Του Γιώργου Κοκκόλη*
Η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης καταφέρνει μέσα από φαινομενικά αλλόκοτα σχήματα να συμπυκνώνει ακριβώς αυτή τη σχιζοειδή αντίληψη που ως κοινωνία αναπτύξαμε με την πάροδο του χρόνου. Ενώ ξεκίνησε ως μια πραγματικά εξωστρεφής έκθεση που συγκέντρωνε το διεθνές ενδιαφέρον στην πορεία εξελίχθηκε σε μια γιορτή φτιαγμένη αποκλειστικά για εσωτερική κατανάλωση, εντελώς απομακρυσμένη από το αρχικό της στόχο. Μια έκθεση που φαίνεται σαν να μην αντιλαμβάνεται – ή έστω να αναπολεί- τη Θεσσαλονίκη ως διεθνές εμπορικό κέντρο, αλλά διοργανώνεται για να «χαϊδέψει» λίγο την «συμπρωτεύουσα». Μια έκθεση που αξιώνει την καινοτομία και την ανάπτυξη ως κρατική πολιτική που υλοποιείται «με ένα άρθρο και ένα νόμο» και κόντρα σε κάθε λογική κατάφερε να μεταμορφωθεί σε μια πληκτική παρουσίαση ΔΕΚΟ και ιδιωτικών εταιρειών που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο επιβιώνουν όπως τα μικρά ψάρια γύρω από τον καρχαρία.
Σε αυτή την ίδια ΔΕΘ – μνημείο της αδυναμίας των εμπλεκόμενων φορέων να συνεργαστούν και να την οδηγήσουν σε μια νέα εποχή- μάθαμε για χρόνια αντί να συζητάμε για το πώς θα δημιουργήσουμε πλούτο και δουλειές, να εγκαινιάζουμε την εκάστοτε πολιτική σεζόν. Η Έκθεση πάντα ήταν το βήμα ώστε κάθε κυβέρνηση να ξεδιπλώνει το όραμά της και να δίνει το στίγμα της πολιτικής της για το νέο έτος. Τέλεια ευκαιρία δηλαδή για στρογγυλεμένες θέσεις, παροχές και ευχολόγια στα χρόνια των «παχιών αγελάδων», ακόμη καλύτερη για πύρινους λόγους, επαναστατική γυμναστική και συναγωνισμό κοινωνικής ευαισθησίας στα χρόνια της κρίσης.
Φέτος όμως πολιτικά η ΔΕΘ θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Και αυτό γιατί τόσο ο Πρωθυπουργός όσο και ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης θα πρέπει να προσέλθουν ως «άλλοι». Ο Αλέξης Τσίπρας είτε κάνοντας πάλι το μαύρο-άσπρο είτε μιλώντας για πρώτη φορά τη γλώσσα της αλήθειας, θα πρέπει επί τέλους να εξηγήσει. Να εξηγήσει που πήγε το περίφημο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που εξήγγειλε τον Σεπτέμβριο του 2014 από το ίδιο βήμα αλλά και τι μας περιμένει στην εποχή του 3ου Μνημονίου, μετά την «ανώμαλη προσγείωση» του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί θεωρητικά να μοιάζει απλό, όμως πλέον ο κ. Τσίπρας έχει να απολογηθεί σε ένα κοινό που έχει δει τη σύνταξή του να μειώνεται, τον ΕΝΦΙΑ να καταφθάνει δριμύτερος αντί να καταργείται και μια οικονομία σε ασφυξία – χωρίς να έχει γίνει σαφές τι θα γίνει με την επόμενη δόση και τα προαπαιτούμενα που για άλλη μια φορά δεν υλοποιήσαμε. Όλα αυτά πρέπει να τα πει σε ένα κόσμο που ήλπιζε μάταια και τώρα ντρέπεται να παραδεχθεί ότι τον ψήφισε.
Από την άλλη ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν προσέρχεται απλά ως αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, αλλά ως δυνάμει πρωθυπουργός σύμφωνα με τα όσα δείχνουν οι δημοσκοπήσεις αλλά και οι κατ’ ιδίαν συζητήσεις των πολιτών. Αυτό σε συνδυασμό με την προσωπική του διαδρομή ως πολιτικού που δρά και πράττει «επί του συγκεκριμένου» αποτελεί μια πρό(σ)κληση – να αποτελέσει ο ίδιος την εξαίρεση μιας ολόκληρης γενεάς πολιτικών και να μιλήσει αληθινά και συγκεκριμένα, θέτοντας τα πραγματικά διλήμματα αλλά και τους άξονες της πολιτικής που εκείνος προτείνει – όχι διαχειριστικά, αλλά με πυξίδα το που θέλουμε να πάμε. Πώς θέλουμε την Ελλάδα μετά τα Μνημόνια, όχι κατά τη διάρκεια τους.
Φαινομενικά η πρόκληση δεν είναι δύσκολη – αρκεί να είναι ο εαυτός του. Η τίμια και καθαρή στάση του τον οδήγησε στο τιμόνι της Νέας Δημοκρατίας μαζί με χιλιάδες ανθρώπους που μέχρι τότε δίσταζαν αλλά προσήλθαν μαζικά για να τον στηρίξουν. Το κρίσιμο τώρα είναι αυτό το κάλεσμα να επαναληφθεί παίρνοντας τα χαρακτηριστικά μιας πλατιάς κοινωνικής πλειοψηφίας που θα τον περιβάλλει ζητώντας να οδηγήσει τη χώρα στην κανονικότητα.
*Ο Γιώργος Κοκκόλης είναι από την Έρισο, είναι αντιδήμαρχος Ραφήνας – Πικεμρίου και μέλος της Π.Ε. της ΝΔ.
