Του Άγη Βερούτη
Σε μια οικονομία καθημαγμένη από 7 χρόνια μείωσης της οικονομικής δραστηριότητας, είναι σχεδόν αστείο να υπόσχονται πως η ανάπτυξη έρχεται, εκείνοι που υποσχέθηκαν πως θα βγάλουν τη χώρα από τα μνημόνια με ένα άρθρο ενός νόμου, και πως δεν θα βάλουν capital controls, και πως η Μέρκελ δεν υπήρχε ούτε μια πιθανότητα στο εκατομμύριο να αρνηθεί το πλάνο τους, και πως θα καταργούσαν τον ΕΝΦΙΑ, θα έφερναν κάθαρση, θα σταματούσαν τις ιδιωτικοποιήσεις, και τόσα ψέμματα που αδυνατεί κάποιος να τα θυμηθεί όλα.
Λέω σχεδόν αστείο, διότι στην πραγματικότητα είναι τραγικό. Ο Ελληνικός λαός επέλεξε να τον κυβερνάει σε μια από τις δυσκολότερες στιγμές της ιστορίας του, ένας θίασος από ψεύτες μειωμένων ικανοτήτων που όμως έχουν την δυνατότητα να παρασύρουν ως και το 19% του εκλογικού σώματος, και με βάση αυτή την ικανότητα να καταστρέφουν πρόοδο δεκαετιών της ελληνικής κοινωνίας σε λίγους μόνο μήνες.
Δεν πρόκειται να έρθει ανάπτυξη όσο στην διακυβέρνηση της χώρας βρίσκονται οι σημερινοί κυβερνώντες. Είναι ενάντια στην λογική.
Και ο λόγος είναι πολύ απλός: η ανάπτυξη χρειάζεται επενδύσεις, δηλαδή λεφτά.
Κάποιος που σήμερα έχει λεφτά ποια η πιθανότητα να τα εμπιστευτεί σε ένα περιβάλλον όπου τους κανόνες ορίζει μια ομάδα μειωμένων ικανοτήτων, που νομίζει πως η ευημερία της κοινωνίας και η αύξηση της φορολόγησης πάνω από το 80% συμβαδίζουν.
Όταν κάποιος επενδύει χρήματα σε μια δραστηριότητα, σκοπός του είναι να βγάλει περισσότερα χρήματα από όσα έβαλε. Δηλαδή να αυξήσει το κεφάλαιό του.
Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει η δραστηριότητα αυτή να παράγει κέρδη. Δηλαδή ο τζίρος της δραστηριότητας μείον τα έξοδά της, μετά από κάποια χρονική στιγμή να αφήνουν λεφτά προς διάθεση στους επενδυτές.
Σκοπός μιας επένδυσης είναι πάντοτε να πάρει πίσω κάποια στιγμή τα χρήματα που επένδυσε ο επενδυτής. Στην Ελλάδα του 2016 δεν υπάρχει τέτοια προοπτική.
Όσο η φορολόγηση είναι στα επίπεδα που βρίσκεται σήμερα, όσο το τραπεζικό σύστημα λειτουργεί απλώς ως σημείο κατάσχεσης αποταμιεύσεων των Ελλήνων, και ποτέ πλέον ως δανειστής για επιχειρηματικά σχέδια και δραστηριότητες, ούτε καν με τα ληστρικά επιτόκια χορηγήσεων των 10%, ενώ το επιτόκιο ΕΚΤ είναι αρνητικό, όσο υπάρχει αρνητική πιστωτική επέκταση, και αποεπένδυση από την ελληνική οικονομία, η χώρα θα έχει ύφεση.
Οι μόνες πραγματικές ευκαιρίες κάποιων να βγάλουν χρήματα από την αιμορραγούσα ελληνική οικονομία είναι να συμμετέχουν στη διαδικασία διάλυσής της μέσω της καταλήστευσης των Ελλήνων πολιτών από την διαχείριση των κόκκινων δανείων των τραπεζών, που αγγίζουν πλέον το 50% των συνολικών δανείων.
Ακόμα δεν έχει αναρωτηθεί κάποιος γιατί μετά από 7 χρόνια κρίσης και περιορισμό κεφαλαίων σε ισχύ, ακόμα δεν δίνονται άδειες σε τράπεζες εξωτερικού να ξεκινήσουν δραστηριότητα στην Ελλάδα;
Με την ολιγοπωλιακή μορφή της ελληνικής τραπεζικής αγοράς, με τα κόκκινα δάνεια να κατευθύνουν την πλήρη αποδόμηση της ελληνικής κοινωνίας χωρίς κανόνες και με ηθική Φαρ Ουέστ, με τον θίασο που υποδύεται την κυβέρνηση να αφήνει τους δανειολήπτες έρμαιο στις διαθέσεις του κάθε τοκογλύφου που θα αποφασίσει να κυνηγήσει κάποιον μέχρις εξόντωσης, οι προοπτικές για επενδύσεις και κατ’επέκτασην ανάπτυξη είναι μηδενικές.
Με την πλέον οικονομικά ανελεύθερη οικονομία στην Ευρώπη, και με την δυνατότητα του επιχειρείν ελευθέρως εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κάποιος δυνητικός επενδυτής πρέπει να έχει μαζοχιστικές τάσεις για να επιχειρήσει στο παρόν αντι-επιχειρηματικό περιβάλλον.
Οι όποιες δήθεν ιδιωτικοποιήσεις υποτίθεται πως γίνονται, είναι ψεύτικες: δεν είναι ιδιωτικοποιήσεις. Δεν αγοράζουν τις ελληνικές κρατικές εταιρείες ιδιώτες.
Η Cosco είναι κρατική εταιρεία. Η Deutsche Telekom είναι κρατική εταιρεία. Οι Ιταλικοί Σιδηρόδρομοι είναι κρατική εταιρεία. Η Fraport ανήκει κατά πλειοψηφία στο γερμανικό κρατίδιο του Έσσεν, και άρα είναι κρατική εταιρεία.
Δεν γίνονται ιδιωτικοποιήσεις στην Ελλάδα. Αλλο-κρατικοποιήσεις γίνονται, και αφελληνίζονται οι κρατικές επιχειρήσεις περνώντας στην ιδιοκτησία άλλων κρατών. Βέβαια θα μου πεις, ακόμα και αν δεν είναι ιδιωτικοποιήσεις, καλύτερα θα είναι από την διαχείριση των κρατικοσυνδικαλιστών.
Πάντως όπως και να έχει, το κόστος για τη χώρα της παραμονής της σημερινής κυβέρνησης είναι κολοσσιαίο. Μόνον οι πρώτες 500 ημέρες διακυβέρνησής της έχουν κοστίσει τους Έλληνες φορολογούμενους 100 δισεκατομμύρια ευρώ, ή 200 εκατομμύρια την ημέρα, ακόμα και τις μη-εργάσιμες ημέρες.
Οι εκλογές κοστίζουν στη χώρα μια φορά 50 εκατομμύρια.
Από την άλλη, η φορολογική παραβατικότητα στα νησιά του Αιγαίου (και όχι μόνον) πλέον ξεπερνάει το 70% που σημαίνει πως για να την ελέγξει ο ελεγκτικός μηχανισμός πρέπει να δεκαπλασιάσει τον αριθμό των ελεγκτών, ίσως και περισσότερο.
Επιπροσθέτως, η οικονομική δραστηριότητα στην οικονομία συνεχώς πέφτει. Ακόμα και τα περίπτερα πλέον κινδυνεύουν με λουκέτο, καθώς ο κόσμος πλέον δεν αγοράζει παρά μόνον τσιγάρα και εισιτήρια λεωφορείων.
Ποιος τρελός, ψυχοπαθής, θα ερχόταν να επενδύσει σε μια αγορά που συρρικνώνεται συνέχεια, που οι συντελεστές φορολόγησης ανεβαίνουν συνέχεια, που το αξιόλογο ανθρώπινο δυναμικό της ίδιας της χώρας μεταναστεύει συνέχεια, που οι τιμές των ακινήτων πέφτουν συνέχεια, που οι ίδιες οι επιχειρήσεις της χώρας ακόμα και οι μικρές μεταναστεύουν συνέχεια, που βρίσκεται σε καθεστώς capital controls που οι ψεύτες ταυτόχρονα λένε πως θα αρθούν ως το τέλος του χρόνου, αλλά αγοράζουν ειδικά σκυλιά για να βρίσκουν τα μετρητά, τα οποία σκυλιά χρειάζονται ένα χρόνο εκπαίδευσης για να κάνουν αυτή τη δουλειά.
Η επερχόμενη ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας είναι μια ακόμα “αυταπάτη”.
Μόνο που αυτό ήδη το ξέρουν οι δυνητικοί επενδυτές.
Μη φάτε!
Το βράδυ έχουμε γλαρόσουπα.
