ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ

ΓΑΒΡΙΗΛ ΜΑΝΩΛΑΤΟΣ

Ας ξεκαθαρίσω αρχικά το αυτονόητο, ότι δεν είμαι καθόλου θαυμαστής του Ερντογάν.   

Πολλοί «σχολιαστές» της τηλεθέασης και μικρόνοες  προπαγανδιστές, κυνηγοί της πεντάρας, βρήκαν την ευκαιρία μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία να προβάλουν και να υπενθυμίσουν  την αντιδημοκρατική διακυβέρνηση του Τούρκου προέδρου, του Ερντογάν. Και για να υπερασπιστούν τη θέση αυτή, επικαλούνται σημάδια κακοποίησης και ταπείνωσης πρωτεργατών του αποτυχημένου πραξικοπήματος.

Ε και λοιπόν;  Τι έγινε σαν έφαγαν και μερικές γροθιές και κλωτσιές;;;

Η Δημοκρατία αυτών (η δημοκρατία που θα έκαναν!!!) έχει και κόστος.  Είχε πάνω από 200 νεκρούς. Αυτοί δε μετράνε;;; Αυτοί είναι αναλώσιμοι και τμήμα του όχλου χωρίς καμία αξία;;;

Και μη ξεχνάμε, πως τους περισσότερους από τους πραξικοπηματίες τους συνέλαβε ο κόσμος και ο λαός που τον πυροβολούσαν από τα ελικόπτερα και όχι μόνο. Και αν έφαγαν οι αρχιπραξικοπηματίες και καμιά γροθιά και κλωτσιά τι έγινε;;; Μόνο αυτό μετράει;;;

Στις δημοκρατίες της Δύσης δεν υπάρχουν ούτε μπουνιές ούτε κλοτσιές ούτε βασανιστήρια;;;

Όμως, Πότε είχε η Τουρκία περισσότερη δημοκρατία από αυτή του Ερντογάν;;; Αν ξέρει κάποιος κάποια περίοδο ας μου την πει.

Και κάτι τελευταίο. Το κύριο χαρακτηριστικό της διακυβέρνησης Ερντογάν δεν είναι οι αντιδημοκρατικές πρακτικές που εφαρμόζει. Είναι η εθνοκεντρική και σχετικά ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική του, έναντι των κοινών συμμάχων μας. Και βέβαια αυτό είναι αιρετικό για πολλούς οπότε ο Ερντογάν είναι ο “μπήξε” είναι ο “βήξε” κλπ κλπ.

Πότε είχαμε εμείς τέτοια ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, εκτός βέβαια κάποια περίοδο με τον Ανδρέα Παπανδρέου;;;

Θέλω μόνο να πω με τα ανωτέρω, Ας μη γινόμαστε θύματα της προπαγάνδας και ας μη συμπλέουμε με τους προπαγανδιστές…