Μήνες μετρά η κυβέρνηση, αν πιστέψουμε τα όσα είπε σήμερα ο κ. Καμμένος. Και λέω αν πιστέψουμε, γιατί άλλες δέκα φορές στο παρελθόν είχε απειλήσει με παραιτήσεις, ρήξεις και πτώσεις κυβερνήσεων.
Θα υπέβαλε την παραίτηση του αν δεν γινόταν «κούρεμα» χρέους, αν επιβάλλονταν ΦΠΑ στα νησιά ακόμα και αν άλλαζαν τα βιβλία των θρησκευτικών. Όλα έγιναν αντίθετα με αυτά που ήθελε αλλά ο ίδιος βρίσκεται ακόμη στη θέση του.
Καλού κακού πάντως ο πρωθυπουργός ετοιμάζει το κλίμα. Δεν είναι καθόλου τυχαία η επίθεση του χθες στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Σ’ αυτόν αφιέρωσε ένα μεγάλο μέρος της ομιλίας του και επεχείρησε να τον ταυτίσει πλήρως με την ακροδεξιά ακόμα και το φασισμό, για τη θέση που πήρε στο Σκοπιανό ζήτημα. Με λίγα λόγια όποιος διαφωνεί με τη συμφωνία του, στο Σκοπιανό είναι ακροδεξιός.
Έτσι καταλήγουμε στον παραλογισμό.
Πρώτον, ο Πάνος Καμμένος είναι εναντίον της συμφωνίας και απειλεί να ρίξει και την κυβέρνηση για το σκοπιανό, αλλά δεν συγκαταλέγεται στη λίστα Τσίπρα με τους ακροδεξιούς.
Δεύτερον, η συμφωνία με τα Σκόπια για τον κ. Τσίπρα και τον κ. Κοτζιά είναι μια μεγάλη επιτυχία.
Για τον κ. Καμμένο πρόκειται για κακή συμφωνία και μεγάλη αποτυχία. Παρ όλα αυτά, όταν του δόθηκε η ευκαιρία να την παρεμποδίσει, δεν το έκανε, γιατί θα έχανε την καρέκλα.
Τρίτον, ο κ. Τσίπρας κόντρα σε αυτόν τον… σουρεαλισμό συνεργάζεται με απόλυτη σύμπνοια και σταθερότητα με τον κ. Καμμένο, στην κυβέρνηση. Αποδέχεται κάποιον να τον αποκαλεί αποτυχημένο στην πολιτική του με τα Σκόπια, προφανώς και αυτός για την καρέκλα…
Γιατί λοιπόν ο κ Μητσοτάκης έγινε ακροδεξιός και ο κ. Καμμένος όχι; Για τον απλούστατο λόγο ότι ο πρόεδρος της ΝΔ, όπως δείχνουν και οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, έγινε ο φόβος και ο τρόμος του κ Τσίπρα εν όψει εκλογών. Αντίθετα ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ τον στηρίζει στην καρέκλα του,γι αυτό και ο πρωθυπουργός φρόντισε να βαπτίζει τον συγκυβερνήτη του κατά καιρούς «μη ακροδεξιό», «αγωνιστή» που έχει τις «δικές του απόψεις σε κάποια ζητήματα».
Για τον Αλέξη Τσίπρα το θέμα ήταν και είναι «τι λες και όχι τι κάνεις».
Και οι δυο συνεννοημένοι παίζουν ένα παιχνίδι. Ο μεν Τσίπρας να εμφανίζεται ως ο πολιτικός που τόλμησε και έκλεισε ένα εθνικό ζήτημα, κάτι για το οποίο του είναι ευγνώμονες οι ξένοι, ο δε Καμμένος, ως ο πατριώτης πολιτικός που υπερασπίζεται τα εθνικά δίκαια και το όνομα της Μακεδονίας, ακόμα και με παραίτηση από την κυβέρνηση. Και όποιους πείσουν…
Ανέκαθεν η ουσία της πολιτικής τακτικής της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ ήταν η διγλωσσία, πάντα προσπαθούσαν να κοροϊδέψουν να… χαϊδέψουν όσα περισσότερα αυτιά μπορούσαν Τώρα όμως φτάσαμε στο σημείο, ή εκλογές ή φρενοκομείο.
