Του Γαβριήλ Μανωλάτου

Πολλοί αναγνώστες του προηγούμενου άρθρου μας με  τίτλο  «Ένας Χρόνος ΣΥΡΙΖΑ…» σχολίασαν το άρθρο αυτό. Θα δημοσιεύσουμε μόνο μερικά από τα σχόλια των αναγνωστών μας διότι θα έπαιρνε πολλές σελίδες αν τα δημοσιεύαμε όλα.  

Θα απαντήσω επίσης, σε σχόλιο αναγνώστρια μας που ζητά να περιγράψουμε  «το χρονικό της προδοσίας».

Οι αναγνώστες μας, μπορούν να σχολιάζουν, όπως πάντα τα άρθρα μας, ή να  προτείνουν θέματα  για ανάπτυξη και συζήτηση.

«Μ’ ένα καράβι όνειρα κι ένα παλιό σακάκι
με τους καημούς μου συντροφιά, ξεκίνησα βραδάκι…»

Κύριε  Μανωλάτε

Το  άρθρο σου, «ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΣΥΡΙΖΑ…» το οποίο δημοσιεύτηκε στο «ΒΗΜΑ», δυστυχώς, είναι τόσο πραγματικό, αληθοφανές και αντικειμενικό, που με εκφράζει απόλυτα, αλλά και με στενοχωρούν οι διαπιστώσεις του.

Όντας του αριστερού χώρου, αισθάνομαι για μια ακόμα φορά προδομένος, αηδιασμένος και απογοητευμένος. Με τέτοιες προδοσίες έχουμε κομματιαστή και εξουδετερωθεί, δίνοντας οντότητα και δύναμη ξανά στους δοκιμασμένους απατεώνες της πολιτικής.

Αρνούμαι όμως να παραδεχτώ του Βάρναλη τις διαπιστώσεις, ότι φταίει το κακό το ριζικό μας. Πάντα ελπίζω στο όνειρο το μεγάλο που ποτέ δεν αγγίξαμε…

Σε συγχαίρω για το άρθρο σου και την διαύγεια και καθαρότητα της σκέψης σου, παρόλο του ότι το άρθρο σου πονάει.

Σ. Φ.

Το πολιτικό κατεστημένο της χώρας μας είναι σαν να παίζει αμέριμνο στη άμμο την ώρα που πλησιάζει τσουνάμι για να ισοπεδώσει τα απομεινάρια και τα συντρίμμια της κοινωνίας μας. Υποκρίνονται πως δήθεν
χαράσσουν κόκκινες γραμμές απέναντι στα μνημόνια ενώ το μόνο που κάνουν, είναι να αφουγκράζονται για να καταλάβουν και να μάθουν καλά το τι
ζητούν οι δανειστές μας, φοβούμενοι μη χάσουν τη νομή της εξουσίας.

ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ, κύριε Μανωλάτε, θα μπορούσαν να εκφράσουν τόσα πολλά, τόσο γλαφυρά, με τόσες λίγες λέξεις !

Μακάριοι, οι εκεί παρευρισκόμενοι, αγαπητέ μου Γαβριήλ!

Ν. Σ

Καλησπέρα.

Πάρα πολύ μεγάλη η προσπάθεια και η προσφορά σας. Ευχαριστούμε πάρα πολύ. Μας εκθέσατε με πολλή σαφήνεια, όλη την εξαθλιωτική  κατάσταση για την Ελλάδα. Μια κατάσταση που πονάει κάθε πατριώτη. Κάθε Έλληνα και Ελληνίδα.

Είχα κάνει μια σκέψη, πως μπορούμε εμείς οι Έλληνες του εξωτερικού να αντιδράσουμε και να πιέσουμε καταστάσεις, να συνδεθούμε και με άλλους πατριώτες της διασποράς για να αναπτύξουμε μια μεγάλη δύναμη να χτυπήσουμε την διαφθορά και την καταστροφή.

Έλληνες του εξωτερικού ίδρυσαν την φιλική εταιρεία και απελευθέρωσαν τότε την πατρίδα μας. Μας έχει πνίξει η ντροπή όσοι ευσυνείδητοι απομείναμε. Τι να τις κάνουν τις παρελάσεις ο Κολοκοτρώνης και ο Καραϊσκάκης αφού δεν φανήκαμε αντάξιοί τους;

Να μας θυμάσαι τακτικά κύριε Μανωλάτε

Σας ευχαριστούμε

Διονυσία

Καλησπέρα κύριε Γαβριήλ όπου και αν βρίσκεσαι.

Σου γράφω, επειδή τα γραφόμενα σου, με καλύπτουν  και γιατί νοιώθω τόσο θυμωμένη και συνάμα λυπημένη. Αισθάνομαι ότι μας προσβάλλουν, μας ξεφτιλίζουν και δεν μας αξίζει. Μετά το όχι, που είπαμε, ένοιωσα περηφάνια και εμπιστοσύνη για όλους τους Έλληνες και πίστεψα, ότι θα ανταποκριθούμε όλοι, πολίτες και ηγεσία, σε όποιες θυσίες χρειαστούν για να στηρίξουμε την πατρίδα αλλά με το κεφάλι ψηλά. Αυτός ο άνθρωπος το «όχι μας» τι το κάνει; Το κοστολογεί στο σωστό του μέγεθος; Έχει καταλάβει ότι δε μας πειράζει να είμαστε φτωχοί αλλά μας πειράζει να είμαστε ταπεινωμένοι; Αλήθεια είναι τόσο τρομερό να φύγουμε από μια Ευρώπη που μας ταπεινώνει και μας ξεπουλάει και να γυρίσουμε στη δραχμή; Αναρωτιέμαι μήπως όλα είναι στημένα και βιώνουμε άλλη μια προδοσία από έσω και έξω; Τι να πω, πάντα έλεγα και λέω ότι η μονάδα, ο καθένας μόνος του, πρέπει να βελτιωθεί να τα βρει με τον εαυτό του, να είναι τίμιος απέναντι στον εαυτό του, στους συνανθρώπους του και στην πατρίδα του, να ξεφύγει από το εγώ του και να λειτουργήσει ομαδικά. Υπήρξα εκπαιδευτικός, 32 χρόνια, και έβλεπα τις νοσηρές νοοτροπίες του νεοέλληνα στα παιδιά, ευτυχώς όχι σε όλα και προσπάθησα να βάλω το τουβλάκι που μου αναλογούσε στο τοίχο που όλοι μαζί χτίζουμε. Θέλω να πιστεύω ότι εδώ που φτάσαμε ο κάθε ένας θα αναλογιστεί τι του αναλογεί να κάνει και να πει όχι στο πειρασμό του προσωπικού βολέματος, με την όποια μορφή του, είναι αυτό φοροδιαφυγή, κλεψιά ή ότι άλλο και να μοιραστούμε το βάρος της όποιας κατάστασης εξίσου.

Καημένε μου Γαβριήλ, σε πολυλόησα και συγνώμη για αυτό και προς θεού μη φανταστείς πως θέλω να μου απαντήσεις στα ερωτήματα μου εις βάρος του χρόνου σου δες τα σαν σκέψεις, προς ένα ηλεκτρονικό φίλο, του οποίου εκτιμώ τις απόψεις ή σαν μια γυναικεία γκρίνια, για να το ελαφρύνουμε λίγο!!! Και ας ελπίσουμε, ότι ο Τσίπρας θα σκεφτεί ότι η Ελλάδα, μετά την Ακρόπολη που δεσπόζει τόσους αιώνες τώρα, δεν της αξίζει να γίνει μπανανία

Αν μπορείς όμως ενημέρωσέ μας για το «χρονικό της προδοσίας» του λαού μας και του τόπου μας.

Εύχομαι τα καλύτερα σε εσένα και όλους μας!

Νίκη

«ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ»

Αγαπητή μου Νίκη

Αν σε κατάλαβα  καλά, θέλεις να σου περιγράψω πότε και πως εκδηλώθηκε η «Προδοσία» του λαού που με 61.5% στήριξε μια  διαπραγμάτευση αξιοπρέπειας και περηφάνιας.

Η άποψή μου είναι, ότι, ενώ οι άλλοι ήταν έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο, η κυβέρνηση του 61,5% απεδείχθη ότι ήταν παρέα μιας παιδικής χαράς. Ενώ οι άλλοι είχαν επεξεργαστεί σχέδια Β΄ και Γ΄ με κάθε λεπτομέρεια, η κυβέρνηση του 61,5% έπαιζε τσουλήθρες σε παιδική χαρά.

Το παιχνίδι χάθηκε, και το δημοψήφισμα ακυρώθηκε, επειδή η κυβέρνηση ενέδωσε. Και ενέδωσε με την απομάκρυνση του υπουργού οικονομικών για να τους εξευμενίσει, χάθηκε με τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών για να δείξει  γενναιοδωρία και ενταφιάστηκε με τη ψήφο της Βουλής για να πετύχει δήθεν «εθνική ομοψυχία». Αυτές οι τρεις ενέργειες ακύρωσαν το περήφανο, το τρανταχτό, το πρωτάκουστο, το σαρωτικό και μεγαλειώδες 61,5% ΟΧΙ του Ελληνικού λαού.

Καημένε Λαέ, Καημένη Πατρίδα πότε θα σε υπερασπιστούν αποτελεσματικά και κερδοφόρα τα παιδιά σου;

Δεν μπορεί η μόνη λύση να είναι η αποδοχή της ταπείνωσης της υποτέλειας της παράδοσης και της υποδούλωσης. Ας αναζητήσουμε και ας βρούμε την άλλη λύση, ας ετοιμαστούμε για να την προωθήσουμε και να την υπερασπιστούμε.  

Δεν έχουμε το δικαίωμα να δεχόμαστε την υποδούλωση των παιδιών μας και των εγγονιών μας και όσων ακόμα δεν έχουν γεννηθεί. Ας κάνουμε κάτι. Τα προβλήματα τα παλεύουν. Δεν τα μοιρολογούν και κυρίως δεν παραδινόμαστε ούτε παραδίνουμε τα αγέννητα παιδιά.

Γαβριήλ Μανωλάτος

«Μ’ ένα καράβι όνειρα κι ένα παλιό σακάκι
με τους καημούς μου συντροφιά, ξεκίνησα βραδάκι”.

“Κόσμε κι αν δε μας χώρεσες, γι’ άλλον θα πάω να ψάξω
κι αν δεν τον βρω δεν νοιάζομαι, καινούργιο εγώ θα φτιάξω”.

“Στ’ αμπάρι κρύβω τ’ όνειρο, σημαία το σακάκι
πιάστε παιδιά το πόστο σας, σηκώνει βοριαδάκι»

Για τα σχόλια σας ή για να προτείνετε θέματα για ανάπτυξη επικοινωνήστε μαζί μας: gamanol@teiath.gr