Μία ανοιξιάτικη βροχή από πεφταστέρια, αναμένεται τις επόμενες ημέρες να “στολίσει” τον νυχτερινό ουρανό στο βόρειο ημισφαίριο. Αν και η κορύφωσή της συμπίπτει με την Πανσέληνο Απριλίου, μπορούμε να ελπίζουμε για μερικά όμορφα στιγμιότυπα.
Κάθε χρόνο, το διάστημα μεταξύ 16 και 26 Απριλίου περίπου, η Γη περνά μέσα από τα απομεινάρια που άφησε η ουρά του κομήτη C/1861 G1 Thatcher (διάρκεια τροχιάς γύρω από τον ήλιο: 415 χρόνια), μετά το τελευταίο κοντινό πέρασμά του κατά τον 19ο αιώνα, με αποτέλεσμα να προκαλείται μία “βροχή” διαττόντων που ονομάζονται Λυρίδες.
Αυτά τα ανοιξιάτικα πεφταστέρια παίρνουν το όνομά τους από τον αστερισμό της Λύρας, το σημείο από όπου φαίνεται να εμφανίζονται στον ουρανό. Πιο συγκεκριμένα, ο παρατηρητής θα δει τις Λυρίδες να έρχονται από την περιοχή του ουρανού όπου δεσπόζει ο λαμπρός αστέρας Βέγας, ο φωτεινότερος αστέρας της Λύρας, κοντά στα “σύνορά” της με τον αστερισμό του Ηρακλή.
Φέτος, η κορύφωση του φαινομένου αναμένεται μεταξύ της 21ης και της 23ης Απριλίου. Η ημερομηνία συμπίπτει με την Πανσέληνο, γεγονός που θα επηρεάσει την ορατότητα, καθώς ο ουρανός θα λούζεται στο φως του δορυφόρου μας. Ακόμα κι έτσι, τις ώρες λίγο πριν το ξημέρωμα, οι παρατηρητές δεν αποκλείεται να καταφέρουν να δουν μερικά τα πεφταστέρια.
Συνήθως, οι Λυρίδες “παράγουν” 5 με 20 πεφταστέρια ανά ώρα, με μέσο όρο τα 10, αλλά το κατά πόσο αυτά θα είναι ορατά εξαρτάται από το φως, αλλά και τον καιρό, στο σημείο όπου βρίσκεται ο εκάστοτε παρατηρητής. Η καλύτερη ώρα για να επιχειρήσει να τα εντοπίσει κανείς είναι μετά τα μεσάνυχτα και πριν την αυγή.
Οι αστρονόμοι εισηγούνται στους επίδοξους παρατηρητές, να βρεθούν σε μέρος χωρίς τεχνητά φώτα και να στρέψουν το βλέμμα προς τα ανατολικά, προκειμένου να μεγιστοποιήσουν τις πιθανότητές τους να δουν τις φετινές Λυρίδες. Καλό θα ήταν, επίσης, να οπλιστούν με αρκετή υπομονή, περιμένοντας την εμφάνιση των διαττόντων.
Οι Λυρίδες συχνά δημιουργούν πολύ φωτεινά πεφταστέρια, με μακριές ουρές, ορατές στον ουρανό επί αρκετά δευτερόλεπτα. Το γεγονός αυτό συνέβαλε στην παρατήρησή τους, ήδη, από τον 7ο αιώνα π.Χ. από τους Κινέζους. Πρόκειται, δηλαδή, για μία βροχή διαττόντων αστέρων γνωστή στους ανθρώπους εδώ και τουλάχιστον 2600 χρόνια.
