικανικού Κολλεγίου Αθηνών, η Άννα Πολλάτου ως Γιαπωνέζα, κρατάει το χέρι μου, ως (μεταμορφωμένου σε Ποιητή) Λευκάδιου Χέρν.
Η Γυμναστική και ο Πρωταθλητισμός, είχαν σμιλέψει στην Άννα την Πειθαρχία και την Ακρίβεια που χρειάζεται η Σκηνή. Άψογη.Ταπεινή κ Μεγαλοπρεπέστατη.Χωρίς ”μύτη” και ανώριμη έπαρση.
Αφορμή για την εκ νέου επαφή μας και το ανέβασμα της στην Θεατρική Σκηνή, ήταν ένα αναπάντεχο τηλεφώνημα που μου είχαν κάνει μαζί με την Μητέρα της, χρόνο πολύ μετά την Μεγάλη Νίκη της στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Μικρή, πριν φύγει απ’την Κεφαλλωνιά, είχε λάβει μέρος στο Θεατρικό μου Μάθημα (συμμετείχαν ήδη τα Αδέλφια της Διονύσης και Αλέξανδρος).
Στο τηλεφώνημα εκείνο, είχε εκφραστεί η ευγνωμοσύνη της, για το πως ακόμα κι εκείνο το σύντομο Θεατρικό Μάθημα, την είχε επηρρεάσει ευεργετικά στον τομέα τής Έκφρασης και τής Σκηνικής Παρουσίας που απαιτεί το Άθλημα τής Γυμναστικής.
Συγκινητική Μνήμη και Μεγαλόψυχη Ευγνωμοσύνη : Μεγάλα Ψυχικά Χαρίσματα ενός Μεγάλου Ανθρώπου, μιάς Μεγάλης Αθλήτριας. Αυτή ήταν, αυτή Είναι, η Άννα Πολλάτου.
Ολυμπιονίκης, Προπονήτρια, και Σμηναγός.
Τελικά έφυγε μέσω της τελευταίας της ιδιότητας, σαν Αεροπόρος τ’Ουρανού!
Αθάνατη! Άφθορη! Όμορφη!
Πριν η ψευτοζωή την βάλει σε χρόνους και ρυθμούς φθαρτής καθημερινότητας.
Έφυγε Ελεύθερη, πέταξε η Ψυχούλα, πάνω στην Ακμή της, σαν Αχιλλέας Αιώνιος στο Τρωικό Πεδίο.
Καλή Αντάμωση Άννα! Δεν έχουν θάνατο οι Ήρωες!
Δέν έχει γεράματα ο Ουρανός!!!
Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος
Ηθοποιός Σκηνοθέτης Εικαστικός
