Οι καταιγίδες κι οι κεραυνοί, ήταν για τους αρχαίους κατοίκους της Κεφαλλονιάς μια απόδειξη, ότι ο πατέρας των θεών και των ανθρώπων βρισκόταν εκεί! Στον Αίνο στην ψηλότερη κορυφή το Μέγα Σωρό, υπήρχε θυσιαστήριο αφιερωμένο στο Δία τον Αινήσιο. Η ψηλότερη κορυφή Σωρός πήρε τ’ όνομά της από τ’ άφθονα κατάλοιπα των θυσιών, που βρέθηκαν εκεί. Όταν οι ιερείς στον Αίνο θυσίαζαν στο βωμό του Δία, ο καπνός π’ ανέβαινε στον ουρανό έδινε το σήμα, για την έναρξη μιάς δεύτερης σχεδόν ταυτόχρονης θυσίας, που άρχιζε στη βραχονησίδα Δίας κοντά στο ακρωτήριο Λιάκας, σε οπτική ευθεία με το Μέγα Σωρό. Οι ιερείς έβλεπαν την δεύτερη στήλη καπνού και καταλάβαιναν ότι η θυσία είχε ολοκληρωθεί.
Το ιερό του Δία στον Αίνο συνδέεται με τον Ιάσονα, την Αργοναυτική εκστρατεία και τον μύθο των Αρπυιών. Οι Άρπυιες ήταν φτερωτά τέρατα με σώμα πουλιού και κεφάλι γυναίκας, οι οποίες λέρωναν το φαϊ του τυφλού μάντη Φινέα. Ο Φινέας, πριν αποκαλύψει στον Ιάσονα πώς να περάσει την Αργώ μέσα απο τις Συμπληγάδες, του ζήτησε να τον απαλλάξει απο αυτές, γιατί λέρωναν το φαγητό του. Ο Ιάσονας έστειλε τους φτερωτούς γιούς του θεού Βορέα, που κυνήγησαν την Αελλώ, η οποία έπεσε και πνίγηκε στα νερά του ποταμού Τίγρη και μετά κυνήγησαν την Ωκυπέτη. Όταν βρισκόταν μεσοπέλαγα, ένιωσαν τις δυνάμεις τους να τους εγκαταλείπουν. Η μοναδική στεριά που αγνάντεψαν απο μακριά, ήταν η κορυφή του Αίνου μέσα στα σύννεφα. Προσευχήθηκαν στον Αινήσιο Δία να τους δώσει δυνάμεις, για να συνεχίσουν και κατάφεραν να φθάσουν την Άρπυια η οποία όταν έστριψε το κεφάλι της πίσω, για να δεί τους διώκτες της, κατάλαβε την είχαν φτάσει κι έπεσε νεκρή στην αμμουδιά των μικρών νησιών που από τότε ονομάστηκαν Στροφάδες.
Το ιερό του Αινήσιου Δία, κατά τον Απολλώνιο τον Ρόδιο, ήταν ένα απο τα παλαιότερα ιερά με πανελλήνια αίγλη θρησκευτικό κέντρο. Ο Αίνος ήταν σημάδι για την πορεία των ποντοπόρων πλοίων στην Αρχαιότητα. Τα πυκνά δάση του από Κεφαλληνιακή Ελάτη τροφοδοτούσαν τους κατοίκους με πρώτη ύλη για την ναυπήγηση πλοίων. Το Κεφαλονίτικο έλατο το χρησιμοποιούσαν για τη ναυπήγηση Τριήρων, επειδή το ξύλο του ήταν ελαφρό, ενώ το πεύκο για τα εμπορικά καράβια, γιατί δεν σάπιζε εύκολα.
Η υπερεκμετάλλευση του Αίνου(Monte Nero) από τους Ενετούς, υπήρξε η αρχή της καταστροφής του δάσους. Το 1501 οι Ενετοί ίδρυσαν στα Ομαλά αποικία απο 200 υλοτόμους και μαραγκούς για την υλοτόμηση του δάσους. Τότε κινδύνευσε ν’ αποψιλωθεί εντελώς ο Αίνος. Στα τέλη του 16ου αιώνα, μιά μεγάλη πυρκαγιά εξαφάνισε τα δύο τρίτα του δάσους. Ακολούθησαν και άλλες πυρκαγιές, με την μεγαλύτερη το 1797, όπου το δάσος καιγόταν για βδομάδες κι η φωτιά αφάνισε περισσότερο απο το μισό, που είχε απομείνει. Για πρώτη φορά τοποθετήθηκαν όρια στο δάσος. Απαγορεύτηκε η βοσκή ζώων κι η καλλιέργεια και τοποθετήθηκαν δασοφύλακες, όμως τα μέτρα δεν τηρήθηκαν. Σ’ αντίθεση με τους Ενετούς , οι Άγγλοι που κατέλαβαν το νησί το 1809, προστάτεψαν τον Αίνο. Ο Άγγλος Διοικητής Κάρολος Νάπιερ, άνοιξε τον πρώτο δρόμο στο βουνό κι έκανε γνωστό στην Ευρώπη το είδος της Κεφαλληνιακής Ελάτης, στέλνοντας σπέρματα για τη δημιουργία φυτωρίου. Η πρώτη επιστημονική μελέτη, την ταξινόμησε σαν ξεχωριστό είδος με το όνομα Abies cephalonica.
Μετά την Ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα το 1864, η Ελληνική Κυβέρνηση διόρισε τους πρώτους δασοφύλακες. Το 1962 το κράτος ανακήρυξε τον Αίνο Εθνικό Δρυμό για την προστασία της Κεφαλληνιακής Ελάτης και των σπάνιων και ενδημικών φυτών. Σήμερα ο Εθνικός Δρυμός διανύει τις τελευταίες δεκαετίες της ύπαρξής του. Το οικοσύστημά του καταρρέει απειλούμενο απο φυσικούς και ανθρώπινους παράγοντες.
Στην χλωρίδα του Αίνου περιλαμβάνονται περίπου 350 είδη.
Στον Αίνο έχουν καταγραφεί 48 είδη πουλιών. Ο σημαντικότερος φτερωτός κάτοικος του νησιού είναι η μαυροτσικλιτάρα, ο μεγαλύτερος σε μέγεθος δρυοκολάπτης της Ευρώπης.
Τα ελεύθερα άλογα του Αίνου ζουν νότια και νοτιοανατολικά στις παρυφές του Αίνου πάνω απ’ το χωριό Αργίνια. Βιότοπός τους είναι η περιοχή του Μοναστηριού της Ζωοδόχου Πηγής, γιατί εκεί υπάρχει η μοναδική πηγή του Αίνου! Η ύπαρξή τους οφείλεται στην αρχαία συνήθεια των χωρικών να διατηρούν ελεύθερα κοπάδια αλόγων στα βουνά, για να μη τα συντηρούν. Τ’ άλογα του Αίνου έχουν εμφανείς ομοιότητες με άλογα των αρχαίων Ελληνικών γλυπτών. Το θέαμα που παρουσιάζουν, όταν καλπάζουν περήφανα στις απόκρημνες πλαγιές του βουνού είναι μαγευτικό!
Πηγή: ionion.com
